به گزارش خبرنگار ایمنا، سردار محمدعلی حق‌بین، فرمانده گردان کمیل لشکر قدس در دوران دفاع مقدس در کتاب «گیل‌مانا» به بیان خاطراتی که نشان از شدت عطش رزمندگان پس از درگیری با دشمن دارد، پرداخته است.
در این کتاب می‌خوانیم: «از نقده عبور کردیم و داخل پیرانشهر رفتیم، از آنجا هم به منطقه حاج‌عمران، ارتفاع ۲۵۱۹ منتقل شدیم. محمود کاوه بعدها در همین ارتفاع به شهادت رسید. آنها را هم از وجود گروهک‌ها آزاد کردیم. به خاطر حضور فراوان نیروهای خودی (تیپ شهید بروجردی و تیپ قدس)، دشمن مجبور به تخلیه ارتفاعات و روستاهای مرزی شد. روز بعد عراقی‌ها متوجه حضور ما شدند، احتمالاً از طریق دیده‌بان نفوذی که در میان جنگل داشتند.
آنها ما را زیر آتش شدید توپخانه گرفتند، چندین نفر از نیروهای ما در آنجا شهید یا مجروح شدند. در همان روز با گروهک‌ها درگیر شدیم، یکی از مقرهای اصلی حزب کومله آنجا بود، تمام منطقه را گلوله‌باران و تارومار کردیم، ظهر آن روز غذارسانی انجام نشد؛ چون همه در فکر انتقال شهدا و مجروحان بودند. دو روز در منطقه ۱۶۱۶ با کم‌ترین جیره آب و غذا سپری کردیم.
آب در قسمت شیارهای پایین ارتفاع بود، اما دشمن کنار چشمه‌ها بود و اجازه نمی‌داد به آب دسترسی پیدا کنیم. نیروها از تشنگی له‌له می‌زدند. از مقر لشکر تقاضا کردیم، هر طور شده به ما آب برسانند. هشت گالن ۲۰ لیتری آب را با چهار قاطر به محل درگیری فرستادند. تعدادی از نیروهای گردان کمیل و گردان میثم با دیدن قاطرهای حامل آب به سمت قاطرها حمله‌ور شدند. هر کاری کردیم، آنها را از گالن‌ها جدا کنیم، نمی‌شد، قاطرها وحشت و رم کردند.
گالن‌ها داخل گونی‌ها کنفی بودند. هنوز آب را از بالای قاطرها پایین نیاورده بودند که هر کدام از نیروها با نوک سر نیزه خود گوشه‌ای از گالن‌ها را سوراخ کردند و دهان‌شان را روی آن گذاشتند و قطره‌های آب را مکیدند. چند نفر هم کمی محترمانه‌تر لیوان قمقمه‌هایشان را زیر گالن گرفتند و قطره‌های آب را که سمت زمین می‌چکید، جمع کردند و سر کشیدند. به زور آنها را از اطراف قاطرها منتقل کردیم!
چند نفر انگشتان خود را روی سوراخ گالن‌ها گذاشتند تا از هدر رفتن آب جلوگیری شود، چند نفر دیگر هم گالن‌ها را از قاطر پایین آوردند، به همه آب دادیم، اما مقدار آب برای همه نیروها کافی نبود، برای اینکه به همه آب برسد، به هر کدام از نیروها به اندازه یک‌پنجم قمقمه، آب دادیم.»
نظر شما