به گزارش خبرنگار ایمنا و براساس یادداشتی که سعید اَنالی، مربی کاراته و دکترای مدیریت ورزشی در اختیار این رسانه قرار داده است: کاراته به واسطه نام زیبایش و نام بردن عامه مردم از اکثر رشته‌های رزمی با نام کاراته، از همان ابتدای پایه‌گذاری در ایران، به یکی از پرجمعیت‌ترین رشته‌های ورزشی تبدیل شد.
اهل فن و نخبگان فنی و اجرایی ورزش می‌دانند که نیروی انسانی در هر رشته ورزشی از اهمیت بالایی برخوردار است و قطعاً می‌توان از این نعمت به عنوان «چاه نفت» یاد کرد. سرمایه‌های انسانی به عنوان مهم‌ترین و باارزش‌ترین عوامل توسعه جامعه بشری شناخته می‌شوند، آن‌ها به سازمان معنا می‌بخشند و زمینه تحقق اهداف سازمانی را آماده می‌کنند.
یکی از شاخص‌های پیشرفت و توسعه کشورها داشتن سرمایه و نیروی انسانی تواناست که با نقش مهم خود در جامعه می‌توانند رشد همه جانبه کشور را در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، علمی، فرهنگی، سیاسی و ورزشی رقم بزنند. اگر جامعه‌ای فاقد نیروهای انسانی ماهر باشد، به قطع نمی‌تواند از این مزیت رقابتی برخوردار شود. نقش نیروی انسانی در جامعه همواره از قدیمی‌ترین مباحث بشری است؛ چراکه از آن روز که انسان حیات یافت و در زمین به تشکیل خانواده و اجتماعات اولیه همت گمارد، اهمیت اندیشه اداره افراد خانواده یا جوامع اولیه در ذهن او مطرح بوده است.
با این حال، سازمان‌هایی مانند فدراسیون‌های ورزشی تشکیلاتی هستند که باید توسط مدیر اداره شوند، چنانچه افراد فاقد صلاحیت و توانایی لازم برای اداره این تشکیلات انتخاب شوند، مشکلات فراوانی به این تشکیلات و سازمان‌های ورزشی تحمیل خواهد شد؛ وجود مدیران کارآمد و اثربخش برای تعالی همه سازمان‌ها ازجمله فدراسیون‌ها و هیئت‌های ورزشی امری بدیهی و اجتناب‌ناپذیر است.
امروزه سازمان‌ها به مدیران و کارکنان اثربخش و کارآمد نیاز دارند تا بتوانند به اهداف تعیین شده در جهت رشد و توسعه همه جانبه کشور دست یابند. موفقیت هر سازمان در تحقق اهداف از پیش تعیین شده و در گرو چگونگی اعمال مدیریت و سبک مؤثر رهبری مدیر است. الگوهای رفتاری مناسب مدیر در هر سازمان باعث به وجود آمدن روحیه و انگیزه شغلی در کارکنان می‌شود و میزان رضایت آن‌ها را از شغل و حرفه خویش افزایش می‌دهد؛ بنابراین سبک مدیریت به عنوان یک عامل تسهیل کننده و برانگیزاننده غیرمستقیم و مستقیم بر بهره‌وری سازمان و بهره‌وری کارکنان اثرگذار است.
آنچه از این روزهای کاراته ایران می‌توان برآیند گرفت سبک مدیریتی است که در هیچ کجای علم مدیریت نمی‌توان آن را جست‌وجو کرد، سبکی که شاید تنها در صنعت ورزش کشورهای جهان سوم بتوان یافت و آن‌هم سبکی نیست جز سبک مدیریتی هر چه آید خوش آید!
درحال حاضر کاراته ایران به دلیل همین سبک مدیریت دچار روزمرگی و بی برنامگی شده است و خواسته یا ناخواسته از مسیر طبیعی خود در حال خارج شدن است! نبود برنامه استراتژیک را با یک حساب دودوتاچهارتا می‌توان متوجه شد و در بارزترین حالت عدم تنظیم تقویم ورزشی فدراسیون کاراته در دو سال اخیر است.
روزمرگی و بی‌برنامگی و عدم وجود سبک رهبری تحول‌خواه یا عمل‌گرا تا جایی پیش رفته است که بعد از مسابقات جهانی ۲۰۱۲ پاریس هیچ‌گونه پوست‌اندازی در شاکله تیم ملی و کادر هدایت‌گر آن پیش نیامده است و به واقع چاه‌های نفت در کاراته ایران چه در بخش ورزشکار، چه در بخش مربی و چه در بخش مدیریت در حال خشکیدن است؛ این تغییرات در رشته‌ای مانند کاراته که نیروی انسانی در آن موج می‌زند و در بسیاری از مقاطع تعداد شرکت‌کنندگان در مسابقات کشوری در ایران از مسابقات جهانی به مراتب بیشتر است، مدیرانی قاطع می‌خواهد که از حواشی نهراسند و اهالی کاراته این موضوع را در سال ۲۰۱۲ به عینه مشاهده کردند!
با این حال امید است کاراته ایران در سالی که با انتخابات نیز روبه‌رو است از این کرختی و یبوست فکری که دچارش شده‌است خارج شود و ریاست فدراسیون از تغییرات و به‌کارگیری افراد خلاق به خصوص در کادر تیم‌های ملی نترسد و از آن استقبال کند.
نظر شما