به گزارش خبرنگار ایمنا، سرهنگ‌دوم «قاسم زمانی» از خلبانان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بود که در سوم خردادماه ۱۴۰۱ و در حال انجام تمرین آموزشی به خلبان ستوان‌یکم «محمدجواد بای» و تیراندازی به اهداف از پیش تعیین شده به دلیل نقص فنی جنگنده F7 دچار سانحه شد و به‌همراه شاگرد خود به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
شهید زمانی متولد ۱۳۶۷ و اهل روستای اسکندری شهرستان فریدن بود. او که از دانش‌آموختگان رشته ریاضی فیزیک دبیرستان نمونه دولتی آزادگان گلپایگان بود، در سال ۱۳۸۶ با رتبه عالی وارد دانشگاه نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران شد و حرفه خلبانی را پیش گرفت. شهید زمانی پس از گذراندن دوره‌های مختلف خلبانی با هواپیماهای آموزشی F33، PC7 و جنگنده F5 و F7 دو دوره معلم خلبانی جنگنده F7 در پایگاه هوایی شهید بابایی اصفهان و کشور چین را نیز پشت سر گذاشت و در رسته نظامی به درجه سرگردی رسید.
شهید «محمدجواد بای» شانزدهم مرداد ۱۳۷۵ در شهرستان رامیان استان گلستان متولد شد. او در سال ۱۳۹۴ به استخدام نیروی هوایی ارتش در آمد و پس از گذراندن دوره چهارساله دانشجویی در دانشگاه شهید ستاری، دوره‌های خلبانی با هواپیماهای آموزشی F33، PC7 را پشت سر گذاشت. شهید بای در حال گذراندن دوره آموزش خلبانی با جنگنده F7 بود که به شهادت رسید.
خبرگزاری ایمنا در راستای انجام وظیفه خود در قبال معرفی شهدای گران‌قدر پای گفت‌وگو با دو تن از هم‌رزمان شهید قاسم زمانی و شهید محمدجواد بای نشسته است تا جلوه‌هایی از زندگی این دو خلبان شهید ایران اسلامی را هرچه بیشتر به عموم معرفی کند.
شهید زمانی دوست نداشت، مرگی ساده داشته باشد
حمید حیدری، هم‌رزم شهید زمانی با اشاره به خصوصیات منحصربه‌فرد اخلاقی همکارش به خبرنگار ایمنا می‌گوید: مهربانی، لبخند همیشه بر لب، خانواده دوستی، بی‌آزار بودن و دستگیری از دیگران از ویژگی‌های شاخص شهید زمانی بود که همه همکاران، او را با این ویژگی‌ها می‌شناختند.
وی با بیان اینکه شهید زمانی در این دو سال اخیر به عنوان رئیس دایره آموزش تیپ آموزش هوانوردی فعالیت می‌کرد، می‌افزاید: آن حالت مهربانانه و رئوفانه‌ای که در امر آموزش و نسبت به دانشجویانش داشت، بسیار مورد توجه بود و همه از نوع برخورد و چگونگی رفتار او به نیکی یاد می‌کردند.
حیدری ادامه می‌دهد: شهید زمانی عاشق خلبانی بود و تمام خطرات این شغل را نیز به جان خریده بود، او همیشه ذوق و شوق برای پرواز داشت و انرژی فوق‌العاده‌ای نیز برای آموزش خلبانی به شاگردانش می‌گذاشت.
وی با بیان اینکه تمام کسانی که پا به این حرفه می‌گذارند خود را برای بروز چنین اتفاقاتی آماده کرده‌اند، می‌گوید: شهید زمانی همیشه به این نکته اشاره می‌کرد که قطعاً همه از دنیا می‌روند، اما چه بهتر که این اتفاق با شهادت همراه باشد، یک نفر ممکن است شب از روی تختخوابش دیگر بلند نشود و یک نفر هم به این صورت از دنیا برود و قطعاً هر انسان عاقل و عاشقی ترجیح می‌دهد که با شهادت از این دنیای خاکی رخت بر بندد.
شهید بای همیشه خدا را در نظر داشت
مهدی رادمهر، از خلبانان پایگاه شهید بابایی است که رفاقت چند ساله با شهید محمدجواد بای داشته است؛ رفاقتی که از زمان ورود شهید بای به گردان‌های شکاری شکل گرفته است.
وی درباره هم‌رزم شهیدش به خبرنگار ایمنا می‌گوید: شهید بای، یکی از دانشجویان باسواد و شجاع پایگاه بود که همیشه خدا را در نظر داشت، او مصداق کامل یک انسان با وجدان و با غیرت بود.
رادمهر با بیان اینکه تمام کسانی که در ارتش خدمت می‌کنند، دوست دارند، شهید شوند، می‌افزاید: محمد جواد نیز از این قائده مستثنی نبود و این موضوع را در رفتارش نیز نشان می‌داد.
وی ادامه می‌دهد: شهید «علی اقبالی‌دوگاهی» و شهید «عباس بابایی» از شهدای خلبانانی بودند که شهید بای، آن دو را الگوی خود قرار داده بود و همیشه از خصوصیات اخلاقی و جسارت آنها سخن به زبان می‌آورد.
رادمهر با اینکه شهید بای دوست داشت به گردان شکاری F7 بیاید و به آرزویش هم رسید، می‌گوید: جواد از دانشجویان ممتاز خلبانی بود که با تمام وجود به این رشته عشق می‌ورزید و غم از دست دادن او و همچنین شهید زمانی که از معلم خلبانان بنام پایگاه بود، بر دل همه همکاران سنگینی می‌کند.
نظر شما