رویایی که تنها مسی و آرژانتین می‌توانند آن را محقق کنند!

به گزارش خبرنگار ایمنا، هواداران آرژانتین با سابقه طولانی احتمالاً ترجیح می‌دهند که در مورد آینده آنها در جام جهانی صحبت شود، اما بازیکنان این کشور چهارشنبه شب گذشته در ومبلی نمایشی ارائه کردند که قصد آنها را برای فتح جام جهانی نشان می‌داد.

در واقع، این پیام با صدای رسا و واضح توسط همه حاضران شنیده شد: "آرژانتین مدعی جدی در قطر ۲۰۲۲ است." نتیجه‌گیری دیگری از پیروزی سه بر صفر آلبی سلسته مقابل ایتالیا به جز این، غیرممکن بود. لیونل مسی و هم‌تیمی‌های فوق‌العاده‌اش در ۹۰ دقیقه شکست دردناکی را به قهرمان اروپا تحمیل کردند.

جو حاکم تماشاگران در ومبلی لندن به شدت به نفع آلبی سلسته بودند، در حالی که سرودهای این تیم در تمام شب به شدت خوانده می‌شد و آنها رکورد ملی جدیدی را با ۳۲ بازی ملی بدون شکست ثبت کردند و هنگامی که جام فینالیسیما اهدا شد، خود بازیکنان در جشن شرکت کردند و کاپیتان خود را روی دست‌های خود بلند کردند در حالی که این وعده داده شد: " با لیونل مسی، همه ما قرار است کارهای بزرگ‌تری را انجام دهیم."

البته باید برای این خوش‌بینی عجیب ناشی از نتیجه، برعضی شرایط را مشخص کرد. ایتالیا، برای مثال، سایه تیمی است که انگلیس را برای کسب عنوان قهرمانی یورو ۲۰۲۰ سال گذشته شکست داد. حرکات رو به جلوی بی‌اثر و دفاعی متزلزل که در برابر حملات دقیق و سریع آرژانتین، آسیب‌پذیر است، با افرادی مانند لئوناردو بونوچی و جورجیو کیه‌لینی که سن آنها بالا رفته است، نفر دوم پس از سوت پایان با تشویق‌های هیجان‌انگیز، سر تعظیم فرود آورد.

با این حال، علی‌رغم ناکامی در رسیدن به جام جهانی، مردان روبرتو مانچینی همچنان یک تیم سطح بالای اروپایی باقی می‌مانند؛ دقیقاً همان تیمی که از قبل ادعا می‌شد آلبی سلسته را پس از قهرمانی‌های‌شان در کوپا آمه ریکا و صعود آسان به جام جهانی از ریل موفقیت خارج می‌کند. سه سال بود که تیم‌های آمریکای جنوبی با حریفانی از اروپا روبه‌رو نشده بودند. با این حال، اکنون جای هیچ تردیدی وجود ندارد: آرژانتین یک تیم بین‌المللی سطح بالا است تا اینکه بتواند برای قهرمانی به قطر برود. علاوه بر این، به‌رغم گذشت سال‌ها و فصل متوسط باشگاهی، کاپیتان آنها همچنان یک مهره سرسخت برای هر دفاعی است و گروه خوبی از بازیکنان دارد که محکم پشت سر او ایستاده‌اند. همان‌طور که امیلیانو مارتینز گفت: ما همه شیرهایی هستیم که برای او می‌جنگیم. درک دلیل آن آسان است. مسی نه تنها برای الگوبرداری در زمین بازی نفر اول است، بلکه او مثل یک کاپیتان واقعی صحبت می‌کند.

او در پاسخ به این سوال که آیا آرژانتین به زمان بیشتری برای بازی مقابل حریف اروپایی نیاز دارد، گفت: «برای ما مهم نیست که چه کسی در مقابل خود داریم. ما دقیقاً می‌دانیم که چه کسی هستیم. ما در هر بازی یکسان بازی می‌کنیم، اما امتحان خوبی بود زیرا ایتالیا تیم بزرگی است. ما به رشد خود ادامه خواهیم داد، این همان کاری است که می‌خواهیم انجام دهیم. ما به روز به روز نگاه می‌کنیم تا به پیشرفت خود ادامه دهیم و همچنان می‌گوئیم که از شانس‌های اصلی فتح (جام جهانی) نیستیم."

کاپیتان سه هفته زودتر از تولد ۳۵ سالگی‌اش، نشان داد که چرا سال ۲۰۲۲ ممکن است با قهرمانی در جام جهانی به پایان برسد. مسی همانند پاری سن ژرمن نقشی پیشرفته‌تر و سختگیرانه‌تری را برای تیم ملی خود در نظر گرفته است، نقشی که هوش خلاق و ظرافت را به درخشش فوق‌العاده او در سالیان قبل در محوطه جریمه، ترجیح می‌دهد. ممکن است طی سال گذشته پس از سرمایه‌گذاری نجومی باشگاه، توسط هواداران ورزشگاه پارک دو پرنس از لئو قدردانی نشده باشد، اما برای طرفداران فوق ستاره آرژانتینی، در ترکیب آلبی سلسته، او که برای یک بار هم که شده توسط بازیکنانی در تیمی احاطه شده است که می‌خواهد تیمی بازی کند نه اینکه دلخوش به جادوی تک‌نفره مسی باشد، این همان چیزی است که آنها برای تبدیل یک تیم متوسط به یک تیم عالی نیاز دارند.

بنابراین در حالی که او نام خود را به جدول گلزنان فینالیسیما اضافه نکرد، اما این ستاره، روی دو گل تیمش تأثیر گذاشت؛ یک پاس کم نقص که توسط لائوتارو مارتینز به تور دروازه رسید و سپس توپ را به پشت محوطه جریمه آورد تا پائولو دیبالا را پس از به میدان آمدن، در جمع گلزنان سهیم کند. البته با وجود چهار مدافع ایتالیا که با دوندگی بالا بازی می‌کردند، آنخل دی ماریا نیز گلزنی کرد. در واقع، ضربه چیپ او از پاس مارتینز یادآور گلی بود که برزیل را در فینال کوپا آمه ریکا شکست داد.

در این دیدار سلطه آرژانتین را می‌توان در سراسر زمین احساس کرد، امیلیانو مارتینز به در دروازه در پشت خط دفاعی که اقتدارش را به رخ می‌کشید و رودریگو دی پل بار دیگر تمام قدرت را در خط میانی نشان داد تا اطمینان حاصل شود که غیبت لئاندرو پاردس در دیدار با ایتالیا به چشم نمی‌آید.

آلبی سلسته نسبت به صحبت‌هایی که آنها همواره یکی از تیم‌های مورد علاقه هستند محتاط است. در سال ۱۹۵۸، پس از یکی از بهترین عملکردهای کوپا آمه ریکا در پرو، زمانی که بازیکنانی مانند عمر سیوری، آنتونیو آنجلیلو و هامبرتو ماسکیو راهی ایتالیا شدند و پس از شکست شش بر یک مقابل سوئد، حذف خود را تضمین کردند، تیم نابود شد. حدود ۱۰ هزار هوادار خشمگین پس از بازگشت آرژانتین به بوینس آیرس با پرتاپ اشیا از تیم استقبال کردند.

به سرعت و تا سال ۲۰۰۲ و آرژانتین مارسلو بیلسا پس از گذراندن مراحل مقدماتی با رکوردهای عالی، دوباره مورد علاقه شدیدی قرار گرفت و برای اولین بار از سال ۱۹۶۲ در دور اول شکست خورد. در مقابل، زمانی که دیگو مارادونا و تیمش در سال ۱۹۸۶ وارد مکزیک شدند، بی‌تفاوتی واقعی در بازگشت به خانه رخ داد، زیرا حتی رئیس جمهور رائول آلفونسین نیز اصرار کرد که کارلوس بیلاردو (سرمربی وقت) از تیم اخراج شود؛ دیگو و مربی سپس به تاریخ‌سازی ادامه دادند.

برای اتهامات لیونل اسکالونی، در خارج از آرژانتین، آنها تاکنون توانسته‌اند تا حدودی تحت نظر باشند، حتی کیلیان امباپه، هم‌تیمی مسی در PSG، شانس آنها و برزیل را برای بازپس‌گیری جام جهانی به نفع آمریکای جنوبی را کمرنگ کرده است، اما اگر آنها به بازی خود مانند فینال ومبلی ادامه دهند، تعداد زیادی از مردم می‌نشینند و متوجه تیم ملی ای می‌شوند که نه تنها در بهترین حالت خود فوتبال درخشانی بازی می‌کند، بلکه به نظر می‌رسد بازیکنانش از پوشیدن پیراهن و دور هم جمع شدن، به عنوان یک تیم واحد، لذت می‌برند. این یک فضیلت است، و اگرچه ممکن است به تنهایی برای تضمین موفقیت بیشتر، کافی نباشد، اما استعداد و با هم بودن آنها به این معنی است که آرژانتین باید در بین شانس‌های اصلی برندگان احتمالی جام در قطر، حضور داشته باشد. اکنون نمی‌توان آن را پنهان کرد: مسی و هم‌تیمی‌هایش، مدعیان جدی جام جهانی هستند.