به گزارش خبرنگار ایمنا، کتاب «آش پشت جبهه» نوشته «آسیه طافی»، خاطرات معلمان پرورشی دهه ۶۰ در اهواز است. این کتاب درباره اتاقک‌هایی به نام امور تربیتی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران شکل گرفتند، اما اتاقک‌های امور تربیتی چه بودند؟
پس از پیروزی انقلاب و زمانی که هنوز ساختارهای سیاسی، نظامی و فرهنگی کشور شکل نگرفته‌بود، در میان شعارها و چند دستگی‌ها، عده‌ای انقلابی حدوداً ۲۲ ساله، در دورهمی‌های مسجدها، اتاقکی به نام امور تربیتی راه انداختند و اسم‌شان شد، مربی پرورشی و تربیتی. این گروه، اوایل فعالیت‌هایشان به مدرسه محدود بود.
همه چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه اولین هواپیمای عراقی، دیوار صوتی اهواز را شکست، زنگ دفاع به صدا درآمد و مربیان تربیتی و پرورشی اورکت بسیجی و سپاهی به تن کردند. در این میان، مربیان پرورشی دیروز اهواز و بسیجیان و سپاهیان امروز ایران به جبهه‌های جنگ پیوستند. این مربیان، با درگیر کردن دانش آموزان و خانواده‌های آن‌ها، جنگ را مردمی و جبهه‌ها را به محلی برای تحصیل دانش‌آموزانی تبدیل کردند که دفاع از کشور اولویت اول زندگی‌شان شده بود.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «یک ماشین پتوی کثیف و خونی خالی کردند، توی حیاط مدرسه امت، بعد از کلاس، بعضی بچه‌ها پتوها را زدند زیر بغل‌شان و بردند خانه. بردند تا پتوها را توی خانه بشویند!
پتوهایی را که مانده بود، با کمک چند تا از بچه‌ها بردیم گوشه حیاط، خانه ننه امامی مستخدم مدرسه، شلینگ و لگن را آماده کردیم و با پا و دست افتادیم به جان پتوها، شستن و پهن کردن‌شان روی دیوار مدرسه چند ساعتی طول کشید. هنوز خستگی تنمان در نرفته بود که دست و پایمان قرمز شد و شروع کرد به سوزش و خارش.
روز بعد که مدرسه باز شد و بچه‌ها آمدند، همان‌هایی هم که پتو برده بودند، خانه حال و روز ما را داشتند! هیچ‌کدام نمی‌دانستیم علتش چیست. رفتیم دکتر. بعد از معاینه گفت: اثرات شیمیاییه، مال همون پتوهاییه که شستین. من و بچه‌ها همدرد رزمندگان خط مقدم شده بودیم؛ در جبهه کلاس و مدرسه.»
نظر شما