به گزارش خبرنگار ایمنا، با رشد جمعیت، افزایش بیکاری و مشکلاتی مانند خشکسالی، شاهد مهاجرت افرادی از روستا به شهر هستیم که توان پایداری در محیط قبلی خود را ندارند. این افراد با آرزوی زندگی و درآمد بهتر و مکانی مناسب برای زندگی، به شهر مهاجرت می‌کنند؛ این در حالی است که امروزه شهرها پیچیده‌تر شده‌اند و از نظر اشتغال، وضعیت خوبی ندارند؛ زیرا جنس شغل‌ها به مرور زمان تغییر کرده و تخصصی‌تر شده است. از طرفی هزینه‌های شهری نسبت به گذشته، به مراتب بیشتر شده است. این موضوعات برای مهاجران مشکلاتی ایجاد می‌کند که آن‌ها قبل از مهاجرت به آن فکر نکرده‌اند.
با تغییر سلیقه فرهنگی از مهاجرت روستا به شهر و از شهر کوچک به شهرهای بزرگ، شاهد افزایش تراکم جمعیت شهری هستیم. این افزایش تراکم، برای بخش عمومی بار مسئولیتی بیشتری را ایجاب می‌کند؛ از تأمین زیرساخت‌ها شهری گرفته تا نظافت، بهداشت عمومی، حفظ امنیت و نظم عمومی که در تهران به عنوان پرجمعیت‌ترین شهر ایران، این امور کاملاً مشهود است. از دست‌فروشی گرفته تا کارتن‌خوابی و متروهایی که دیگر ظرفیت و گنجایش بیش از این تعداد افراد را ندارد و خیابان‌هایی که در آن، جای پارک حتی یک ماشین نیز دیگر نیست.
راهکار چیست؟ آیا این مسائل با توسعه بیشتر خطوط مترو یا گسترش و آزادسازی بیشتر خیابان‌ها برطرف خواهد شد.
واقعیت این است که موارد گفته شده، نوعی پیشرفت برای توسعه شهری محسوب می‌شود؛ اما رفع کننده معضل مهمی مانند مهاجرت روستا به شهر و عواقب آن نیست.
مقایسه وضعیت کلان‌شهر اصفهان و تهران، گویای این نکته است که هنوز بسیاری از مشکلات تهران در این کلان‌شهر وجود ندارد. میزان حاشیه‌نشینان اصفهان به اندازه شهر تهران نیست، اما این موضوع به این معنا نیست که باید صبر کنیم تا یک معضل ایجاد شود و سپس آن را درمان کنیم.
در سال‌های اخیر، شهرداری اصفهان با اختصاص بودجه مشکلات برخی از مناطقی که دچار چنین مشکلاتی بوده را رفع کرده و گرم‌خانه‌هایی نیز برای افراد کارتن‌خواب احداث شده است. این پدیده اجتماعی، ناشی از رشد ناهمگون بافت شهری، همچنین بافت شهر نسبت به روستاها است؛ زیرا بودجه و امکانات شهرها به روستاها اختصاص نیافته است. این تضاد طبقاتی، منجر به حرکت جمعیتی شده و بافت روستایی در حال فرسوده شدن است، جمعیت روستایی به سمت پیر شدن حرکت می‌کند و دیگر جوانان روستایی، برای برخی از شغل‌ها داوطلب نمی‌شوند؛ گویی کشور فقط به دکتر و مهندس نیاز دارد و دیگر نیازی به کشاورز، دامدار و باغدار نیست!
توسعه یکپارچه استان اصفهان باید در اولویت قرار گیرد تا علاوه بر جلوگیری از ایجاد مشکلات اجتماعی و اقتصادی، روستاهای و شهرهای استان نیز از امکانات کافی برخوردار شود.
یکی دیگران از موضوعاتی که باید در سطح شهرها برای آن برنامه‌ریزی کرد، اتباع خارجی است. برخی از اتباع خارجی در شهرها مجوزهای لازم را ندارند که این موضوع می‌توانند تهدیدی برای بافت فرهنگی و اجتماعی شهر محسوب شود؛ از طرفی تمایل این خانوارها برای فرزندآوری نیز در آینده می‌تواند بافت جمعیتی را دچار تغییر کند.
همه مهاجران اعم از آن‌ها که از روستا به شهر مهاجرت کرده و اتباع خارجی، زمانی که وارد شهر می‌شوند، به علت ناتوانی در خرید مسکن یا اجاره در قسمت‌های میانی شهر، الزاماً در حاشیه‌ها ساکن می‌شوند. با توجه به نبود علم و تخصص کافی برای بافت شهری در میان این خانوارها، آنان درگیر فقر درآمدی خواهند شد که می‌تواند منجر به ایجاد مشکلاتی مانند کودکان کار یا افزایش بزهکاری اجتماعی شود. زمانی که جامعه توانایی برآورده کردن نیازهای مردم را ندارد، بهتر است در پذیرش افراد جدید کمی با ملاحظه‌تر رفتار کند.
برای رفع این معضلات پیشنهادات زیر مطرح است:
۱. ورود تکنولوژی و ابزارهای جدید کشت و دامداری به روستاها و تأمین اعتبارات لازم توسط نهادهای مالی مرتبط
۲. شفاف‌سازی رسانه‌ای در خصوص مشکلات شهری به منظور جلوگیری از مهاجرت‌های نسنجیده
۳. انتقال و توسعه خدمات و زیرساخت‌های روستایی، افزایش سرمایه‌گذاری‌های گردشگری به منظور ایجاد شغل و زنده نگه داشتن بافت روستا
۴. جلوگیری از مهاجرت بیش از اندازه اتباع خارجی
۵. ایجاد مراکزی با هدف جذب نیروی کار ساده و پوشش‌های اجتماعی
۶. جمع‌آوری کودکان کار به منظور انتقال آنان به مدارس و حفظ شرایط مناسبی برای جلوگیری از کودک‌آزاری و محیطی مناسب برای رشد این کودکان
نظر شما