امیرحسین شبانی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: نحوه تقسیم‌بندی شهر به مناطق، نواحی و محلات مختلف از مهم‌ترین اقداماتی است که مدیران و برنامه‌ریزان در فرآیند تهیه طرح‌ها و برنامه‌های شهری باید به آن توجه داشته باشند.
وی افزود: در قدیم مرز میان محلات مشخص بود و هر شخص نسبت به محل سکونت خود احساس تعلق داشت؛ اما با گسترش مرزهای شهر بدون برنامه‌ریزی قبلی، نواحی به شهر اضافه شد که ساختار شهرسازی و کالبدی متناسب با بافت شهری نداشت.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: نواحی الحاق یافته به شهر بدون نظام اصولی شهرسازی و برنامه‌ریزی شهری، جزئی از محدوده‌های شهر شد اما هیچ‌گاه نتوانست جایگاه خودش را در نظام شهری پیدا کند.
شبانی تاکید کرد: هرچند برخی از این نواحی پس از گذشت سال‌ها، درحال‌حاضر زیرساخت‌های مناسب کالبدی دارد اما مفهوم محله در این مناطق بسیار کمرنگ است و زیرساخت‌های اجتماعی، فرهنگی و شهرسازی متناسبی در این نواحی وجود ندارد.
وی اضافه کرد: بافت و ساختار محلات قدیم شهر تأمین کننده تمام نیازهای شهروندان بود در حالی که بسیاری از مناطق جدید شهرهای امروزی ساختار مناسبی برای رفع نیازهای ساکنان خود ندارند.
این دکترای شهرسازی گفت: بی‌توجهی به محلات و ساختارهای قدیم شهر، گسترش شهر بدون برنامه‌ریزی قبلی، پیاده‌سازی نظام شهرسازی غیربومی و بی‌توجهی به مؤلفه‌های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی موجب فروپاشی محلات قدیم شهر و شکل‌گیری نواحی بی‌هویت شده است.
شبانی افزود: توجه به اصول نظام شهرسازی گذشته و معیارهای اجتماعی، فرهنگی و بومی زمینه را برای تقویت ساختارهای محله‌ای شهر فراهم می‌کند.
نظر شما