به گزارش خبرنگار ایمنا، سیزدهم فوریه توسط کشورهای عضو یونسکو و در سال ۲۰۱۲ توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی رادیو تصویب شد. بستری برای گفتمان دموکراتیک است. رادیو همچنان پرمصرف‌ترین رسانه در سطح جهانی است. این توانایی منحصربه‌فرد به این معنی است که رادیو با این تنوع مخاطب می‌تواند به عنوان عرصه‌ای برای شنیدن و شنیده شدن همه صداها باشد. شبکه‌های رادیویی با این طیف وسیع از مخاطبان خود، باید بتواند محتوا و برنامه‌های متنوعی ارائه دهد.
تاریخچه پیدایش رادیو
روز جهانی رادیو مناسبتی قدیمی نیست؛ ثبت چنین روزی در تقویم جهانی توسط آکادمی رادیو اسپانیا اواخر دسامبر ۲۰۱۰ مطرح شد. یونیسف برای تصویب آن نظر سازمان‌ها و مجموعه‌های معتبر رادیویی در سراسر جهان را خواست. اغلب آن‌ها با این پیشنهاد همراه شدند و یونیسف سوم نوامبر ۲۰۱۱ آن را رسماً تصویب کرد. سیزدهم فوریه به عنوان روز جهانی رادیو انتخاب شد؛ رادیو تا اوایل دهه ۱۹۳۰ کالایی لوکس بود و عمده خریداران آن به اقشار مرفه چند کشور خاص محدود می‌شد. سال ۱۹۳۱ در ایتالیا تعداد رادیوها از تعداد خودروهای سواری کمتر بود.
با گذشت سال‌ها تعداد بیشتری از این دستگاه تولید شد و طبقات متوسط با صرفه‌جویی به هر زحمتی آن را می‌خریدند. به نوشته اریک هابسبام در کتاب عصر نهایت‌ها، رادیو زندگی تهیدستان به ویژه زنان خانه‌نشین را به گونه‌ای بی‌سابقه دگرگون کرد. رادیو، جهان را به اتاق آورد و از این پس تنهاترین آدم‌ها هرگز تنها نبودند و کل گستره آن چیزی که می‌توانست گفته، خوانده، نواخته و صوت شود اکنون در دسترس‌شان بود.
رادیو در ایران
در سال ۱۳۰۳ وزارت جنگ مقدمات استفاده از بی‌سیم را فراهم کرد. در سال ۱۳۰۵ بی‌سیم به ایران وارد شد و از سال ۱۳۱۱ مؤسسات بی‌سیم توسعه پیدا کردند که نهایتاً به ایجاد رادیو منتهی شد. هیئت وزیران دوم مهرماه ۱۳۱۳ استفاده از رادیو را تصویب کرد و مقرراتی وضع شد که برای نصب آنتن و استفاده از رادیو اجازه وزارت پست و تلگراف و تلفن لازم بود. در سال ۱۳۱۶ مقدمات ایجاد مرکز رادیو به‌وسیله وزرات پست و تلگراف و تلفن فراهم شد و به‌دنبال این اقدام در سال ۱۳۱۷ سازمان پرورش افکار تأسیس شد. این سازمان دارای‌کمیسیون‌های مطبوعات، کیت کلاسیک، سخنرانی، نمایش‌های رادیویی و موسیقی بود. در چهارم اردیبهشت‌ماه ۱۳۱۹ اولین فرستنده رادیویی در ایران در محل بی‌سیم در جاده قدیم شمیران افتتاح شد. از سال ۱۳۱۹ رادیو تهران در ۲۴ ساعت فقط هشت ساعت برنامه اجرا می‌کرد که شامل اخبار، موسیقی ایرانی، گفتار مذهبی، فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی بود. در سال ۱۳۲۲ رادیو تهران بخش دیگری به‌تعداد بخش‌های قبلی خود افزود و صبح‌ها نیز برنامه آن سه ساعت افزایش یافت. در سال ۱۳۲۴ برای روزهای تعطیل نیز برنامه‌هایی‌مدون پخش می‌شد.
نظر شما