نسیبه جعفری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به اینکه بی‌توجهی و کم‌توجهی یکی از علل اختلال بیش‌فعالی در کودکان است، اظهار کرد: همه افراد به نوعی درگیر امورات زندگی بوده و همه توان خود را به کار گرفته‌اند تا آینده‌ای روشن برای فرزندان خود رقم بزنند اما گاهی از این موضوع حساس غافل می‌شوند که گرچه تأمین آینده فرزند از نظر مالی و امکانات مدنظر است اما باید به فرزندان خود نیز توجه داشته باشند. بی‌توجهی می‌تواند از رشد مناسب فرزند جلوگیری کند. گاهی فرزندان با اشاره یا با به تصویر کشیدن سعی در فهماندن بی‌توجهی والدین دارند اما والدین آن را جدی نمی‌گیرند.
وی افزود: یکی از نمونه‌های بارز کم‌توجهی به فرزند، گوش ندادن به صحبت‌های او است. والدین باید به هر موضوعی که از سمت فرزند بیان می‌شود، گوش فرا دهند. در صورت کم‌توجهی یا بی‌توجهی والدین، کودک تصور می‌کند برآورده شدن نیازهای عاطفی او برای والدین مهم نیست و حمایت یا پشتیبانی از سمت والدین صورت نمی‌گیرد.
این کارشناس ارشد مشاوره ادامه داد: اختلال بیش‌فعالی با کمبود توجه، موضوع جدیدی است که در مورد کودکان مبتلا به مشکل توجه، کنترل تکانه (میل و رغبت ناگهانی) و بیش‌فعالی به‌کار می‌رود. کودکان مبتلا به بیش‌فعالی با کمبود توجه یک جمعیت ناهمگن هستند و از لحاظ شدت نشانه‌ها، فراگیری مشکلات، و میزان همراهی سایر اختلالات با یکدیگر تفاوت دارند.
وی با اشاره به علائم کودکان درگیر با این اختلال، تصریح کرد: بی‌توجهی به جزئیات یا خطاهای فاحش در تکالیف درسی، کار یا سایر فعالیت‌ها، ناتوانی در تمرکز روی تکالیف یا نداشتن تمرکز هنگام بازی، گوش ندادن به حرف سایر افراد، اطاعت نکردن و ناقص گذاشتن امور روزمره و تکالیف درسی یا کارها، مشکل داشتن در سازماندهی فعالیت‌ها و وظایف، نفرت داشتن یا پرهیز کردن از تکالیفی که مستلزم فعالیت ذهنی مستمر هستند و گم کردن وسایل لازم برای انجام کارها از جمله مواردی است که در کودکان دچار بی‌توجهی، بیش‌فعالی- تکانشگری دیده می‌شود.
جعفری ادامه داد: طبق تحقیقات، مؤثرترین مداخله در مورد اختلال بیش‌فعالی با کمبود توجه، مداخله‌ای چند سطحی است. شناخت اختلال توجه از سوی والدین، انجام رفتاردرمانی شامل اجرای مداخلات رفتاری مبتنی بر تقویت مثبت و روش جریمه که عبارت است از گرفتن ژتون‌ها در صورت انجام رفتارهای مطلوب، احساس موفقیت و به دنبال آن روبه‌رو شدن با پاسخ‌های فوری و مثبت اعضای خانواده و همسالان، انجام مداخلات پزشکی شامل دارودرمانی به عنوان یک درمان کوتاه‌مدت، انجام مداخلات تربیتی شامل اصلاحات تربیتی مناسب توسط معلمان آگاه و در نهایت کمک از مشاوره و دریافت آموزش مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های مقابله‌ای و راهبردی هدفمند می‌تواند در کم کردن این اختلال مؤثر باشد.
نظر شما