به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، جمعیت سالمندان در استرالیا به طور قابل توجهی رو به افزایش و این در حالی است که اغلب آنان در مناطق شهری سکونت دارند. بنابراین، امروزه مدیران سراسر شهرهای کشور با چالش تأمین نیازهای این گروه سنی و هدایت آن‌ها در مسیر رسیدن به اهداف خویش دست و پنجه نرم می‌کنند. گزارش‌ها حاکی است که اغلب بزرگسالان این کشور مایل هستند دوران کهن سالی را با انجام فعالیت‌های متعدد و مناسب سن خود سپری کنند و از بیهوده هدر دادن زمان در کنج خانه‌ها خودداری به عمل آورند. این افراد می‌دانند که سلامت آن‌ها تا حد زیادی به برنامه‌ریزی‌ها و سبک زندگی خود آن‌ها بستگی دارد و می‌تواند به طور قابل توجهی از طریق مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و بدنی محقق شود.
متأسفانه امروزه بسیاری از اقدامات مدیران شهری در راستای ایجاد مناطق دوستدار سالمند با ناکامی مواجه می‌شود و همین امر، راهی شدن این گروه آسیب‌پذیر به خانه سالمندان یا دست کم دهکده‌های دور افتاده از شهر را در پی دارد. در واقع، رویکردهایی که هم‌اینک در شهرهای جهان پیاده می‌شود اغلب مبتنی بر الگوهای مملو از نقص قدیمی است که به کاهش سلامت افراد پیر منجر می‌شود.
از سوی دیگر، در اغلب نقاط دنیا به سالمندان به عنوان قشری نگاه می‌شود که باید به طور کامل تحت حمایت دیگران باشند و نقشی در ارائه خلاقیت ایفا نمی‌کنند. در این راستا، مدیران باید تدابیری به کار گیرند تا افراد پیر را به عنوان توسعه‌دهندگان تدابیر مفید شهری در نظر گیرند و فرصت‌های کافی را برای نشان دادن استعدادها و توانایی خود در اختیار آنان قرار دهند.
تلاش جهانی برای ایجاد شهرهای دوستدار سالمند
در پی افزایش جمعیت افراد پیر در سراسر دنیا، سازمان جهانی بهداشت به مدت ۱۵ سال ایده ایجاد شهرهای دوستدار سالمند را پیاده کرده است. مناطق مختلف دنیا در پیروی از این جنبش باید اهدافی نظیر برابری، ایجاد محیط‌های فیزیکی قابل دسترس و یک فضای اجتماعی فراگیر را مورد تمرکز قرار دهند. هم‌اینک مدیران در بسیاری از شهرهای جهان به ویژه استرالیا در راستای رسیدن به این هدف اقدامات زیادی اعمال کرده و به پیامدهای مثبت قابل توجهی دست یافته‌اند.
بدون شک، رویکردهای شهر هوشمند می‌تواند به ایجاد مناطقی دوستدار سالمند کمک کند؛ به عنوان مثال، بهره‌گیری از فناوری برای بهبود دسترسی به اطلاعات در مورد قابلیت پیاده‌روی مناطق برای افراد پیر از بهترین نمونه‌های اقدامات شهر هوشمند در این زمینه است.
علاوه بر این، مؤلفه‌های مهم دیگری نیز در شهرهای هوشمند وجود دارد که به افزایش رضایتمندی افراد پیر از سکونت در شهرها سهیم است.
جایگزینی سن‌گرایی با افزایش فعالیت
تلاش‌های دولت استرالیا بر افزایش امید به زندگی در افراد پیر و نه بهبود کیفیت زندگی و استقلال آن‌ها متمرکز شده است. بدیهی است که نادیده گرفتن کیفیت زندگی می‌تواند به تجسم افراد پیر به عنوان باری بزرگ بر دوش جامعه منجر شود که باید همواره برای مراقبت از آن‌ها کوشید.
در این راستا، بهترین اقدامی که مدیران شهری می‌توانند انجام دهند، زمینه‌سازی برای بهبود سلامت این قشر است که در نتیجه آن، افراد به انجام فعالیت‌های گروهی در مناطق اطراف خود گرایش پیدا می‌کنند. برقراری تعامل اجتماعی نقش مهمی در بهبود هویت و معناداری روابط میان سالمندان ایفا می‌کند که این رویداد می‌تواند تا حدود زیادی از طریق وسیله‌های دیجیتالی نظیر لپ تاپ و تلفن‌های هوشمند محقق شود و امکان انزوای افراد پیر را به حداقل برساند.
پیوند سالمندان با داده‌های شهر هوشمند
زیرساخت‌ها عنصر اصلی شهرها را تشکیل می‌دهد؛ افراد پیر باید به اطلاعات دقیقی در مورد زیرساخت‌ها دسترسی داشته باشند تا برای گذراندن اوقات فراغت بیشتر خود در محله‌های اطراف و خودداری از انزوای اجتماعی انگیزه پیدا کنند.
این روزها تعداد افراد سالمندی که از طریق تلفن‌های هوشمند به برقراری ارتباط با سایرین و دنیای اطراف خود می‌پردازند رو به افزایش است ضمن اینکه دسترسی به خدمات هوشمند نیز از همین طریق برای آن‌ها فراهم آمده است. علاوه بر این، بسیاری از جوامع پیر از تجهیزات هوشمند قابل حملی برخوردار هستند که به آن‌ها در نظارت و مدیریت سلامت و همچنین فعالیت‌های فیزیکی کمک می‌کند. این وسیله‌های شخصی، قابلیت اتصال سالمندان به داده‌های عمومی در مورد محیط‌های شهری را نیز فراهم می‌آورد که این امر به سهم خود در افزایش فعالیت سالمندان اثربخش است. به عنوان مثال، افراد کهنسال می‌توانند تنها از طریق ساعت‌های مچی هوشمند خود به اطلاعات لازم در مورد سرویس‌های بهداشتی عمومی، مراکز تفریحی و ایستگاه‌های سایه‌دار برای استراحت دسترسی پیدا کنند و از آن‌ها بهره گیرند.
بهره‌گیری از طراحی مشترک در برنامه‌ریزی‌های شهری
مدیران شهرهای هوشمند جهان می‌توانند از طریق سهیم‌سازی افراد پیر در فرایندهای طراحی شهری به افزایش تعامل و فعالیت میان آن‌ها کمک زیادی کنند که این کار از دو جنبه بسیار مفید خواهد بود؛ اول اینکه انزوای اجتماعی میان افراد پیر به حداقل می‌رسد و مهم‌تر اینکه، ایده‌های این جوامع می‌تواند در نهایت به ایجاد شهرهای دوستدار سالمند منجر شود.
مدیران برای سهیم‌سازی افراد کهنسال در فرآیند طراحی شهر هوشمند ابتدا باید سوال‌های متعددی از این افراد بپرسند. به عنوان مثال، "مایلید چگونه به داده‌های هوشمند دسترسی پیدا کنید؟ یا "از فناوری شهر هوشمند چه انتظاراتی دارید؟ "
بدون شک پاسخ دادن به چنین پرسش‌هایی می‌تواند برنامه‌ریزان شهری را از نیازهای جوامع پیر از شهرها آگاه ساز و به آن‌ها در رفع نواقص طراحی شهری کمک زیادی کند.
نظر شما