به گزارش خبرنگار ایمنا، حجت الاسلام و المسلمین جعفر عمادی صبح امروز _سه‌شنبه ۱۴ دی‌ماه_ در آئین تکریم و معارفه رئیس دانشگاه صنعتی اصفهان، اظهار کرد: معمولاً در تفاسیر روایی، امانت به مسئولیت‌های اجتماعی و ریاست‌ها تعبیر شده است. حضرت علی (ع) در نامه‌ای به فرماندار آذربایجان که در نهج‌البلاغه آمده است، می‌نویسند: "فرمانداری و ریاست تو طعمه نیست و به عنوان یک امکان برای بهره‌برداری و لذت‌جویی به آن نگاه نکن. این امانتی است بر گردن تو. " همچنین حضرت در نامه ۲۶ نهج‌البلاغه به فرمانداران خود می‌نویسند: "اگر در راستای ادای بر گردن خود برآمده‌ای، باید دارای دو ویژگی عدم تناقض نهان و آشکار و عدم تناقض گفتار و رفتار را داشته باشی و آنگاه است که امانت الهی را به جا ادا کرده‌ای". هنگامی که چیزی به عنوان امانت به شما تحویل می‌شود برای شما نیست و زمانی از شما گرفته می‌شود.
وی افزود: تنها قبول داشتن این سخنان کافی نبوده و باید در عمل به کار برده شوند. اگر بخواهیم بدانیم چنین نگاهی به مسئولیت‌های اجتماعی خود داریم یا خیر باید به وجود یا عدم وجود جلوه‌های آن در منش رفتاری خود نگاه کنیم. اولین جلوه آشکار شده هدف ندانستن مسئولیت اجتماعی و بی ارزش بدانستن آن است. حضرت علی (ع) در خطبه سوم نهج‌البلاغه حضرت می‌فرمایند: "اگر مسئولیتی که دانشمندان امت، خدا و مردم بر عهده من نگذاشته بودند، می‌دیدید که دنیای شما و مسئولیتی که می‌خواهید بر عهده من بگذارید برای من بی‌ارزش‌تر بود از از آب بینی بز و نسبت به او بی‌رغبت‌تر بودم."
بیشتر بخوانید: گزارش ایمنا از سفر وزیر علوم به اصفهان
مسئول دفتر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری دانشگاه ادامه داد: حضرت در حکمت ۲۳۶ می‌فرمایند: " در نزد من مسئولیت از استخوان خوک در دست آدم جزامی کم ارزش‌تر است." همچنین در خطبه ۲۲۴ می‌فرمایند: "برای من دنیای شما، این مسئولیت، حکومت و ریاست بی‌ارزش‌تر است از برگی در دهان ملخ که نیمی از آن را جویده شده باشد." همچنین در خطبه سوم نهج‌البلاغه می‌فرمایند"این مسئولیت برای من از لنگه کفش پاره‌ای که وصله شده است بی‌ارزش‌تر است".
وی با اشاره به اهمیت انتخاب هدف در رسیدن به امانت، تصریح کرد: دومین جلوه داشتن نگاه امانت به مسئولیت‌های اجتماعی، این است که فرد چه هدفی را از رسیدن به آن امانت دنبال می‌کند. اگر هدف دنبال شده خدمت‌گذاری به دین و مردم، باشد نشانگر آن است که این دیدگاه در عمل نیز رعایت شده و دید صحیحی به آن وجود دارد. در نامه ۵۳ حضرت علی (ع) خطاب به مالک‌اشتر می‌فرمایند: "مراقب باش مردم را ارباب خود بدانی نه خود را ارباب مردم" و همچنین می‌فرمایند: "قلبت را به اینکه با مردم با رحمت و مهربانی رفتار کنی، آموخته کن" که این یعنی به مشکلات آنها دقت داشته باشی. همچنین می‌فرمایند: "مانند گرگی نباش که به چیزی رسیده و حال می‌خواهد بهره‌برداری از آن کرده یا غنیمتی از آنها بگیرد. مردمی که مسئول آنها می‌شوی دو دسته هستند. حتی اگر دسته‌ای برادر دینی تو و مسلمان نیستند، حداقل انسان هستند و کرامت انسانی را در آنها رعایت کن. نگو که من مسئول و مأمور هستم تا امر کنم و شما باید از من اطاعت کنید. خود را ارباب بر آنها ندان و اگر اینگونه به مردم نگاه کردی، بدان هم روح و جان خود را از بین بردی و هم دین خود را بر باد داده و به تغییر نعمت‌ها نزدیک می‌شود و هر لحظه امکان دارد نعمت‌هایی که در دست توست تغییر کند."
وی اضافه کرد: حضرت در نامه دیگری خطاب به فرماندار مکه می‌فرمایند: "پیام‌رسانی به مردم جز زبان خودت نباشد. اگر می‌خواهی خود را ارباب ندانی، میان خود و مردم کسی را قرار نده، خود با مردم مراوده داشته باش و حرف‌هایت را به مردم بزن. پرده‌ای بین تو مردم جز صورت تو نباشد، حجاب بین خود و افراد حاجت‌مند قرار نده و راحت و مستقیم با مردم رفتار کن. برخی افراد خود را توجیه کرده و می‌گویند من مشکل فرد را حل می‌کنم اما فرد دیگری پیغام او را به من برساند. حضرت به این موضوع اشاره دقیق کرده و می‌فرمایند اگر در مرحله اول تو به مردم راه ندادی که با خودت ارتباط مستقیم داشته باشند و خود را بالاتر از مردم گرفتی، در برطرف کردن حاجت آنها هم خوب اجرا نخواهی کرد".
نظر شما