به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، حدود ۸۰ درصد از جمعیت آمریکای لاتین و جزایر دریای کارائیب به نوعی معلولیت جسمی و یا ذهنی مبتلا هستند و این در حالی است که بیش از ۱۲ درصد جوامع این مناطق را افراد کهنسال بالای ۶۵ سال تشکیل می‌دهد. متأسفانه با وجود این میزان جمعیت فرد آسیب‌پذیر، طراحی شهری در این مناطق به خوبی انجام نشده است به طوری که سالمندان، کودکان، افراد دارای معلولیت جسمی و ذهنی و حتی کسانی که از آن‌ها نگهداری می‌کنند به هنگام تردد در فضاهای عمومی با مشکلات عدیده‌ای مواجه می‌شوند. بدون شک، قابلیت دسترسی شهرها تأثیر زیادی بر افزایش یا کاهش جمعیت آن‌ها به جای می‌گذارد و طبق گزارش‌ها، چه بسا شهرهایی که در اثر بی‌کیفیتی طراحی جمعیت خود را به تدریج از دست داده و به متروکه تبدیل شده‌اند.
اخیراً مدیران شهری در کشورهای آمریکای لاتین و حوزه دریای کارائیب بسیار بیشتر از گذشته به حقوق مردم دارای معلولیت و همچنین سالمندان واقف شده و تلاش کرده‌اند تدابیر خلاقانه و جدیدی برای بهره‌مندی تمام اقشار جامعه از فضاهای عمومی و به طور کلی، افزایش فراگیری شهرها اعمال کنند. با وجود تمام اقداماتی که تاکنون در این زمینه اعمال شده است، همچنان فاصله زیادی تا ایجاد شهرهای جامع و زیست‌پذیر برای تمام ساکنان با هر گونه توانایی جسمی و ذهنی وجود دارد.
نقش موانع شهری بر زندگی روزمره افراد دارای معلولیت و سالمندان
بدون شک، نبود دسترسی کافی افراد دارای معلولیت جسمی یا سالمندان به فضاهای عمومی می‌تواند زندگی روزمره این گروه‌های آسیب‌پذیر و حتی مراقبان آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد و به انزوای آن‌ها در منازل منجر شود. در اغلب شهرهای جهان، فضاهای عمومی متعددی وجود دارد که دسترسی به آن‌ها تنها از طریق پیمودن پلکان‌هایی طولانی امکان‌پذیر است و در نتیجه افراد دارای ناتوانی جسمی، خواه معلول یا سالمند در عبور و مرور از مسیر آن‌ها با مشکلات زیادی مواجه می‌شوند. از همه بدتر می‌توان به نیاز این افراد به رفت و آمد در ایستگاه‌های مترو با طراحی نامناسب اشاره کرد که دسترسی برای جوامع سوار بر صندلی‌های چرخ‌دار را به واسطه پلکان یا پله‌برقی‌ها غیر ممکن می‌کند. البته این موانع تنها افراد سالمند یا دارای معلولیت جسمی را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد بلکه مادران یا مراقبانی که با کالسکه کودکان را در فضاهای عمومی حمل می‌کنند نیز با چنین مشکلاتی در مسیر سفر خود مواجه می‌شوند.
البته موانع شهری تنها به محدودیت پویایی سالمندان، افراد دارای معلولیت جسمی و مادرانی که با کودکان خود سفر روزمره در داخل شهر را آغاز می‌کنند منجر نمی‌شود بلکه در اغلب موارد، انزوای اجتماعی و تبعات منفی روانی را در آن‌ها در پی دارد ضمن اینکه می‌تواند رکود اقتصادی در خانواده‌ها را نیز رقم بزند. در واقع، جوامعی که از نظر پویایی آسیب‌پذیر هستند بیش از سایرین در معرض ماندن در خانه و دوری از افراد هم سن و هم عقیده خود قرار می‌گیرند که این امر به سهم خود می‌تواند مشکلات روانی بسیاری را در آن‌ها به وجود آورد و در نهایت به انزوای اجتماعی این گروه‌ها منجر شود. از سوی دیگر، چنانچه قابلیت دسترسی به فضاهای عمومی برای تمام افراد، خواه سالم یا داری معلولیت جسمی و سالمند فراهم نیاید، این جوامع از حضور در فضاهای کاری مأیوس می‌شوند و در نتیجه مشکلات مالی و رکود اقتصادی نیز زندگی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بهبود فضاهای عمومی برای افزایش قابلیت دسترسی افراد دارای معلولیت جسمی، کودکان و سالمندان
مدیران در شهرهای مختلف آمریکای لاتین و حوزه دریای کارائیب اخیراً هزینه‌های زیادی را صرف افزایش قابلیت دسترسی فضاهای عمومی کرده و سیستم‌های شهری را به طور قابل توجهی بهبود بخشیده‌اند. به عنوان مثال، برنامه‌ریزان شهرهای برزیلی کوریتیبا و یوبرلاندیا اخیراً ناوگان حمل و نقل عمومی خود را به طور قابل توجهی بهبود بخشیده‌اند و در نتیجه قابلیت دسترسی را برای تمام ساکنان شهر به ویژه افراد ویلچر نشین، سالمندان و مادرانی که فرزندان سوار بر کالسکه خود را به هنگام رفت و آمد در داخل شهر به همراه دارند، افزایش داده‌اند. مدیران لاپاز، کلان‌شهری در بولیوی نیز که میزبان عظیم‌ترین سیستم تراموای جهان است فرصت‌های تردد راحت زیادی را برای همه ساکنان با هر میزان توانایی جسمی و ذهنی فراهم آورده‌اند و در نتیجه، سالمندان و افراد دارای معلولیت می‌توانند بدون نیاز به وجود دیگری در کنار خود، روزانه به تردد در مسیرهای مختلف شهری بپردازند.
بدیهی است که قابلیت دسترسی به فضاهای عمومی باید در سراسر شهرهای جهان مورد توجه قرار گیرد که رسیدن به این هدف می‌تواند از طریق اعمال اقداماتی تدریجی و بهره‌گیری از خلاقیت برای تغییر طراحی شهرها محقق شود. به عنوان مثال، مدیران شهری می‌توانند معابری را که تا کنون تنها از طریق پیمودن پلکان‌های طولانی آن هم برای افراد سالم قابل دسترس بوده است به فضاهایی شیب‌دار (با درصد شیب کمتر) تبدیل کنند که در نتیجه آن، افراد ویلچرنشین یا مادرانی که فرزندان را با کالسکه حمل می‌کنند به راحتی بتوانند امور روزمره خود را در داخل شهرها به انجام برسانند.
نظر شما