به گزارش ایمنا، سحابی میگو که محل تولد ستارگان جدید است در صورت فلکی کژدم یا عقرب و در فاصله‌ی شش هزار سال نوری از زمین قرار دارد. اگرچه پهنای این سحابی ۲۵۰ سال نوری است و فضایی چهار برابر ماه کامل را اشغال می‌کند، اما طول موج نوری که از آن منتشر می‌شود برای چشم انسان قابل رویت نیست و نور آن بسیار کم است.
با این حال تلسکوپ فضایی هابل بخش کوچکی از آن را در نور مرئی و نور مادون قرمز نشان می‌دهد و جزئیات بی‌نظیر ساختار آن از جمله مناطق روشن گازهای درخشان را به تصویر می‌کشد.
درخشش یک سحابی تاریک
سحابی میگو که با نام سحابی "IC 4628" نیز شناخته می‌شود یک سحابی گسیلشی است. گازهای سحابی‌های گسیلشی توسط تابش ستاره‌های مجاور یونیزه می‌شود. تابش این ستاره‌های بزرگ باعث از دست رفتن اتم‌های هیدروژن سحابی می‌شود. اتم‌های هیدروژن که از سطوح بالا انرژی به سطوح پایین انرژی می‌آیند، انرژی خود را به صورت نور مرئی منتشر می‌کنند و باعث درخشش سحابی می‌شود. در این تصویر رنگ قرمز نشان دهنده انتشار آهن یونیزه شده است.
این تصویر به عنوان بخشی از برنامه جستجوی پیش‌ستاره‌های بزرگ و متوسط یا ستاره‌های جدید ثبت شده است. ستاره‌شناسان از حسگر مادون قرمز دوربین میدان باز ۳ هابل استفاده کردند تا هیدروژن یونیزه شده توسط پیش‌ستاره‌ها و سایر ویژگی‌ها را ثبت کنند.
نظر شما