به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بدیهی است که تمام نهادهای سراسر جهان، عملکرد خود را وابسته به سیستم‌های دانش‌بنیان می‌داند که البته به روز رسانی این قابلیت با تغییرات زمان و محیط برای سازگاری هر چه بیشتر امری ضروری به حساب می‌آید. متأسفانه امروزه در بسیاری از شهرهای دنیا تغییر ویژه‌ای در سیستم‌های دانش‌بنیان مشاهده نمی‌شود و به همین دلیل، طراحی شهری بر اساس طرح‌های قدیمی انجام می‌شود که همین امر می‌تواند چالش‌های زیادی را برای آن‌ها در پی داشته باشد. همین به‌روزرسانی نشدن دانش طی یک دهه اخیر منجر به فجایع زیادی شده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تغییرات اقلیمی اشاره کرد که تنها در سال ۲۰۱۷ خسارات مالی ۱۱۰ میلیارد دلاری برای ایالات متحده آمریکا به بار آورد.
در مباحث مربوط به افزایش پایداری و سازگاری مناطق شهری در مقابل حوادث طبیعی و بحران‌هایی نظیر تغییرات اقلیمی، بهبود زیرساخت‌ها و ایجاد انواع جدید آن‌ها مانند ساخت سدهای بزرگ‌تر مورد توجه قرار می‌گیرد. با این حال، مدیران شهری باید دانش خود را برای ارزیابی و پیش‌بینی خطرات احتمالی پیش روی مناطق به‌روزرسانی کنند تا بتوانند در مقابل وقوع یک حادثه ناگهانی، بهترین عملکرد را از خود نشان دهند.
وقوع سیل ۱۰۰ یا ۵۰۰ ساله
سیل ۱۰۰ ساله به سیلی گفته می‌شود که هر ۱۰۰ سال یک بار اتفاق می‌افتد ضمن اینکه به یک درصد سیل‌هایی که هر ساله رخ می‌دهد نیز سیل ۱۰۰ ساله گفته می‌شود (این تعریف برای سیل ۵۰۰ ساله نیز با بازه زمانی ۵۰۰ سال صدق می‌کند). چنانچه مدیران سیل ۱۰۰ یا ۵۰۰ ساله را برای بهبود طراحی شهری در نظر گیرند، آنگاه خواهند توانست از وقوع سیل‌های کوچک و پی در پی و همچنین سیل‌های فاجعه‌بار خودداری به عمل آورند.
البته اطلاعاتی که در مورد سیل‌های ۱۰۰ یا ۵۰۰ ساله وجود دارد به طور مرتب بلااستفاده می‌شود و آمار آب و هوایی در اغلب نقاط دنیا به طور پیوسته تغییر پیدا می‌کند. در نتیجه، شهرها سیل‌هایی ۵۰۰ ساله را حتی گاهی طی یک دهه و حتی کمتر، چند بار تجربه می‌کند با این حال، همچنان برای خطرات احتمالی در آینده به طور قابل چشمگیری، داده‌های قدیمی را مورد توجه قرار می‌دهد.
به عنوان مثال، شهر هیوستون در ایالت تگزاس آمریکا، بین سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۱۴، در مقایسه با سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۹ حدود ۱۶۷ درصد بیشتر شدت وقوع سیل را تجربه کرد. توفند هاروی هیوستون نیز که در سال ۲۰۱۷ به وقوع پیوست به عنوان یکی از بزرگترین سیل‌های ۵۰۰ ساله در چند سال اخیر به ثبت رسید و این در حالی بود که پیش از این واقعه، مسئولان کنترل سیل هریس، شهرستانی در تگزاس به‌روزرسانی دانش‌های خود را برای افزایش مقاومت شهرها در مقابل سیل ضروری دانسته بودند.
حوادث احتمالی شهرها در آینده
مدیران شهری باید تلاش کنند هم‌اینک وقایع احتمالی در آینده را پیش‌بینی کنند تا از این طریق، پیامدهای منفی آن‌ها را به حداقل برسانند. کره خاکی و ساکنان آن طی چند سال گذشته طوفان‌ها و خشکسالی‌های بزرگی را تجربه کرده‌اند که همگی ناشی از تغییرات اقلیمی در سراسر جهان بوده است و البته اگر دانش بشری در این زمینه به روز می‌شد، تبعات منفی ناشی از این وقایع نیز به حداقل می‌رسید.
خدمات هواشناسی ملی ایالات متحده آمریکا توفند هاروی هیوستون را اتفاقی پیش‌بینی نشده معرفی کرد چرا که با شدت بسیار بالا سراسر شهر را در بر گرفت. توفند ماریا نیز که در سال ۲۰۱۷ در سن خوان، پایتخت پورتوریکو به وقوع پیوست نیز بر اساس اندازه‌گیری‌های فشار هوا به عنوان سومین طوفان قدرتمند ایالات متحده ثبت شد. شدت زیاد این طوفان منجر به حیرت‌زدگی افرادی شده بود که وقوع آن را پیش‌بینی کرده بودند و چالش جدیدی از تغییرات اقلیمی را پیش روی آن‌ها قرار داد.
بدیهی است که در مقابله با رویدادهای مذکور، بهره‌گیری از داده‌های پیشین نمی‌تواند خیلی مؤثر واقع شود ضمن اینکه نبود دانش کافی در مورد خطرات روزافزون در زمینه تغییرات اقلیمی می‌تواند خطرات زیادی را پیش روی شهرها و شهرنشینان قرار دهد. بنابراین، مدیران شهری باید به طور پیوسته، دانسته‌های خود را به روز کنند و بکوشند رویکردهای نوینی برای بهبود وضعیت شهرها در آینده و در نتیجه پایدارسازی آن‌ها در مقابل بحران‌های اقلیمی اتخاذ کنند.
بازطراحی شهرها برای افزایش مقاومت در مقابل طوفان‌های احتمالی آینده
شهرهای سراسر جهان باید سیستم‌های دانش‌بنیان خود را ارتقا ببخشند تا بتوانند خطرات احتمالی در زمینه طوفان‌ها را پیش‌بینی کنند و برای بهبود طراحی‌های شهری سازگار با شرایط جدید جوی بکوشند. بدون شک، هم‌اینک نیز بسیاری از طوفان‌های احتمالی آینده پیش‌بینی شده است که به‌روزرسانی دانش در این زمینه می‌تواند معماران را در طراحی مقاوم‌تر زیرساخت‌های مختلف از سدها گرفته تا ساختمان‌ها و فضاهای عمومی یاری کند.
برنامه‌ریزان شهری باید بسیار جدی‌تر از قبل به بررسی استانداردهای طراحی شهری سازگار با تغییرات اقلیمی بپردازند تا از این طریق، خطرات احتمالی ناشی از وقوع سیل یا حتی خشکسالی در آینده را به حداقل برسانند.
به عنوان مثال، مدیران نیواورلئان در ایالت لوئیزیانای آمریکا به ایجاد یک پروژه استاندارد طوفان در سال ۱۹۵۷ پرداختند که در آن، سرعت باد و شدت طوفان در مقایسه با مقاومت زیرساخت‌های شهری تعریف شده بود. این استاندارد بر اساس داده‌های بازنگرانه مربوط به شدت و میزان تکرار طوفان‌های قبلی، یعنی یک قرن پیش از سال ۱۹۵۷ طراحی شد. این در حالی بود که فراوانی و شدت طوفان‌ها در خلیج مکزیک، طی چند دهه بعد به طور قابل توجهی تغییر یافت و از آنجا که پروژه استاندارد طوفان به روز نشده و به تبع، زیرساخت‌ها ارتقا نیافته بود، وقوع طوفانی نظیر کاترینا اثرات تخریبی بسیاری را از خود به جای گذاشت.
نظر شما