به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، همواره در طول تاریخ، تراکم شهری در کنار مزایای خود، چالش‌های بسیاری را پیش روی ساکنان قرار داده است. از افزایش نرخ ابتلاء به بیماری‌های مسری گرفته تا کمبود فضاهای سبز و سکونتگاه‌ها یا چالش‌های اجتماعی، ساکنان مناطق پرجمعیت با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده‌اند. این تصور طی دوران شیوع بیماری کووید -۱۹ از قدرت بیشتری برخوردار شد به طوری که بسیاری از ساکنان مناطق پرجمعیت از ترس ابتلاء به ویروس کرونا نقل مکان کرده و در حومه‌های شهری یا روستاها سکونت گزیدند. هراس از آلوده شدن به ویروس کرونا باعث شد مردم سراسر جهان از حضور در فضاهای سبز، زمین‌های بازی، وسایل حمل و نقل عمومی و فروشگاه‌های سرپوشیده خودداری کنند و به مکان‌هایی بسیار دنج و خلوت برای گذراندن اوقات فراغت پناه آورند.
در این میان، علاقه شدید بعضی از برنامه‌ریزان شهری به زادگاه و همشهریان خود باعث شد مدیریت پاندمی بسیار موفق انجام شود که این امر به سهم خود احساسات شهرنشینان را نیز تحت تأثیر قرار داد. بسیاری از دولت‌های سراسر دنیا شعار "نوع دوست" بودن را سر دادند و مردم را به تلاش برای مهار کرونا جهت نجات خود، شهر و همشهریانشان دعوت کردند که البته این اقدام تبعات مثبت زیادی را در پی داشت و شهرنشینان را برای نجات شهر خود به تلاش برای پایان بحران کووید -۱۹ سوق داد.
مروری کوتاه بر نگرش مدیران به طراحی شهری
مدیران و طراحان شهری اغلب هویت یک شهر را بر اساس توسعه، قدرت، خودکفایی و شکوه آن تعریف می‌کنند. تا کنون نظریه‌های زیادی در زمینه طراحی و هویت شهری ارائه شده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به " شهر درخشان" اشاره کرد که توسط شارل-ادوار ژانره-گری، معروف به لو کوربوزیه، معمار سوئیسی ارائه شد و نظریه‌پرداز را به شهرت جهانی نائل کرد.
در دهه ۱۹۶۰ اصول علم محلی شکل گرفت که در آن مدیران می‌بایست با بهره‌گیری از علم و بدون تعصب شخصی به طراحی شهرها می‌پرداختند. این جنبش با مخالفت‌ها و موافقت‌های زیادی از سوی طراحان شهری مواجه شد چرا که افراد مخالف، حس علاقه به همشهریان و شهر را اساس موفقیت توسعه مناطق می‌دانستند. در این میان، چارلز سندرز پیرس فیلسوف، ریاضی‌دان و دانشمند آمریکایی عشق به وطن را پایه و اساس طراحی شهری دانست و آن را به عنوان اصلی اساسی در بهبود جهان قلمداد کرد.
بر اساس استدلال‌های لیبی پورتر از طراحان شهری پرآوازه استرالیایی، عشق به وطن نقش مهمی در استعمار زدایی طراحی شهری ایفا می‌کند. در واقع، یکی از قابلیت‌های طراحی شهری استعمار زدا این است که مدیران در برنامه‌ریزی‌های خود، علایق نسل‌های آینده را نیز مورد توجه قرار می‌دهند و شهر را برای ساکنان بومی آن طراحی می‌کنند.
انواع علاقمندی‌ها نسبت به شهرها
مردم و مدیران به گونه‌های مختلف علاقه خود را به محل سکونتشان نشان می‌دهند و همین علاقه می‌تواند طراحی شهرها را متفاوت با یکدیگر رقم بزند.
در بعضی از شهرهای جهان، اندک تعدادی از ساکنان علاقه شخصی خود را به شهرهایشان نشان می‌دهند و برای بهبود وضعیت زندگی خود و همشهریانشان از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنند. این افراد ممکن است در میان ساکنانی زندگی کنند که از فضاهای اطراف کمترین بهره را می‌برند چنانکه گویی در شهر مردگان به سر می‌برند که همه چیز نشاط خود را از دست داده است.
بعضی از شهرهای جهان میزبان ساکنانی است که به علت بهره‌مندی از مزایای بسیار محل سکونت خود به شدت به مناطق شهری عشق می‌ورزند و برای رشد هر چه بیشتر آن می‌کوشند. از نظر ساکنان این شهرها، تنوع فرهنگی و تراکم شهری می‌تواند بیشترین سهم را در موفقیت آن‌ها ایفا کند چرا که فرصت‌های بسیاری را برای خلاقیت و فعالیت آن‌ها فراهم می‌آورد.
در بعضی از نقاط دنیا نیز، عشق مردم به شهر محل سکونت آن‌ها با کسب درآمد ارتباط مستقیمی دارد به این صورت که اگر در یک شهر بتوانند به ثروت دست یابند به بهبود کیفیت آن نیز علاقمند می‌شوند و چه بسا سرمایه‌ها خود را در زیست‌پذیری این شهرها و در عین حال کسب درآمد بیشتر صرف کنند. از نگاه منتقدان متعدد، این گروه از مردم، "سرمایه‌گذاران فاجعه‌انگیز" هستند که با کوچک‌ترین رکود اقتصادی می‌توانند کیفیت زندگی شهری را به حداقل برسانند.
نقش عشق به وطن در بهبود زندگی دوران کرونا و پس از آن
همان طور که ادعا شد، سه نوع شهروند با علاقه متفاوت نسبت به محل سکونت خود در شهرها زندگی می‌کنند که هر یک اثرات متفاوتی بر شهرها طی دوران کرونا به جای گذاشته‌اند و می‌توانند طراحی مناطق شهری پساکرونا را نیز تحت تأثیر قرار دهند.
آن دسته از شهرنشینانی که قدرت مناطق محل سکونت خود را در گروه تنوع فرهنگی و تراکم شهری دانسته، ناکامی‌های بسیاری را در این دوران تجربه کرده‌اند چرا که از یک سو فرهنگ و فعالیت‌های فرهنگی به علت اعمال قرنطینه‌ها با رکود جدی مواجه شد و از سوی دیگر در نگاه بسیاری از کارشناسان، تراکم شهری منبع رشد بحران‌ها به حساب می‌آمد.
اما در مورد گروه دیگری که محبوبیت شهرها را وابسته به میزان کسب درآمد در آن دانسته‌اند در پی رکودهای اقتصادی ناشی از توقف فعالیت‌های تجاری در دوران کرونا بیشترین ناکامی را از زندگی در مناطق شهری تجربه کرده‌اند چرا که کسب درآمد آن‌ها در این دوران به طور قابل توجهی با بحران مواجه شد.
اما در مورد افرادی که از صمیم قلب به مناطق محل سکونت خود علاقمند هستند، بدون شک طی دوران کرونا بیش از سایرین برای نجات شهر و ساکنان آن کوشیده‌اند. این جوامع در آینده نیز تنها به علت علاقه خود به وطن از هیچ تلاشی برای بالا بردن کیفیت زندگی محل سکونت خود دریغ نخواهند کرد و البته هم‌نوعان خود را نیز از مزایای فعالیت‌های شهری بهره‌مند می‌کنند.
نظر شما