به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه در بسیاری از نقاط دنیا، مردم مایل هستند طراحی شهرها را از تسلط مقامات ارشد درآورند و آنگونه که مطابق با نیازهایشان است، تغییر دهند. در واقع، گاهی ساکنان یک منطقه گرد هم می‌آیند و در مورد مهم‌ترین نیازهای محل سکونت خود به مشورت می‌پردازند و سپس محل سکونت خود را با همکاری یکدیگر تغییر می‌دهند. در این شیوه طراحی شهری، مردم خیابان‌ها و فضاهای عمومی اطراف محل سکونت خود را آنگونه که مطابق میلشان است تغییر می‌دهند که تغییرات به وجود آمده اگرچه به ظاهر جزئی به نظر می‌رسد و اغلب برای مدت کوتاهی اعمال می‌شود با این حال، در بیشتر موارد به تحولاتی دائمی در شهرها تبدیل می‌شود و زیست‌پذیری آن‌ها را افزایش می‌دهد.
گاهی تغییرات حاصل از شهرسازی تاکتیکی تنها از طریق رنگ‌آمیزی‌هایی حاصل می‌شود که به محیط روح می‌بخشد، حال آنکه گاهی ساکنان یک منطقه گام را فراتر می‌نهند و به وسیله موانعی، خیابان‌های اطراف محل سکونت خود را به روی خودروها می‌بندند. از دیگر نمونه‌های شهرسازی تاکتیکی می‌توان به نصب علائم خیابانی، ایجاد پارکلت‌ها، نصب دکه‌های فروش سیار و حتی ایجاد زمین‌های بازی کودکان اشاره کرد که هر یک نقش مهمی در افزایش رضایتمندی ساکنان یک منطقه ایفا می‌کند.
امروزه شهرسازی تاکتیکی به محبوبیت زیادی در سراسر جهان دست یافته است به طوری که در گوشه و کنار شهرهای مختلف دنیا مردمی به چشم می‌خورد که در حال ایجاد تغییراتی هر چند کوچک در محل زندگی خود هستند. در ادامه به معرفی شهرهایی از جهان پرداخته می‌شود که در نتیجه شهرسازی تاکتیکی بیشترین تحولات را متحمل شده است.
کیتو، اکوادور
امروزه طراحی شهری در اغلب نقاط دنیا به گونه‌ای است که معابر شهری اغلب در مالکیت خودروها قرار دارد و سایر کاربران کمترین بهره را از آن‌ها می‌گیرند. اما در کیتو، پایتخت اکوادور و واقع در شمال غربی آمریکای جنوبی، شرایط متفاوت است چرا که تنها ۲۶ درصد ساکنان آن از خودروهای شخصی برای رفت و آمد در شهر بهره می‌گیرند. سال‌ها پیش مردم کیتو با مقامات محلی گرد هم آمدند و پس از گفتگوهای پی در پی به این نتیجه رسیدند که خیابان‌های سراسر شهر باید برای تمام کاربران و نه تنها وسایل نقلیه عمومی قابل دسترسی باشد. در نتیجه این امر، پروژه‌ای تحت عنوان Frida شکل گرفت که بر اساس آن، خیابان‌ها باید در مالکیت مردم و نه خودروها قرار می‌گرفت. مردم کیتو با استفاده از مواد بازیافتی به ایجاد صندلی‌هایی پرداخته و آن‌ها را در محل پارک خودروها در خیابان‌ها قرار دادند و از این طریق، فضاهایی عمومی برای افزایش تعامل بین ساکنان به وجود آوردند. در نتیجه پیاده سازی پروژه Frida، تردد وسایل نقلیه در منطقه مورد نظر به طور قابل توجهی کاهش یافت و به تبع، کیفیت هوا نیز بهبود چشمگیری را تجربه کرد ضمن اینکه روابط میان ساکنان اطراف تقویت شد که این امر به سهم خود در بهبود امنیت منطقه نقش مهمی ایفا کرد.
استانبول، ترکیه
اگرچه بسیاری از مردم جهان از نرم‌افزارها و گوگل مپ برای مسیریابی در شهرها بهره می‌گیرند با این حال، برخی نیز بدبینانه به این شیوه‌ها نگاه می‌کنند و نگران هستند که مبادا در این شیوه‌ها نتوانند به مکان‌های تازه تأسیس شده دست یابند. گروهی از ساکنان استانبول، بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین شهر در ترکیه و مرکز فرهنگی و اقتصادی آن با استفاده از یک گاری خرید، پروژه‌ای قابل حمل تحت عنوان Kopfkino به وجود آوردند که در هنگام خیره شدن افراد به دوربین لپ تاپ تعبیه شده داخل آن، چهره آن‌ها را در نمای بیرونی خانه مقابل نشان می‌دهد. مردم با استفاده از این روش می‌توانند پس از دیدن چهره خود روی دیوار، اندکی مکث کنند، ترس خود را کاهش دهند و پس از توقف حرکت در مسیر همیشگی خود به سمت یک مقصد، راه‌های جدیدی را امتحان کنند.
آنتوفاگاستا، شیلی
آنتوفاگاستا، شهری بندری در نزدیکی صحرای آتاکاما در شیلی است که به علت موقعیت جغرافیایی خود کمترین بارش باران در سال را تجربه می‌کند و شاید به همین دلیل از فضای سبز طبیعی زیادی برخوردار نیست. با این حال، یکی از نهادهای غیرانتفاعی آمریکایی که عموم مردم ساکن در یک شهر را به مشارکت در پروژه‌های شهرسازی تاکتیکی فرا خوانده و از ساکنان آنتوفاگستا خواسته است به وسیله دوچرخه‌سواری‌های گروهی به کاشت درختان در سراسر شهر بپردازند. علاوه بر این، کارگاه‌هایی در سراسر آنتوفاگاستا برگزار شده است که در آن‌ها نحوه بازیافت آب‌های فاضلاب و استفاده از آن‌ها برای آبیاری درختان آموزش داده می‌شود.
چنگدو، چین
پس از زلزله مهیبی که در سال ۲۰۰۸ در استان سیچوان چین به وقوع پیوست، یکی از مدارس ابتدایی کلانشهر چنگدو به طور کامل تخریب شد و همین امر، مشکلات زیادی در زمینه آموزش کودکان به وجود آورد. اما نتیجه خوش اینکه گروهی از معماران داوطلب ژاپنی به همراه مدیران چینی که در مجموع تعداد آن‌ها به ۱۲۰ نفر می‌رسید، گرد هم آمدند و با همکاری یکدیگر کلاس‌های درسی زیادی را به طور موقت ایجاد کردند که بدنه اصلی آن‌ها از لوله‌های کارتنی ساخته شده بود. جالب اینکه، در ساخت تمام لوله‌های به کار برده شده از کاغذهای بازیافتی بهره گرفته و تعداد ۹ کلاس درسی احداث شد که در آن، دانش‌آموزان به مدت ۴۰ روز و تا احداث مدرسه جدید دائمی، مشغول به تحصیل شدند.
نظر شما