به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مردم در بسیاری از نقاط دنیا با کمبودهای بیشماری در زندگی شهری مواجه هستند؛ برخی از آن‌ها در منازلی سکونت دارند که اگرچه از برق یا سرویس بهداشتی برخوردار است با این حال، هزینه این امکانات به طور باور نکردنی در سطح بالایی قرار دارد. در بعضی از نقاط دنیا به طور باور نکردنی، خانه‌ها از لوله کشی آب محروم است و در نتیجه ساکنان چاره‌ای جز تأمین روزانه این منبع ضروری از سایر نقاط شهر ندارند که حتی گاهی برای خرید آب از دیگر منازل مجبور به پرداخت هزینه‌های سنگین هستند. در بدترین شرایط ممکن نیز، برخی از ساکنان کره خاکی ضمن دسترسی نداشتن به خدمات اولیه در نزدیکی محل زندگی خود از وسایل حمل و نقل نیز محروم هستند و چه بسا لازم باشد کیلومترها پیاده‌روی کنند تا به ایستگاه‌های اتوبوس برسند و حتی در آنجا هم بیش از ۳۰ دقیقه را در انتظار آمدن اتوبوس‌ها سپری کنند.
بدیهی است که نبود دسترسی کافی به خدمات اولیه تنها فقرا را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بلکه تمام مردم با هر میزان درآمد را با مشکلات بسیاری برای تأمین نیازهای خود مواجه می‌کند. با این حال، افرادی با درآمد پایین در مواجهه با این مشکلات بسیار آسیب‌پذیرتر عمل می‌کنند چرا که از نظر مالی نیز بحران‌های زیادی برای فراهم آوردن خدمات پیش روی خود تجربه می‌کنند. البته تا کنون تدابیر بسیاری برای حل بحران نابرابر طراحی شهری ارائه شده که پیاده‌سازی آن‌ها نیز پیامدهای زیادی در پی داشته است. در ادامه به معرفی چند استراتژی مهم در این زمینه پرداخته می‌شود.
طراحی دوباره شهرها با تمرکز بیشتر بر افراد آسیب‌پذیر
در بسیاری از نقاط دنیا به ویژه در جنوب کره خاکی، نابرابری در طراحی زیرساخت‌های شهری به وضوح مشهود است چرا که در آن‌ها، جمعیت روزافزون سکونتگاه‌های غیر رسمی و نیازهای آن‌ها نادیده گرفته شده است. ساکنان چنین مناطقی اغلب به خدمات اولیه دسترسی ندارند و شخصاً مجبور هستند به طور غیرقانونی یا با پرداخت هزینه‌های بسیار بالا نیازهای خود را برطرف نمایند.
گزارش‌های حاکی است که تا سال ۲۰۵۰، حدود یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون نفر از جمعیت جهان در مناطقی با کمترین دسترسی به خدمات عمومی به سر خواهند برد و این در حالی است که تغییرات آب و هوایی نیز جوامع آسیب‌پذیر و زیرساخت‌ها را بیشتر تحت تأثیر قرار خواهد داد. چنانچه دمای هوا تا سه دهه آینده به میزان دو درجه سانتیگراد افزایش یابد، آنگاه دو میلیارد و ۷۰۰ میلیون نفر یا ۲۹ درصد از جمعیت کره زمین در معرض گرمای شدید قرار خواهند گرفت که از این میزان، بین ۹۱ تا ۹۸ درصد را ساکنان آفریقا و آسیا تشکیل خواهد داد.
در این راستا، زیرساخت‌های شهری باید تغییر یابد و در رأس خود، طبقات محروم و نیازهای آن‌ها مورد توجه قرار گیرد. به عنوان مثال، مدیران شهرهای مختلف جهان می‌توانند با شناسایی مناطق محروم به تغییر زیرساخت‌های محل سکونت آن‌ها برای رفع هر چه بیشتر نیازهایشان بپردازند و آن‌ها را دست کم از خدمات اولیه نظیر آب، برق، سوخت سالم و حمل و نقل ایمن بهره‌مند سازند.
در این راستا، مقامات کلانشهر مدلین در کلمبیا با سرمایه‌گذاری ۳۵ میلیون دلاری در بخش حمل و نقل توانستند عبور و مرور را برای جمعیتی بالای ۱۵۰ هزار نفر تسهیل کنند. این اقدام به کاهش سفر در بعضی از مناطق شهری از دو ساعت به ۳۰ دقیقه شد ضمن اینکه، ایمنی شهروندان در حین رفت و آمد نیز به طور قابل توجهی افزایش یافت.
همکاری با ارائه دهندگان خدمات جایگزین
ارائه دهندگان غیررسمی خدمات عمومی مانند رانندگان مینی‌بوس یا مالکان منابع آبی می‌توانند در هنگام مواجهه شهروندان با کمبود خدمات در فراهم آوردن آن نقش مهمی ایفا کنند. البته خدماتی که این گروه‌ها ارائه می‌دهند بسیار پرهزینه است ضمن اینکه از امنیت کافی برخوردار نیست و بدتر از همه اینکه ممکن است آسیب‌های جبران‌ناپذیری به محیط زیست وارد کند. به عنوان مثال، آبی که مالکان در اختیار مردم قرار می‌دهد ممکن است برای نوشیدن مناسب نباشد، یا خدمات انرژی این گروه‌ها مخاطره‌آمیز باشد و در بدترین شکل ممکن نیز، حمل و نقلی که آن‌ها ارائه می‌دهند ناامن باشد و ضمن تهدید جان انسان‌ها به آلودگی هوا نیز منجر شود. البته در بسیاری از کشورهای آفریقایی و آسیایی، مقامات از ارائه خدمات غیررسمی به مردم خودداری می‌کنند چرا که آگاهند این امکانات از استانداردهای کیفی لازم برخوردار نیست و می‌تواند مشکلات زیادی را به بار آورد.
بدیهی است که اگر مدیران شهرهای مختلف جهان به جای ممنوعیت فعالیت ارائه دهندگان غیررسمی خدمات عمومی به همکاری با آن‌ها بپردازند و این خدمات را در توسعه‌های کوتاه یا درازمدت خود بگنجانند، آنگاه بسیاری از مشکلات پیش روی شهروندان در تأمین نیازهای خود برطرف می‌شود.
شهردار کامپالا، پایتخت اوگاندا از طریق همکاری با صاحبان کسب و کار، گروه‌های اجتماعی و اداره آب و فاضلاب شهری توانست با موفقیت تمام به جمع‌آوری فضولات انسانی از سرویس‌های بهداشتی گودالی بپردازد و به بهبود بهداشت شهر کمک زیادی کند. این اتفاق خوب در نتیجه بهره‌گیری از فناوری‌های غیر سنتی و در عین حال مقرون به صرفه که توسط شرکا ارائه شد به وقوع پیوست.
بهبود اطلاعات محلی از طریق مشارکت اجتماعی
مدیران یک شهر تا زمانی که مشکلات آن را به طور کامل درک نکنند نمی‌توانند به حل آن‌ها بپردازند. بدیهی است که آگاهی از چالش‌های پیش روی شهرنشینی به طور کامل میسر نمی‌شود مگر اینکه مقامات به برقراری ارتباط با شهروندان بپردازند و به صورت رو در رو از بحران‌های آن‌ها باخبر شوند. در این میان، تعامل با فقرا و جوامع محروم از اهمیت بیشتری برخوردار است چرا که که چنین افرادی بیش از سایرین نقص‌های شهری را احساس می‌کنند و بهتر می‌توانند به ارائه ایده‌های خود برای حل مشکلات بپردازند.
طی چند سال اخیر، مدیران بنگلور واقع در ایالت کارناتاکای هندوستان، تلاش کرده‌اند تمام سکونتگاه‌های شهر را شناسایی کنند تا بتوانند راحت‌تر خدمات ضروری را برای مردم آن‌ها فراهم آورند. طبق تحقیقات این افراد، بیش از دو هزار سکونت‌گاه غیررسمی در بنگلور وجود دارد حال آنکه دولت هندوستان از وجود تنها ۶۰۰ مورد در شهر خبر داده است.
نظر شما