به گزارش خبرنگار ایمنا، شکست پرسپولیس مقابل الهلال اگر چه سنگین‌تر از چیزی بود که حتی طرفداران باشگاه عربستانی پیش بینی می‌کردند، اما اتفاقی نبود که با عقل جور در نیاید. حریف در این چند ماه که اردوگاه سرخ خالی‌تر از قبل می‌شد، چشم بازار را در آورد و ستاره‌هایی را از اروپا به تیم خود آورد که دیدن هنرنمایی‌شان در خاورمیانه دور از انتظار بود. برتری واضح نفرات الهلال نسبت به پرسپولیس و همچنین استقلال کاملاً مشهود بود، اما در اینجا مقصودمان کیفیت بالا ستاره‌های آبی‌های ریاض نیست.
فرض می‌کنیم همه این تفاوت‌ها بین پرسپولیس و الهلال صحیح است، اما آن تعریف و تمجیدهای بی‌مورد از تیم خودی و تحقیر بی‌اساس حریف چه معنایی دارد؟ انگار خیلی از پیشکسوتان و صاحب‌نظران فوتبال ما سال‌ها است که تورنمنت‌های آسیایی را دنبال نکرده‌اند و هنوز هم معتقدند حریف هر که هم باشد، با غیرت و تعصب می‌شود کنارش زد! سالم الدوساری را می‌بینند و مصرانه برایتان شرح می‌دهند که هر چه استعداد ناب در غرب آسیا داریم تنها در دامان فوتبال ایران رشد یافته و تیم‌های عربی هر چه شده‌اند، نتیجه سرریز دلارهای نفتی بوده است.
آن‌ها روزهای اخیر حتی از پیش، حکم پیروزی پرسپولیس را امضا کرده بودند و قدرت سرخ‌پوشان با خروجی‌های فراوان را باز هم آن قدر بزرگ می‌دیدند که بدون ذره‌ای شک الهلال را بازنده این نبرد حساس مقابل دیدگان طرفدارانش می‌خواندند. جالب آن که محمد تقوی می‌گفت: پرسپولیس با هفتاد درصد توانایی خود هم بازی کند، الهلال را شکست می‌دهد. باور کنید اگر همین الان نیز از خوش‌بین‌ترین هواداران الهلال که چنین صعود آسانی را تجربه کرده‌اند، بپرسید با هفتاد درصد آمادگی‌تان می‌توانستید پرسپولیس را ببرید؟ بعید است جوابی مثبت یا لااقل قطعی دریافت کنید.
در واقع این همان "خانه پوشالی" است که هر ساله برای تیم‌هایمان می‌سازیم؛ خانه‌ای که در بزنگاه‌ها این چنین روی سر آن تیم خراب می‌شود. از فرهاد و شاگردانش چون پیراهن استقلال را می‌پوشند، ستاره سوم می‌خواهیم و پرسپولیس را به خاطر موفقیت‌های اخیرش که به ویژه در آسیا با اندکی چاشنی شانس همراه بوده است، بدون رقیب فرض می‌کنیم. غافل از اینکه رقبا چه کرده و چه تدارک دیده‌اند.
آمار به وضوح می‌گوید که ۲۹ سال است رنگ قهرمانی مسابقات باشگاهی آسیا را ندیده‌ایم و بررسی بیشتر ما را روشن خواهد کرد که موفقیت‌های گهگاه نمایندگان، حاصل بعضی اتفاقات بوده و شهاب سنگی است که خیلی زود پس از ظهورش در آسمان فوتبال آسیا، خاتمه یافته؛ که اگر چنین نبود، امروز به جای کری خواندن برای شکست سبک یا سنگین مقابل الهلال و تماشای دربی ریاض در نیمه‌نهایی از خانه، شهرآورد تهران و اصفهان را فینال غرب کرده بودیم.
از طرفی روزهای خوب الهلال نه برآمده از دلار نفتی بوده است و نه حاصل لابی خاندان سعودی؛ بلکه مدیریت و برنامه‌ریزی دقیقی بوده که باعث شده است فوتبال باشگاهی عربستان این چنین بر آسیا چنبره بزند. اگر به پیراهن الهلال دقت کرده باشید، حتماً نام "أعمار" را دیده‌اید؛ ابر شرکت اماراتی فعال در حوزه ساخت و ساز که امروز با فعالیت حرفه‌ای الهلالی‌ها به جای امارات، اسپانسر اصلی باشگاهی در عربستان شده است.
پس در این موفقیت‌ها خبری از دلارهای نفتی و بودجه‌های حکومتی خاص نیست و الهلال به واسطه طرفداران پرتعدادش و همچنین اعتبار برند و دقت در مارکتینگ، بودجه‌ای هزار و ۵۰۰ میلیاردی را سالانه برای خودش دست و پا کرده است. در حالی که سرخابی‌های ما فصلی سه یا چهار اسپانسر عوض می‌کنند و دریغ از ذره‌ای رفع نیاز مالی‌شان!؛ چرا که اساساً بستر مناسب برای جذب اسپانسر را فراهم نکرده‌ایم و نشسته‌ایم تا مدیرعاملان و اعضای هیئت مدیره که اغلب‌چند ماهی بیشتر میهمان سرخابی‌ها نیستند، پای شرکت‌ها و هلدینگ‌های رفقایشان را در جلد اسپانسر به باشگاه باز کنند.
همه این موارد بخشی از دلایلی است تا باور کنیم پرسپولیس و استقلال شایسته شکست مقابل الهلال بودند؛ آن هم نه فقط به خاطر پول، بلکه به خاطر اجرای درست باشگاه‌داری مطابق با متد روز دنیا!. مشخص نیست کی قرار است بپذیریم و باور کنیم از فوتبال آسیا در حوزه‌های مختلف عقب افتاده‌ایم اما تا با این واقعیت کنار نیاییم، امیدی به اصلاح نباید داشته باشیم.
نظر شما