محمود اولاد در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: طرح‌های شهری از جمله طرح جامع و طرح تفصیلی، شهر را به مناطق و محدوده‌های مشخص تقسیم می‌کند و ضوابطی را بنا بر شرایط هر منطقه و ناحیه تدوین کرده و در اختیار مدیران اجرایی شهر قرار می‌دهد.
وی افزود: از جمله ضوابط طرح تفصیلی که در عمل بارها نقض می‌شود، دادن تراکم اضافه به سازندگان ساختمان‌ها، به خصوص در معابر کم عرض است.
این پژوهشگر اقتصاد شهری با بیان اینکه این فرآیند در کمیسیون‌های ماده پنج انجام می‌شود، خاطرنشان کرد: با نقص ضوابط طرح‌های شهری ساخت ساختمان‌های بلندمرتبه در نواحی و مناطقی از شهر انجام می‌شود که ظرفیت کالبدی، زیست محیطی و جمعیتی متناسب را ندارد.
اولاد تاکید کرد: این بارگذاری اضافه موجب شده است تا مشکلات زیست محیطی برای شهرهای ما ایجاد شود و زیرساخت‌های شهری از بین برود که در نهایت هزینه آن متوجه مدیریت شهری و شهرداری خواهد شد.
وی اضافه کرد: ساخت ساختمان‌ها و برج‌های بلندمرتبه در شهرها علاوه بر تأثیرگذاری بر قیمت زمین شهری، تبعات زیست محیطی نیز در پی دارد و موجب کندی جریان هوا در شهرها و تشدید آلودگی و گرمای شهری خواهد شد.
این پژوهشگر اقتصاد شهری تصریح کرد: از مهمترین راهکارهای مقابله با دادن تراکم اضافی، اصلاح ساختار مدیریتی شهرها و اصلاح نظام درآمدی شهرداری‌ها است تا در قالب چنین نظامی قوانین شهری به درستی پیاده شود و شهر و ساکنان آن در یک فرآیند معیوب گرفتار نشوند.
اولاد اضافه کرد: باید توجه داشت که شهرداری در این خصوص به تنهایی مقصر نیست؛ چرا که نظام مدیریت شهری ایران نتوانسته خود را پس از چند دهه تغییرات و تحولات انطباق دهد و هنوز نیز همان روش‌های سنتی و قدیمی مدیریتی در شهرها حاکم است.
وی ادامه داد: زمانی که شهرداری برای تأمین منابع درآمدی خود اقدام به فروش تراکم می‌کند در نهایت خود باید خدمات شهری ارائه دهد و بسیاری از مشکلات و تبعات ناشی از این تراکم فروشی را بپذیرد؛ لذا این یک دور باطل است و هزینه آن باید در جاهای دیگر و به نحو دیگری پرداخت شود.
نظر شما