به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بدیهی است که هر چه اندازه شهرها و جمعیت در آن‌ها بیشتر شود، چالش‌های پیش روی مدیران برای طراحی بهتر و زیست‌پذیری مناطق نیز افزایش می‌یابد. در این میان، بهبود زیرساخت‌های شهری برای افراد دارای معلولیت جسمی از اهمیت بالاتری برخوردار می‌شود چرا که جمعیت این گروه آسیب‌پذیر نیز در شهرها رو به افزایش می‌نهد. جوامع مبتلا به ناتوانی‌های جسمی را افرادی پیر، جوان، زن، مرد و با نژادهای مختلف تشکیل می‌دهد که نیازهای متفاوتی نیز دارند. متأسفانه در طراحی‌های قدیمی شهرها، نیاز این گروه‌ها نادیده گرفته شده و در نتیجه مشکلات بسیاری پیش روی آن‌ها قرار گرفته است. این در حالی است که اگر در طراحی زیرساخت‌های شهری نیاز افراد دارای معلولیت جسمی مورد توجه قرار گیرد، این گروه‌ها نیز خود را بیش از گذشته با جامعه پیوند می‌دهند و در تحصیل، برقراری ارتباط با دیگران، انجام فعالیت‌های اجتماعی و کسب مشاغل موفق‌تر عمل می‌کنند.
اهمیت افزایش قابلیت دسترسی در شهرها
اینکه مدیران در طراحی شهری، نیازهای افراد دارای معلولیت جسمی را مورد توجه قرار ندهند، مشکلات زیادی برای تمام اقشار جامعه به وجود می‌آورد چرا که ناتوانی این افراد در انجام امور روزمره خود، درگیری اعضا خانواده و سایرین را نیز در پی دارد. مقامات برای حل این مشکل می‌توانند به ارتباط مستقیم با افراد ناتوان جسمی بپردازند و از خواسته‌ها و ایده‌های آن‌ها برای بهبود هر چه بیشتر مناطق و زیرساخت‌های شهری بهره گیرند.
افراد دارای معلولیت جسمی بیش از هر معمار یا طراح برجسته دیگری از موانع و مشکلات موجود بر سر راه خود آگاه هستند و می‌توانند آن‌ها را به مدیران شهری انتقال دهند تا این افراد با ایجاد اصلاحات لازم، در نهایت شهرهایی با قابلیت دسترسی برای همه اعضا جامعه به وجود آورند. چنانچه طراحی شهرها سازگار با نیازهای افراد دارای معلولیت جسمی طراحی نشود، آنگاه این گروه آسیب‌پذیر از حق مسلم شهروندی خود محروم خواهند شد و در زندگی روزمره خود چالش‌های زیادی را تجربه خواهند کرد. این افراد در دنیای امروز با مشکلات زیادی در مسکن، حمل و نقل، آموزش، استخدام، خدمات سلامت و فناوری اطلاعات مواجه هستند چرا که طراحی شهری سازگار با نیاز آن‌ها انجام نشده است.
لزوم طراحی شهرهایی برای همه
آنچه تا کنون گفته شد در مورد تمام شهرهای جهان صدق نمی‌کند و چه بسا نقاطی که در آن‌ها قابلیت دسترسی برای تمام اعضا جامعه، پیر یا جوان، کودک، زن و مرد و افراد دارای معلولیت جسمی بهینه شده است. برلین در آلمان، دنور در ایالات متحده آمریکا، گدنیا در لهستان، میلان ایتالیا و نانت در فرانسه از مهم‌ترین شهرهای جهان با قابلیت دسترسی برای همه به ویژه افراد ناتوان جسمی به شمار می‌رود که در آن‌ها، تمام مردم به طور یکسان از خدمات و اشتغال بهره‌مند هستند. در این شهرها، نیازهای تمام اقشار جامعه به طور برابر در طراحی شهری پیاده شده و موانع احتمالی در مسیر موفقیت مردم در پایین‌ترین سطح ممکن وجود دارد. بنابراین، تمام مردم با هر سن، جنسیت و توانایی حس توانایی و استقلال را در زندگی تجربه می‌کنند و برای انجام امور روزمره خود نیازی به حضور دیگری ندارند.
چگونه می‌توان قابلیت دسترسی مناطق شهری را برای همه افزایش داد؟
· برنامه‌ریزان در طراحی شهرها باید زمینه را برای تردد ایمن تمام کاربران فضاهای عمومی فراهم آورند تا عابران پیاده، رانندگان، دوچرخه‌سواران و افراد سوار بر صندلی‌های چرخ‌دار بتوانند با رفاه کامل به عبور و مرور بپردازند. در این راستا، بازطراحی معابر شهری و اختصاص مسیرهای ویژه به هر گروه کاربر می‌تواند قابلیت دسترسی در آن‌ها را تضمین کند.
· از سوی دیگر، کاهش استفاده از خودروهای شخصی و ترویج تردد از طریق وسایل حمل و نقل عمومی می‌تواند به کم شدن ترافیک منجر شود که همین امر در افزایش قابلیت فضاهای عمومی نقش مهمی ایفا می‌کند. مدیران باید در طراحی شهرها تمام افراد با هر گروه سنی، توانایی جسمی، نژاد و فرهنگی را مورد توجه قرار دهند و برای برآورده کردن برابر نیازهای هر یک بکوشند.
· استراتژی دیگری که می‌تواند در افزایش قابلیت دسترسی شهرها مؤثر واقع شود، ایجاد مناطقی خودکفا است که در آن‌ها مردم می‌توانند در نزدیکی محل سکونت خود به اغلب خدمات شهری نظیر مراکز تجاری، اداری، فرهنگی، مدارس و سایر موارد مشابه دسترسی داشته باشند و از پیمودن مسافت‌های طولانی خودداری کنند. به عنوان مثال، چنانچه افراد دارای معلولیت جسمی بتوانند نیاز خود را در نزدیکی محل سکونتشان برآورده کنند، آنگاه حس امنیت مهم‌تر از همه، استقلال در آن‌ها تقویت می‌شود.
· قابلیت دسترسی به ساختمان‌های عمومی به عنوان مثال از طریق ایجاد سطوح شیب‌دار یا بالابرهای برقی نیز می‌تواند در افزایش زیست‌پذیری شهرها مؤثر واقع شود چرا که روابط انسانی تنها به فضاهای باز محدود نمی‌شود.
· از دیگر اقداماتی که مدیران شهری باید در راستای افزایش قابلیت دسترسی شهرها برای افراد دارای ناتوان جسمی انجام دهند می‌توان به بهبود طراحی فضاهای بیرونی و داخلی ساختمان‌های مسکونی اشاره کرد تا این گروه‌های آسیب‌پذیر بتوانند بدون حضور دیگری در کنار خود تمام امور روزمره را انجام دهند.
مزایای مشارکت مردمی در طرح‌های توسعه شهری
همان‌طور که پیش از این نیز اشاره شد مشارکت افراد دارای ناتوانی جسمی در طراحی شهری می‌تواند مقامات را از موانع و مشکلات پیش روی این گروه‌ها آگاه کند و در ایجاد شهرهایی با قابلیت دسترسی بیشتر مؤثر واقع شود. البته در طراحی این گونه شهرها باید ایده‌های تمام افراد مورد توجه قرار گیرد تا همگان به طور برابر از خدمات شهری بهره‌مند شوند. به همین دلیل، مشارکت گروه‌هایی با توانایی‌های جسمی متفاوت و با جنسیت، سن، فرهنگ، قومیت و حتی مذهب مختلف در طراحی شهری می‌تواند به ایجاد مناطقی با بیشترین میزان دسترسی منجر شود. البته سهیم‌سازی شهروندان در این امر مهم به سادگی نیز امکان‌پذیر نیست و اعمال تدابیر ویژه‌ای را می‌طلبد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به ارائه اطلاعات کافی به زبان‌های مختلف در زمینه طراحی شهری به مردم و تشویق آن‌ها به حضور در تمام مراحل پیاده‌سازی پروژه‌ها اشاره کرد.
نظر شما