علی روشن در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: شهر به مثابه تابلویی چند بعدی است که بیننده در میان آن حرکت می‌کند و هر آن صحنه‌ای جدید را می‌یابد؛ بافت، تصویر، ترکیب رنگین آن، عناصر شاخص، نقاط عطف، ترکیب اشکال، انواع فرم‌های به کار رفته، مصالح، ریتم و آهنگ، توالی عناصر، اندازه فضاها و عناصر، بازی نور و سایه و بسیاری جلوه‌های دیگر سیمای شهرها را می‌سازد.
وی افزود: در بسیاری از شهرهای جهان، ضوابط و مقررات ویژه‌ای در ارتباط با سیما و کالبد شهر وجود دارد و گروهی از برجسته‌ترین افراد با تخصص‌های مرتبط با هنر زیباسازی و زیباشناسی به کنترل طرح‌های بزرگ و کوچک معماری شهری می‌پردازند.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: این طرح‌ها مسائلی همچون هماهنگی نمای بیرونی ساختمان‌ها و محیط شهری یعنی از جنبه‌های رنگ، حجم، مصالح مناسب، فضای پر و خالی نما، رعایت اصول هماهنگی و تناسبات را مورد بررسی قرار می‌دهد.
وی تصریح کرد: در ایران نیز لزوم بررسی طرح‌های ارائه شده توسط جمعی از صاحب نظران و مسئولان، ضروری به نظر می‌رسد، همچنین بررسی میدانی طرح ساختمان‌ها یا بناهای اطراف از لحاظ کیفیت طرح معماری، نمای ساختمان، تناسب حجم آن با ساختمان‌های اطراف و زیبایی طرح و مصالح مورد استفاده، گامی در راستای بالا بردن کیفیت بدنه‌های شهری است.
روشن ادامه داد: متأسفانه در حال حاضر شهرداری‌ها تنها پروانه ساختمانی صادر می‌کنند و زیبایی سیما و منظر شهری و نظارت مستمر بر آن اهمیت چندانی ندارد.
وی گفت: نتیجه این فرآیند مخرب، به هم ریختگی‌های نماهای شهری است و تقلید کورکورانه از مجموعه‌ای عجیب از سبک‌های مختلف معماری است.
این دکترای شهرسازی تاکید کرد: متأسفانه شهرهای ایران برخلاف شهرهای اروپایی هیچکدام از فاکتورهای خط آسمان منظم، ترکیب رنگ و مصالح، ترکیب بندی متناسب پنجره‌ها و ریتم و هماهنگی و یکپارچگی در تناسبات را ندارد؛ در حالی که در شهرسازی و معماری گذشته کلیه اصول ذکر شده است.
نظر شما