به گزارش ایمنا و بر اساس یادداشتی که سیدمحمدرضا موسوی عضو شورای اسلامی شهر بندرعباس به مناسبت هفته دفاع مقدس در اختیار این رسانه قرار داده است:
"در جغرافیای سرزمینی هر کشوری قهرمانان آن جایگاه‌های ویژه‌تری نسبت به بقیه افراد دارند، قهرمانانی در حوزه علم، تکنولوژی ایثار و شهادت. آنها هستند که ارزش و هویت سرزمینی را شکل می‌دهند. کشور ما از گذشته بخاطر نوع جغرافیایی که دارد در حوزه‌های مختلف دانشمندان مختلفی را داشته و نقاطی از این سرزمین همیشه دچار مبارزه با قدرت‌ها و گروه‌های مختلف بوده است.
از سال‌های قدیم خلیج فارس به عنوان یک پل بین‌المللی برای رفت و آمد و بوده، پس طبیعی است که تسلط به آن برای خیلی‌ها حائز اهمیت باشد به طوری که از همان سال‌های دور خلیج فارس به عنوان سپر دفاعی ایران شناخته شده و در ادوار مختلفی مورد هجوم قرار می‌گیرد.
مقاومت مردم هرمزگان به ویژه مردم بندرعباس در برابر حوادث تاریخی مختلف بر همگان عیان بوده است. همانطور که رهبر انقلاب می‌فرمایند، بندرعباس جزو محدود شهرهایی است که بر اساس دفاع شکل گرفته است. اگر جزئی‌تر نگاه کنیم در دفاع یک شاخصه وجود دارد که چه کسی یک مدافع است؛ یک آدم سخت‌کوش، مقاوم، با استقامت و آدمی که در خط یک دفاع قرار می‌گیرد خیلی نگاهش به عقب نیست و آمده است که بایستد، آدم‌هایی با این ویژگی در استان ما به دفعات تکرار شده است.
یک زمانی خواجه عطا، یک زمانی کسانی که هرمز را حفظ می‌کنند و از پرتغالی‌ها خالی کردند، یک زمانی جنگ‌هایی که در محلات شهری بندرعباس به خاطر هجوم اقوام مختلف اتفاق می‌افتد اما جای خالی این فرهنگ دفاع که در میان مردم بوده خالی است و ما تنها نام سرداران را تکرار می‌کنیم در حالی که انسان‌های زیادی جان خود را از دست دادند، اما نام آنها کمتر شنیده می‌شود.
جلوتر که می‌رویم تاریخ تغییر کرده و نام دفاع مقدس می‌درخشد. قبل از انقلاب، هرمزگان و بندرعباس را به عنوان یک تبعیدگاه می‌دیدند و فعالیت گروه‌ها و گروهک‌های مختلف هویت متفاوتی از این استان ساخته بود. شروع انقلاب در هرمزگان خیلی مظلوم است چون در دل این استان چهره‌هایی بودند که به چهره‌های مهم ملی وصل شده و فعالیت مختلفی داشته‌اند و در یک نمونه می‌توان ردپای آنها را سر قصه معادنی که استخراج آن با انگلیسی‌ها بوده و درگیری با این استثمارگران دید اما با این حال بازهم نام استان کمرنگ است.
تاریخ مقاومت مردم هرمزگان از قبل از سال ۱۳۴۲ آغاز شده است. سال‌های زیادی بین تمام تابلوهای مسیر بندرعباس تا بندر لنگه شعار مرگ بر شاه نوشته شده بود ولی در هیچ جای تاریخ در آن سال‌ها قید نشده است. در سال‌های پیش از انقلاب از چهارراه فاطمیه تا چهارراه مرادی جمعیت یکپارچه‌ای راهپیمایی می‌کردند اما هیچ جا از آن یاد نمی‌شود و متأسفانه ما در معرفی خود مظلوم واقع شده‌ایم.
وقتی انقلاب شد هنوز تغییرات آن نمایان نشده بود که جنگ شروع می‌شود. خان‌گزیده‌های شهید آوینی به خوبی به آن اشاره می‌کند. فعالیت اشرف دهقان‌ها و دیگر گروهک‌های تروریستی در هرمزگان و ایستادگی مردم در برابر آن مورد غفلت قرار گرفته و در این سال‌ها به سادگی از کنار ارزش و اهمیت شهدای ترور گذشتیم. جغرافیای مقاومت استان خیلی سنگین‌تر از این حرف هاست و از آن نام برده نمی‌شود.
هرمزگان در دوران دفاع مقدس هم موقعیت متفاوتی داشت. هنوز خلیج فارس در پس درگیری‌های نظامی که ایران اسلامی با آن مواجه بوده بااقتدار مانده است و هرمزگان در سال‌های دفاع مقدس یک مرز فعال برای پشتیبانی از ساختار نظام درمانی، دارویی و لجستیکی جنگ بود. هرمزگان در جنگ‌های دریایی هم پیش قدم بود اما آنگاه که قصه درگیری ناوهای ارتش ما با نیروهای امریکایی و نیروهای مهاجم مطرح می‌شود بازهم مظلومیم. هرمزگان شهادتگاه ۲۹۰ مسافر هواپیمای ایرباس است که اگر این اتفاق برای یک شهر دیگر بود قطعاً تا امروز کارهای بسیار بزرگ‌تری انجام می‌دادند. قصه‌ها و کتاب‌های زیادی از رئیسعلی دلواری موجود است اما از آن با نگاه مقاومت جنوب کشور هیچ چیزی گفته نمی‌شود.
این همان پازلی است که شاید جغرافیای هویتی استان هرمزگان را در بر بگیرد. همیشه جای سوال است که در هرمزگانی که آنقدر امکانات کم بوده است، چگونه یک جوان از نقطه دور افتاده در بشاگردی که اکنون رفت و آمد حتی با وسیله نقلیه خوب به دلیل وجود جاده‌های نامناسب ۹ یا ۱۰ ساعت طول می‌کشد، با پای پیاده تا یک میدان یا معبر حرکت کرده و خود را به جبهه جنگ رسانده است؟ آن زمان چگونه حرف امام خمینی (ره) به آن جوان رسیده است؟ وقتی به عقب برگردیم ایستادگی را در خون مردم این استان می‌بینیم و جای گله دارد که چرا این جایگاه هرمزگان در جنگ تحمیلی تعریف نشده است.
هرمزگان جزو معدود استان‌های کشور است که مستقیماً در جنگ دریایی با آمریکا وارد درگیری شده است. درگیری ناو با ناو، ناو با قایق، زدن هلیکوپتر آنها، زدن هواپیمای ما، زدن ناوهای جنگی ما، درگیری‌های مستقیم با آمریکا یا ایادی آن در کشورهای عربی که آن را هم نادیده گرفتیم و در تاریخ ما چنان چیزی راجع به آن نیامده است.
در هرمزگان شهید اهل سنت، شهید زن، شهید دریایی و هوایی، شهید مبارزه با قاچاق و ترور داریم که اگر این شجاعت و ایثار در جای دیگر اتفاق افتاده بود قطعاً یک منظومه متفاوت‌تری وجود داشت. واقعیت این است که ما در حق دفاع مقدس که هیچ در حق کل ماهیت مدافع بودنمان کم گذاشته‌ایم؛ چه در تعریف رسانه و چه در گفتار و نوشتار. ما خود خواسته یا نه از دیگر استان‌ها عقب ماندیم و به سمت استفاده از ابزار هنر نرفتیم و اگر هم ثبت و ضبط خاطرات و موضوعات مختلف و انتشار کتابی هم بوده، کافی نبوده است.
۱۳ هزار رزمنده در لشکر ۴۱ و گردان ۴۲۲ و تعداد زیادی شهید هنرمند داریم. دبیری‌نژاد، ترابی، رنجبر و شهیدان زیادی که از آنها اسمی نیست، همگی سرمایه‌های هرمزگان هستند. اگر نوع تعریف و نگاه ما به جای صنعتی بودن صرف که بعد از انقلاب و دفاع مقدس به ویژه در دهه ۷۰ برای استان ایجاد شد، فرهنگی بود و هویت استان به سمت فرهنگ دفاع می‌رفت، شاید حال و روز هرمزگان بهتر می‌شد.
حال که هفته گرامیداشت دفاع مقدس در سال جاری رو به پایان است، این مظلومیت هرمزگان بار دیگر خود را نشان داد، چه شایسته است که تمام توان فرهنگی خود را برای زدودن این مظلومیت به‌کار گیریم. "
نظر شما