به گزارش خبرنگار ایمنا، علیرضا مختاری متولد سال ۱۳۵۶ در هشت ماهگی به خاطر تزریق آمپول پنی‌سیلین دچار معلولیت شد. او از سال ۱۳۷۲ ورزش را در رشته والیبال شروع کرد، ولی به خاطر شرایطی که داشت نتوانست ادامه دهد و وارد دو و میدانی پرتاب وزنه شد. این ورزشکار بعد از کسب اولین مدال، انگیزه بیشتری برای ادامه ورزش پیدا کرد. مختاری افتخارات زیادی در ورزش داشته که آخرین آنها، کسب مدال نقره رقابت‌های پارالمپیک توکیو است. او اعتقاد دارد ورزشکاران المپیک و پارالمپیک باید از اصفهان بالا بروند و پیشرفت کنند، زیرا هرچقدر شاخص ورزش اصفهان بالا برود قدرت این شهر هم در پایتخت و دنیا بیشتر می‌شود.
این ورزشکار و مدال‌آور کشورمان ساعاتی را مهمان ایمنا بود و به همین بهانه با او گفت و گویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
با توجه به کرونا تمرینات قبل از پارالمپیک چطور بود و چه سختی‌هایی را پشت سر گذاشتید؟
۱۵ سال رکورد ۸ متر و ۷۳ جهان در اختیار یک فرد مکزیکی بود که من موفق شدم این رکورد را در مسابقات جاکارتا اندونزی به دست آورم. سال ۲۰۱۹ مسابقات جهانی امارات یک سری داور عرب داشت که با اصول داوری آشنا نبودند، در آن رقابت‌ها چهار خطا از من گرفتند و دو پرتاب دیگری که داشتم را هم خطا اعلام کردند در صورتی که کاغذ تقدیم مدال نقره را به من داده بودند و زمانی که برای دریافت مدال رفتیم، گفتند حذف شده‌اید، با اعتراض‌های مکرر رکورد را برگرداندند، مدال برنز به من رسید و سهمیه پارالمپیک را گرفتم.
مهرماه مسابقات تمام شد و اواخر آذر سال ۹۸ اسامی را اعلام کردند و قرار شد از اول دی ماه اردوها در جزیره کیش شروع شود. افراد را طبق مدالی که به دست آوردند به سه گروه طلایی، نقره‌ای و برنزی تقسیم کردند که کار قشنگی نبود، یکی از رسانه‌ها در مورد پارالمپیک پیش بینی کرده بود که از میان اصفهانی‌هایی که سهمیه گرفتند، مختاری در گروه سوم قرار گرفته و شانس مدال ندارد و تنها سبحانی نیا در والیبال نشسته می‌تواند مدال کسب کند؛ کمیته ملی پارالمپیک برای حضور سیامند رحمان در این رقابت‌ها حتی تخت آماده کرده بود، اما او در حال حاضر میان ما نیست پس کسی از آینده خبر ندارد.
تیم دو و میدانی و تیر و کمان برای تمرینات به کیش رفتیم که اورژانس آمد و گفت اوضاع کرونا خوب نیست و باید به خاطر کمبود تجهیزات پزشکی از جزیره خارج شوید. ورزشکاران به شهرهای خود برگشتند. از ۱۸ اسفند سال ۹۸ که کرونا گرفتم تا آخر فروردین سال ۹۹ درگیر بودم و اذیت شدم. مهرماه سال ۹۹ رکوردگیری گذاشتند که وردی آن ۸ متر و ۱۷ سانت بود، موفق شدم ۸ متر و ۲۷ سانت را بزنم، مرحله دوم اردوهای کیش ۲۲ اسفند ۹۹ با ورودی ۸ متر و ۱۷ سانت رکوردگیری شد که من ۸ متر و ۵۱ سانت رکورد زدم.
فروردین امسال را در خانه بودیم که اعلام کردند ۳۰ اردیبهشت رکوردگیری است، داوران به نا حق پنج خطا از من گرفتند و با خستگی ۷ متر و ۲۰ سانت زدم که این ناداوری بود، یک سری افراد خاص نمی‌خواستند ورودی پارالمپیک را بگیرم زیرا یک اصفهانی بودم و فقط با رکوردم حرفم را می‌زدم. از رئیس و دبیر فدراسیون که در رکوردگیری شرکت کردند، تشکر می‌کنم و مجدداً ورودی توکیو را به دست آوردم.
برای این اتفاقات نظارتی صورت نمی‌گیرد؟
زمانی که در هواپیما از قطر به توکیو می‌رفتیم با خسروی وفا، رئیس کمیته ملی پارالمپیک صحبت کردم و قول رسیدگی داد در حالی که اطلاعات غلط راجع به من به او داده می‌شد.
شرایط به شکلی بود که پشت سر من گفتند مختاری رکورد نمی‌زند تا کلاسش تغییر نکند در صورتی که سال ۲۰۱۱ کلاس کانفرم من تأیید قطعی شد و هیچکس نمی‌تواند کاری انجام دهد، هفت مربی برای من عوض کردند و این افراد که داخل کشور بودند، برنامه داشتند که حذفم کنند و در آخر کسی که مسئول تمام این اتفاقات بود در توکیو بالای سر من ایستاد.
همه این اتفاقات روی رکورد ۸ و ۴۸ که در توکیو زدی تأثیر گذار بود؟
ما را به لاهیجان بردند و به خاطر اینکه سالن بدنسازی این شهر مناسب سازی نشده نبود در اتاق هتل با همراهی تیم وزنه برداری کار می‌کردیم و من با یکی از مربیان قبلی خود فقط پرس کار کردم و در ۷۰ روز خودم را آماده و توانستم این رکورد را بگیرم.
یک دو و میدانی کار در سال با فاصله زیاد می‌تواند دو بار در پیک برود ولی من در ۹ ماه چهار بار در پیک رفتم، دیگر از یک ورزشکار چه چیزی باقی می‌ماند؟ رکورد من در توکیو باید بالای ۹ متر می‌شد ولی به خاطر کلاس تقلبی حریف آذربایجانی و بلاهایی که خودی‌ها سرم آوردند، باعث شد این رکورد پایین‌تر را به دست آورم. دبیر فدراسیون اطلاع داد که باید سه روز دیگر به لاهیجان بروم و رکورد بزنم به همین شخصی که بالای سر من بود زنگ زدم و گفتم من چه زمانی باید بروم به لاهیجان؟ گفت هنوز اطلاع نداده‌اند در صورتی که همان موقع به او اطلاع داده بودند، صبح روز بعد با رقیبم که شاگرد این فرد است و ۶۳ سال دارد تماس گرفتم که گفت به من دیشب زنگ زدند و باید جمعه لاهیجان باشم، من هم تا شرایط را دیدم دو روز زودتر به لاهیجان رفتیم و با وجود اینکه بازیکن تیم ملی بودم به من گفتند هزینه این دو شب را چه کسی پرداخت می‌کند که حدود یک میلیون و هفتصد خودم پول هتل را پرداخت کردم.
از ریو تا توکیو سختی زیادی کشیدی؟
سال ۹۲ یک بالابر برای من ساختند که پدر و مادر سوار آن شدند و از سه طبقه سقوط کردند، پدرم ۸۷ روز در کما بود و مادرم دست و پایش خورد شد و سکته قلبی کرد و شرایط سختی بود، در ریو مادرم فوت کرد و هشت ماه بعد از آن پدرم هم فوت کرد، با این شرایط سخت جلو آمدم و سال ۲۰۱۷ در مسابقات لندن مدال طلا گرفتم با حدود ۱۲۰ میلیون پاداش که حدود ۷۰ میلیون آن را فقط خرج عمل قلب دخترم کردم.
شب قبل از مسابقه پیام‌های مردم زیاد بود و از من طلا می‌خواستند و این باری که روی دوش من بود خسته کننده شده بود. نیم ساعت موبایلم را خاموش کردم و با خودم حرف زدم، گفتم دیگر پدر و مادری نیست و تنها خودم هستم و از روی عصبانیتی که داشتم از ته دل می‌خواستم روی افرادی را که برای من مشکل ساز شدند، کم کنم.
چقدر مسئولین اصفهانی از شما حمایت کردند و چه انتظاری از آنها داری؟
در زمان مهرعلیزاده، استاندار وقت بعد از بازی‌های آسیایی قولی به ما دادند که عملی نشد و اداره کل ورزش استان با کلی منت نفری ۱۰ میلیون به ما داد؛ آن زمان از جانب این افراد حمایت نشدیم، اما اکنون طباطبایی، مدیر کل اداره ورزش و جوانان استان از لحاظ رفتار و اخلاق قهرمان را درک و حمایت می‌کند. از تمامی ورزشکاران سوال کنید آنها معتقدند که ارزش ورزشکار و قهرمان ملی به اصفهان برگشته است. خوشحالم که آپارتمان سهراب مرادی به هر طریقی بود تحویل داده شد زیرا این بدهی برای چند سال پیش بود،
پرچم‌هایی که به توکیو بردی، باشگاه‌های آن حمایتی از شما انجام دادند؟
هواداران این باشگاه‌ها از من حمایت کردند ولی انتظاری نداشتم که کمکی به من بکنند و هر دفعه که می‌روم پرچم این باشگاه‌ها را هم با خود می‌برم.
ورزشکار آذربایجانی در توکیو رکورد زد و اول شد، فکر می‌کردید این اتفاق رخ دهد؟
این ورزشکار تا سال ۲۰۱۹ در مسابقات کلاس ۵۴ پرتاب وزنه چهار کیلویی شرکت می‌کرد، اما در کلاس ما وزنه‌ها سه کیلویی است. این فرد قبل از عید یک کلاس موقت گرفت که هر لحظه امکان تغییر آن وجود دارد و در مسابقات قهرمانی اروپا یک رکورد پایین زد تا خود را رو نکند. در توکیو روی ویلچر که نشسته بود دستکش داشت و دستان خود را پنهان می‌کرد، نفر بعد از من در پرتاب بود؛ پرتاب اولش مانند من ۸ متر و ۴۸ سانت شد، یک الی دو خطا داشت و پرتاب آخر او ۸ متر و ۶۲ سانت شد. آمریکا، یونان و جمهوری چک اعتراض کردند و طبق صحبت‌هایی که شد ایران هم اعتراض کرد.
نایب قهرمانی در توکیو را به روح پدر و مادر و مردم خوب ایران و اصفهان و خود مدال را به کشاورزان مظلوم اصفهان تقدیم کردم.
این معلولیت از تولد همراه شما بوده است؟
سالم به دنیا آمدم اما در هشت ماهگی تب کردم، من را به بیمارستان برند که دکتر آمپول پنی سیلین به من تزریق کرد و بعد از آن کل بدنم فلج شود، در نهایت به زنده ماندنم امیدی نبود تا اینکه یک دکتر به خانواده می‌گوید نگران نباشید زنده می‌ماند و نصف بدنش را بر می‌گردانم، پای راست و دست چپ من برنمی گردد و با این وضعیت زندگی می‌کنم. برخی شب‌ها خواب می‌بینم که می‌دوم ولی هیچ حسی ندارم!
از چه زمانی ورزش را شروع کردی و چه اتفاقی افتاد که وارد این رشته شدی؟
سال ۷۲ در هنرستان اشرفی اصفهانی در رشته معماری درس می‌خواندم که توسط یکی از دوستانم به تیم والیبال نشسته اصفهان معرفی شدم، با توجه به اینکه دست چپ من مشکل دارد روی دفاع تور، اسپک و … مشکل داشتم که به واسطه یک شخصی وارد دو و میدانی شدم و در همان سال در مسابقات خواهر خوانده‌های اصفهان اولین مدال را کسب کردم و به ادامه آن امیدوار شدم.
برای کلاس بندی ها در حق من نامردی کردند، سال ۲۰۱۱ کانفرم شده بودم ولی به من اطلاع ندادند. سال ۲۰۱۴ قبل از مسابقات آسیایی اینچئون سخنگویی مدیر کلاس بندی پارالمپیک گفت با ضمانت خودم مختاری را به این رقابت‌ها می‌فرستم که من هم و رفتم دو طلا گرفتم و کلاسم تأیید شد.
وضعیت برای راحتی معلولان در اصفهان چگونه است؟
در اصفهان شرایط از لحاظ شهرسازی و معماری خوب است، به برخی شهرها که رفتم استاندارد سازی برای معلولان صفر بود. هیچ جای ایران به اندازه مجموعه سیتی سنتر اصفهان برای معلولان استانداردسازی نشده است، در چهارباغ عباسی و میدان امام نیز خیلی خوب کار شده و شرایط نسبت به قبل بهتر است.
برای افراد معلول چه توصیه‌ای دارید؟
هرسال تعداد معلولان مادرزادی به وسیله واکسن و علم نوین پزشکی کمتر می‌شود، اما در اثر حوادث خیلی از افراد دچار معلولیت می‌شوند که اگر به ورزش روی نیاورند افسرده می‌شوند و شرایط سخت زندگی دچار آنها و خانواده‌هایشان می‌شود. اگر افرادی که دچار معلولیت می‌شوند یا معلول هستند ورزش نکنند، اضافه وزن پیدا می‌کنند، ازدواج نمی‌کنند و بار سنگینی برای خانواده می‌شوند. این افراد باید یک جایی مسئولیت کامل زندگی خود را برعهده بگیرند که راحت هم می‌توانند این کار را انجام دهند، همانطور که کمیته بین‌المللی المپیک داریم، کمیته ملی پارالمپیک هم داریم که زیرشاخه‌های زیادی دارد و معلولان می‌توانند در مسابقات جهان شرکت کنند.
سن ورزشی در پارالمپیک با المپیک متفاوت است و شما تا چه زمانی می‌خواهید ورزش را ادامه دهید؟
به کلاسی که من در آن مسابقه می‌دهم کلاس پیر مردها می‌گویند. رقیب ژاپنی من "اوی توی" که امسال در توکیو حضور نداشت و رکوردار پرتاب دیسک است تا ۷۱ سالگی مسابقه می‌داد. من تا جایی که بتوانم ادامه می‌دهم.
چه آرزویی دارید؟
چند آرزو دارم ولی اصلی‌ترین آنها این است که ورزشکاران المپیک و پارالمپیک از اصفهان بالا بروند و پیشرفت کنند زیرا هرچقدر بتوانیم شاخص ورزش اصفهان را بالا ببریم قدرت این شهر در پایتخت و دنیا بیشتر می‌شود، اما در حال حاضر ضعیف هستیم.
با توجه به پتانسیلی که اصفهان دارد چرا ضعیف هستیم؟
به این خاطر که مدیران ورزشی ما در ایران بیشتر نتیجه گرا هستند و به فوتبال توجه بیش از حد دارند. در پیست انقلاب ورزشکاران زیادی می‌آیند و تمرین می‌کنند که کسی از آنها حمایت نمی‌کند ولی اگر استعدادیابی شوند می‌توانند به ورزش اصفهان کمک کنند. اصفهان در والیبال، هندبال، بسکتبال و رشته‌های رزمی خوب بود ولی همه جدا شدند و باید به باشگاه‌های خصوصی که هزینه می‌کنند امتیازی داده شود تا ادامه دهند.
حرف آخر؟
مستأجر هستم و شرایط زندگی سخت شده است، انتظار دارم حداقل جایی استخدام شوم تا از لحاظ در آمدی مشکلی نداشته باشم و از لحاظ مسکن هم فکری برای من شود، دو بار به دفتر مقام معظم رهبری نامه زدم که زمینی به من بدهند، بعد از پیگیری‌هایی که انجام دادم یکی از مسئولان مسکن و شهر سازی اصفهان گفت مسکن مهر به تو تعلق می‌گیرد ولی نداریم که بدهیم؛ درست نیست که یک ورزشکار ملی پوش که افتخار آفرینی می‌کند با هزاران دغدغه و فکر و مشکلات برای مسابقات برود.
گفت و گو از: کیمیا گلپیرا _ خبرنگار سرویس ورزش ایمنا
نظر شما