حامد اخگر در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: ساخت شهرها و شهرک‌های جدید در ایران به تاریخچه معضلات شهری باز می‌گردد، زمانی که به دلیل گسترش شهرنشینی و افزایش تعداد مهاجران، شهرهای اقماری به منظور پذیرش جمعیت سرریز شهر مادر و پذیرش مهاجران در نظر گرفته شد.
وی افزود: این شهرها با وجود اینکه برای رفع مشکلات شهر مادر ساخته شده‌اند، اما خود با معضلات جدیدی روبرو هستند؛ معضلاتی که هدف اصلی آنها برای جذب جمعیت و جلوگیری از ورود آنان به شهر مادر را تحت تأثیر قرار داده است.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: شهرهای اقماری در حال حاضر مکانی برای استراحت افراد است و ساکنان آن مستقل از شهر مادر نمی‌توانند زندگی کنند بنابراین ترددها به شهر اصلی تقریباً هر روز وجود دارد که این خود بار ترافیکی و هزینه زیادی را بر ساختارهای شهری وارد می‌کند در حالی که قرار بود این شهرها از بار مشکلات شهرهای بزرگ بکاهد.
اخگر تاکید کرد: در این شهرها ارتباط مؤثری میان محیط شهری و انسان شکل نگرفته است لذا حس تعلق نسبت به مکان، ارتقای فرهنگی و هویتی در این شهرها وجود ندارد و زندگی استوار و ریشه داری در این شهرها شکل نمی‌گیرد.
وی اضافه کرد: طراحی شهرهای جدید و برنامه‌ریزی برای آنها باید از قبل از ساخت این شهرها آغاز شود تا در ادامه مشکلی در خصوص جذب جمعیت و کیفیت زندگی در این مکان‌ها وجود نداشته باشد در حالی که مطالعات مربوط به شهرهای جدید در ایران به درستی انجام نشده است.
یک کارشناس شهرسازی گفت: ایجاد شهرها و شهرک‌های جدید در مجاورت شهرهای پر جمعیت راهبردی مورد توجه در تمام دنیا است اما به منظور اجرای موفق این طرح حتماً لازم است شرایط اجتماعی و اقتصادی کشور و شهرهای مختلف مدنظر قرار بگیرد و استانداردها و ضوابط به درستی اجرا شود.
نظر شما