به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مقامات در اغلب شهرهای دنیا طی دوران کرونا تلاش کردند از طریق ارائه پکیج‌های حمایتی یا تأمین رفاه مردم، نابرابری میان آن‌ها را در کوتاه مدت به حداقل برسانند؛ با این حال، فاصله طبقاتی درازمدت میان شهرنشینان، با وجود تلاش‌های مدیران نه تنها کمتر نشد بلکه به طور قابل توجهی افزایش نیز یافت. طبق گزارش‌های بانک اطلاعات نابرابری جهانی، آمریکای لاتین و خاور میانه بیشترین سهم نابرابری را به خود اختصاص داده است و سایر کشورها نظیر بحرین، کویت، عمان، قطر و عربستان سعودی بالاترین سطح تولید ناخالص داخلی را از آن خود کرده و از نظر نابرابری نیز در وضعیتی نامناسب به سر می‌برد.
شواهد حاکی است نابرابری میان مردم در کشورهایی با بیشترین سرمایه‌گذاری در خدمات عمومی، حمایت اجتماعی و بازار کار به مراتب کمتر از سایر کشورها است که از این حیث، اروپا به علت بهره‌گیری از مکانیسم‌های توزیع مجدد و مالیات مترقی، به عنوان قاره‌ای با بیشترین برابری میان مردم شناخته شده است.
چنانچه بخواهیم فراتر از توزیع درآمد به عنوان عاملی برای افزایش نابرابری تمرکز کنیم، آنگاه مولفه‌هایی نظیر پویایی اجتماعی، برابری جنسیتی، بهبود زیرساخت‌های معیشتی، دسترسی به تکنولوژی، حمایت‌های اجتماعی و زیست‌محیطی و سایر موارد مشابه را در کاهش نابرابری میان مردم و منافع عمومی سهیم خواهیم دانست. شیوع بیماری کووید -۱۹ نگرش دولت‌ها نسبت به مسئله برابری را تغییر داد و آن‌ها را به اتخاذ رویکردهایی بالا به پایین و پایین به بالا سوق داد. در ادامه به معرفی ایده‌هایی پرداخته می‌شود که طی بحران کرونا، توسط مدیران شهرهای مختلف جهان برای کاهش نابرابری میان مردم مطرح شد و در بسیاری از موارد نیز به مرحله اجرا درآمد.
افزایش حداقل دستمزد کارکنان
شاید عجیب به نظر برسد اما گسترش ویروس کرونا نشان داد که نابرابری به طور قابل توجهی در میان مردم ژاپن نیز وجود دارد. بسیاری از منتقدان علت این نابرابری را اختلاف درآمد بین مردم دانسته و استدلال کرده‌اند در نقاط مختلف کشور، شهروندان به ازای میزان کار برابر، دستمزدهای متفاوتی دریافت می‌کنند. بنابراین، چنانچه صاحبان مشاغل سراسر کشور، به ازای میزان کاری که هر فرد انجام می‌دهد حداقل دستمزد او را افزایش دهند، آنگاه شکاف طبقاتی میان مردم را به حداقل می‌رسانند.
از سوی دیگر، تسریع توزیع دوباره ثروت نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ اگر مدیران شهری مالیات بر داریی‌ها و سود سرمایه‌ها را افزایش دهند، آنگاه از این منبع می‌توانند برای سرمایه‌گذاری در مؤسسات غیرانتفاعی بهره گیرند و آن‌ها را به اعمال اقداماتی برای کاهش فقر و انزوای مردمی سوق دهند.
در نهایت، آموزش نیز می‌تواند نقش مهمی در کاهش حداکثری نابرابری ایفا کند که در این راستا، تکنولوژی از طریق فراهم آوردن امکان آموزش با کیفیت بالا برای تمام مردم و در هر مکانی، رویکردی بسیار مناسب به شمار می‌رود.
بهبود کیفیت مراقبت سلامت از طریق افزایش سرمایه‌گذاری‌ها در این بخش
طی دوران کرونا، بسیاری از مردم جهان به واسطه نابرابری در ارائه خدمات درمانی، قربانی اثرات ناشی از ابتلاء به کووید -۱۹ شدند و اغلب جان خود را از دست دادند. شواهد حاکی است که حتی پیش از ظهور ویروس کرونا، هر روزه بیش از ۱۰ هزار نفر از جمعیت جهان به علت دسترسی ناکافی به خدمات و تجهیزات درمانی، جان خود را از دست داده‌اند. طی این دوران بحرانی، کمبود تخت‌های بیمارستانی و دستگاه‌های تنفسی هر روز بر تعداد قربانیان بیماری جدید می‌افزود و این در حالی بود که در بعضی از نقاط دنیا، مردم از خدمات کافی برخوردار بودند و نرخ مرگ و میر کرونایی آن‌ها در پایین‌ترین سطح ممکن قرار داشت.
منتقدان یکی از بهترین رویکردها برای حل این مسئله را اعمال یک سیستم مالیاتی مترقی دانسته‌اند تا از تمرکز دارایی تا سقف ۱۰ درصد خودداری به عمل آید. طبق آمار، چنانچه درآمد افراد ثروتمند به میزان تنها ۵. ۰ درصد افزایش یابد، آنگاه می‌توان در هر سال به میزان بیش از ۴۱۸ میلیارد دلار به بودجه سیستم‌های درمانی افزود.
یکی از پیامدهای مثبتی که ویروس کرونا از خود به جای گذاشته، سرمایه‌گذاری مناسب در بخش مراقبت درمان بوده است که می‌تواند جان میلیون‌ها نفر از مردم را در مواجهه با بیماری‌های مشابه کرونا در آینده نجات دهد.
ارائه خدمات شفاف و سیستم‌های پاسخگو
هدف توسعه پایدار ۱۰، یکی از ۱۷ هدف توسعه پایداری که در سال ۲۰۱۵ توسط سازمان ملل متحد تعیین شده، به دنبال کاهش نابرابری در کشورها است. شاخص‌های این هدف بر نابرابری افقی و محرومیت جوامع آسیب‌پذیر از فرصت‌های موجود در یک کشور تمرکز می‌کند. در این راستا، سازمان ملل متحد چهارچوبی تحت عنوان "توجه برابر به تمام اقشار جامعه" ارائه داده که البته در آن، مشکلات ساختاری اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که نابرابری‌ها را تشدید می‌کند، مورد توجه قرار گرفته نشده است.
در این راستا، کاهش نفوذ سیاسی افراد طراز اول جامعه در اجرای تدابیر عمومی می‌تواند بسیار مؤثر واقع شود و در نهایت، سیستم‌هایی شفاف و پاسخگو به وجود آورد. علاوه بر این، ایجاد برابری بین کشورهای مختلف نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند پیامدهای منفی نابرابری بر قشرهای آسیب‌پذیر جامعه در کشورهای در حال توسعه را به حداقل برساند.
نظر شما