سه روایت از قلم به زبان بانوان نویسنده

به گزارش خبرنگار ایمنا، روز قلم فرصت خوبی برای شنیدن روایت‌های نویسندگان از قلم است. روایت‌هایی که گاه با عشق و شادی همراه بوده و گاه با غم و تنهایی. نوشتن و در دست گرفتن قلم هر انسانی را به بلوغ و کمال می‌رساند، اما نکته‌ای که در بین اکثر نویسنده‌ها مشترک است مواجهه آنها با خود است. قلم بازنمایی درونیات نویسنده و آئینه ای صادق است که جریان تکامل آنها را به او و خوانندگان ارائه می‌کند. از طرفی به نظر می‌رسد ارتباط گرفتن با قلم، باعث برقراری ارتباط بهتر با جهان مادی و معنوی می‌شود.

مرضیه کهرانی نویسنده اصفهانی، در توضیح روایت خود از قلم به خبرنگار ایمنا می‌گوید: روایت من مخصوص نوشتن است و برای ترسیم نیست. نوشته‌های من دغدغه‌های بیرونی و درونی من است. درواقع یک مسئله بیرونی را پس از این که به درون خود برده و آن را به شکل درونی درآوردم، در قالب یک داستان ارائه می‌کنم. از زمانی که قلم به دست گرفتم درونگراتر شدم و بیرون من کمرنگ‌تر شد. قبل از نوشتن درونگرا بودم ولی با نوشتن و قلم دست گرفتن درونگرایی من بیشتر شد. اکنون نیاز کمتری به ارتباطات بیرونی می‌بینم، چرا که حرف خود را با قلم می‌زنم و این فرورفتن در اندیشه خود به نفع نویسندگی من بوده است همچنین توانستم با درون خود پیوند عمیق‌تری برقرار کنم. به کسانی که در شروع کار نوشتن هستند توصیه می‌کنم عجله نکنند. اگر قرار است که کسی درون خود را در اختیار خواننده بگذارد و روحش را به او نشان دهد باید بسیار محتاطانه این کار را انجام دهد و این کار با عجله امکان پذیر نیست.

احساسم را از طریق کلمات بیان می‌کنم

سیما طاهر کرد، نویسنده دیگری است که از روایت خود از قلم می‌گوید. وی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار می‌کند: قلم بسیار ارزشمند است، چرا که نویسنده سخنی برای گفتن داشته و آن را به صورت مکتوب منعکس کرده است. نگارش و نوشتن حس بسیار خوبی به من می‌دهد، اما متأسفانه وقتی ایده نویسنده در قالب کتاب مکتوب می‌شود خواننده زیادی ندارد. نویسندگی یک کار مستقل است که به صورت انفرادی انجام می‌شود. من شخصاً نویسندگی را به عنوان راهی برای انتقال اندیشه انتخاب کرده ام و اکنون می‌توانم احساسم را از طریق کلمات بیان کنم. هر نویسنده دیدگاهی دارد و علاقمند است که دیدگاه خود را مطرح کند بنابراین خوشحال است که می‌تواند با قلم و کلماتی که انتخاب می‌کند دیدگاه خود را به افراد منتقل کند.

بزرگترین موهبت قلم مواجهه نویسنده با خود

مهری بهرامی، نویسنده، درباره قلم به خبرنگار ایمنا، می‌گوید: اگر بخواهیم به ریشه‌های کاربرد قلم برگردیم باید به نقاشی روی دیوارهای غارها اشاره کنیم و حتی می‌توان قدمت قلم را به قدمت تمدن انسان ربط داد. نویسندگی در سنین نوجوانی به صورت شعر و به همراه درصد زیادی احساسات است و سپس جاه طلبی‌هایی که هر نویسنده دست به قلمی خواه ناخواه در درون خود دارد. با بلوغ و رشد فکری، جریان قلم به دست گرفتن نیز مفهوم دیگری پیدا می‌کند و نویسنده در گذر زمان بیشتر و بیشتر با خود مواجه می‌شود. بزرگترین قدرتی که قلم دارد این است که نویسنده را با خود رو به رو می‌کند. مواجهه با خود است که باعث می‌شود انسان جهان را به شیوه‌ای ببیند که دیگرانی که کمتر با این موقعیت رو به رو هستند نمی‌بینند. نکته‌ای که بسیار جذابیت دارد این است که حتی قبل از این که نویسنده بخواهد چیزی را بنویسد آن ایده از کودکی و نوجوانی در ذهن او مدام وجود داشته است.