به گزارش خبرنگار ایمنا، مرمت بناهای تاریخی بر پایه شناخت و مطالعه بافت‌های تاریخی و آثار باستانی تحقق می‌یابد و به احیای کالبدی، ساختاری و عملکردی بنا منجر می‌شود. این احیا و حیات دوباره بخشیدن به تن سرد و گرم چشیده، زخمی و ترک خورده بنای پیر، دریچه‌ای به سوی گذشته باز می‌کند و تاریخ را به زبان می‌آورد. حال بماند که در فرآیند این احیا اغلب دو دستگی و شاید چند دستگی‌هایی رخ می‌دهد که نتیجه‌ای جز ضرر به هویت بناهای تاریخی ندارد. هویتی که باید در نتیجه انسجام و تبادل میان مالکان، شهرداری، میراث فرهنگی و یا سرمایه گذاران بخش خصوصی دوباره زنده شود.
حسین پورنادری عضو هیأت علمی دانشگاه هنر اصفهان درباره این موضوع به خبرنگار ایمنا می‌گوید: با این که آثار فرهنگی تاریخی در اصفهان دوستداران بسیاری دارد، اما در عمل تصمیم‌گیری‌ها بنا بر منفعت سودجویان است، از طرفی رویه‌های "غیر شفاف" و گاهی اوقات " پنهانی" نیز در این حوزه تعیین کننده به نظر می‌رسد.
وی می‌افزاید: زمانی که پای سودجویی کوتاه مدت به میان آید برخی از نیروهای مداخله‌گر به نیروهای سودآور و مخرب تبدیل می‌شوند. اگر این نیروها قدرتمند باشند میزان تخریب سنگین‌تر خواهد بود.
در این بین حتی برخی مالکان خصوصی نیز دست به این رویه‌های "پنهانی" می‌زنند. نمونه آن اخباری مبنی بر تخریب خانه تاریخی شکری به دست مالک خصوصی آن بود که با ورود به موقع میراث فرهنگی ناکام ماند.
این عضو هیأت علمی درباره دیدگاه اقتصادی مالکان خصوصی بناهای تاریخی، اظهار می‌کند: تجربه نشان داده است که وقتی مرمت بناهای تاریخی به دست دانشگاه‌ها و یا خود سازمان میراث باشد، به صورتی دقیق انجام می‌شود. برخی از مشاوران و مرمتگران متعهد هم که در بافت‌های تاریخی زندگی کنند در این زمینه اقداماتی انجام می‌دهند، اما مالکان و یا کسانی که با دیدگاه‌های اقتصادی و تجاری دست به کار مرمت می‌زنند، فقط بخشی از ضوابط و محدودیت‌ها را رعایت می‌کنند. این کار آن‌ها موجب تخریب می‌شود و از طرفی سرمشقی برای سودجویان دیگر قرار می‌گیرد. در وضع کنونی، بیشترین مداخله گران در شهرهای تاریخی این گروه هستند.
علیرغم همه این سودجویی‌ها و خودنگری‌ها پورنادری معتقد است که باید احیای بنای تاریخی را در چشم اندازی از "احیای شهر تاریخی" در نظر گرفت. وی می‌گوید: معنای بناهای تاریخی در بافت‌های تاریخی کامل می‌شود. این یعنی نیاز است که بنای تاریخی در زمینه فراگیر مورد مطالعه قرار گیرد. بنابراین باید احیای بنای تاریخی را در چشم اندازی از "احیای شهر تاریخی" در نظر گرفت.
این عضو هیئت علمی تصریح می‌کند: بحث پرداختن به احیای یک اثر به تنهایی بخشی از کار برنامه‌ریزی احیای میراث فرهنگی توسط مرمتگران است. در عین حال مرمت، تنها محدود به کالبد بنا نیست. گاهی یک اثر بسیار ساده ممکن است هسته اولیه یا حلقه گم شده برای دستیابی به مطالعات بعدی باشد.
پورنادری می‌افزاید: از طرف دیگر تسهیلات و مشوق‌های شفافی لازم است تا مردم و ساکنان در بافت‌های تاریخی به مرمت و احیای پلاک‌های خود علاقمند شوند. متأسفانه تحت این بافت فرسوده که عنوانی نامناسب محسوب می‌شود، حیثیت و اعتبار ارزش‌های معنوی آثار تاریخی به بازی گرفته می‌شود.
وی تاکید می‌کند: مردم بیشترین شکایت را از مداخله‌های بی جا و مخرب دارند و متأسفانه آنهایی که رویه‌های خلاف دارند، مردم نیستند. امروزه کیست که نداند ارزش حفظ مواریث فرهنگی چه سرمایه‌های فرهنگی و اقتصادی را برای شهر فعلی و آینده اصفهان در بر دارد؟!
نظر شما