بدانید که ایتالیا مدعی کسب عنوان قهرمانی است

به گزارش خبرنگار ایمنا، همیشه گفته شده "محبوبیت" وقتی بدست می‌آید، که قهرمانی یا موفقیتی بدست آورده باشید. اما قصه‌ی ایتالیا، مردمش و حتی طرفدارانش، از زمین تا آسمان با تمام دنیا متفاوت است. آن‌هایی که می‌بازند ولی محبوبیت‌شان بیشتر از قبل می‌شود.

شاید شروع این داستان، به جام جهانی ۱۹۹۴ برگردد. همان جامی "باجوی" محبوب آتزوری، پشت ضربه پنالتی‌ای قرار گرفت تا کشور و مردمی که خودش یکه و تنها با درخششی خیره کننده راهی فینال کرده بود را قهرمان کند.

نه تنها باجو، بلکه یک ملت پشت این توپ ایستاده بود. اما ضربه آقای ستاره به آسمان رفت تا قصه‌ی دراماتیک آن جام سال‌های سال، از ذهن هیچکس پاک نشود. سال‌های ۱۹۹۶ در یورو و جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه هم، ایتالیا بدون کسب هیچ موفقیتی علیرغم شایستگی حذف شد.

ستاره‌های جذاب ایتالیایی در یورو ۲۰۰۰ هم بعد از شکست دادن لاله‌های نارنجی هلند، آن هم به دراماتیک‌ترین شکل ممکن، تا پای قهرمانی جلو رفتند اما لحظات آخر بازی پایانی، گل "ویلتورد" و در نهایت گل طلایی، آرزوی تماشای قرار گرفتن جام در دستای پائولوی کبیر را به حسرتی بزرگ تبدیل کرد.

سال ۲۰۰۲ که از راه رسید، امیدواری به تیم آقای تراپاتونی بیشتر از همیشه بود. بهترین نسل تاریخ ایتالیا در کنار سلسائوی اسکولاری به ادعای همه‌ی کارشناسان فوتبالی، دو مدعی اصلی قهرمانی حساب می‌شدند اما در عجیب‌ترین روز فوتبال و شاید بتوان گفت بدترین جام تاریخ فوتبال، تیم شایسته ایتالیا با ناداوری مقابل کره که میزبان رقابت‌ها بود، شکست خورد تا آخرین شانس مالدینی برای کسب جام هم از بین برود. فرصت کسب جام، یکی پس از دیگری برای مردان سرزمین چکمه از دست می‌رفت.

یوروی سال ۲۰۰۴ هم با تبانی دانمارک و سوئد همراه شد که عامل حذف لاجوردی پوشان بود، تا ایتالیا باز هم یک جام دیگر را یا ناکامی سپری کند. اما این هم دلیلی نمی‌شد که بر تعداد هواداران عاشق آتزوری افزوده نشود. آن نسل جام نمی‌برد اما آنقدر ستاره داشت که هر آدمی در هر سطحی را به خودش وابسته می‌کرد، بازیکنانی که علاوه بر کیفیت بالا، چهره جذاب و تعصب مثال زدنی داشتند.

حدوداً ۲۰ سال از آخرین جامی که ایتالیا گرفته بود می‌گذشت و نسل جوان لاجوردی، رنگ قهرمانی را ندیده بودند، وقت آن شده بود که آن‌ها با یک جام از خجالت طرفداران خود دربیایند، وقت آن رسیده بود که دینشان را به همه آن‌هایی ادا کنند که در این سال‌ها صبر کرده بودند و دست از علاقه‌شان برنداشتند.

مارچلو لیپی کاری کرد کارستان که در این سال‌ها بزرگانی نظیر آریگوساچی چزاره مالدینی و دینوزوف موفق نشده بودند تکمیل کنند. ایتالیا در سال ۲۰۰۶ قهرمان جهان شد آن هم در خاک آلمان و در مقابل فرانسه. قهرمانی با طعم انتقام.

حالا دو دهه و نیم (۱۵ سال) از آخرین قهرمانی آن تیم جذاب، در یک تورنمنت بین المللی می‌گذرد و بار دیگر آتزوری قصد رؤیا پردازی دارد، آن هم به چهره‌ای مثل روبرتو مانچینی. کسی که به خوبی نشان داده تجربه کافی برای این مهم را دارد.

ایتالیایی‌ها یورو ۲۰۲۰ را در خاک خودشان مقابل ترکیه‌ای شروع کردند که با رهبری شنول گونش و کلی ستاره مثل سویونچو، چالهان اوغلو، و بوراک اییلماز، به عنوان یکی از شگفتی سازها، ازش نام برده می‌شد. آنها با یک بازی حساب شده ۳ گل به ترک‌ها زدند و پیروز شدند.

در بازی دوم، تیم مانچو شب گذشته سوئیسی را پیش رو داشت که در جام جهانی ۲۰۱۴ با نمایش‌های جذاب، خاطرات خوبی از خودش در ذهن علاقه مندان به فوتبال ثبت کرده بود و این دوره هم با در اختیار داشتن بازیکنان مطرحی مثل: فابین شار، آکانجی، گرانیت ژاکا، ریکاردو رودریگز و ژردان شکیری، می‌توانست روند خوبی طی کند.

ایتالیایی‌ها اما آنقدر مقتدر بودند که جای هیچ بحثی باقی نگذاشتند. آبی‌های آتزوری با دبل لوکاتلی و گلزنی مرتنز، یک نتیجه سه بر صفر دیگر رقم زدند تا حساب کار دست بزرگان اروپا بیاید و آنها بدانند که تیم مانچو پس از ۱۵ سال دوباره سودای قهرمانی در سر دارد.