به گزارش خبرنگار ایمنا، اخلاق و رویکرد صلح‌طلبانه، گمشده بسیاری از اختلافات میان استان‌های کشور است و مسئولیت اجتماعی و نگاه ایران به عنوان سرزمینی یکپارچه می‌تواند علاج آن باشد.
سالهاست که با گزاره "جنگ آینده بر سر آب است" نخبگان جامعه بیم آن را دارند که دغدغه دستیابی به آب برای زندگی باعث شود میان مردم استان‌های مختلف اختلافات شدیدی شکل بگیرد که البته گاهی نیز این اختلافات در حوضه زاینده‌رود و میان استان‌های بهره‌بردار به شکل نازیبایی اتفاق می‌افتد.
با وجود آنکه تصمیم‌گیری و مدیریت این معضلات دست مدیریت‌های شهری نیست، اما آن‌ها می‌توانند با اتخاذ راهکارهایی تبعات منفی این اختلافات را کاهش داده و در جهت همسویی همه بهره‌برداران گام بردارند. کوروش محمدی، رئیس کمیسیون اجتماعی و محیط زیست شورای اسلامی شهر اصفهان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اقدامات مدیریت شهری اصفهان در حوزه مسئولیت اجتماعی و محیط زیست را تشریح کرده که در ادامه می‌خوانید:
چرا زمانی که قرار بود در شورای پنجم حوزه محیط زیست از کمیسیون حمل‌ونقل جدا شود، آن را در کنار امور اجتماعی قرار دادید؟
شعار جهانی سال ۲۰۲۰ سازمان ملل در خصوص محیط زیست بر مبنای مسئولیت اجتماعی و "مسئولیت اجتماعی و محیط زیست" بود بنابراین همین شعار نشان می‌دهد که حوزه اجتماعی و محیط زیست با یکدیگر عجین شده‌اند و این که کمیسیونی با نام اجتماعی و محیط زیست در شورای پنجم شهر اصفهان شکل گرفت، به نظرم اقدامی مثبت بود.
با این توضیح یعنی محیط زیست در اصفهان آنقدر دارای اهمیت و ظرفیت است که بتواند در کمیسیون اجتماعی ادغام شود؟
ای کاش می‌توانستیم حوزه محیط زیست از همین کمیسیون اجتماعی هم جدا کنیم چون بسیار ظرفیت برای این حوزه در اصفهان وجود دارد. به هر حال تصمیم بر این شد که محیط زیست از دل کمیسیون حمل‌ونقل، فناوری اطلاعت و محیط زیست بیرون بیاید چون شاید بخشی از آن به حمل‌ونقل عمومی و حمل و نقل پاک بازگردد ولی برای حقوق شهروندی ارتباطی با آن کمیسیون نداشت.
محیط زیست در شورای پنجم از یک مجموعه خاک خورده غیرموثر به مجموعه مؤثر و همخوان بدل شد و این یکی از اقدامات برای پیگیری مطالبات قانونی، حقابه شهری، حقابه فضای سبز و مباحثی در ارتباط با حقوق شهروندی ناظر بر حقوق محیط زیستی و زیست بوم اصفهان بود.
موضوعات محیط زیستی اصفهان نیاز به پیگیری و تعامل با اداره محیط زیست دارد و باید یک کمیسیون خاص آن در شورای شهر باشد که دائم با مدیریت شهری در ارتباط باشد.
این تعامل در سه سال تشکیل کمیسیون چگونه برقرار شد؟
ما در این چند سال دو تفاهمنامه مهم با اداره محیط زیست داشتیم که یکی مربوط به ایستگاه‌های پایش آلودگی هوا بود. پیشتر شهرداری ۹ دستگاه و اداره محیط زیست پنج دستگاه داشت که هرکدام برای خودشان کار می‌کردند و ما تفاهم کردیم که اطلاعات این دستگاه‌ها یکپارچه شود.
شهرداری ابتدا زیر بار نمی‌رفت در حالی که متولی و پاسخگوی آلودگی هوا محیط زیست است. در نهایت شهرداری راضی شد چون در دیگر کلانشهرها هم این اتفاق افتاده که شهرداری دستگاه خریده و به محیط زیست هدیه کرده است نه این که خود یک سازمان مجزا درست کند در حالی که ربطی به شهرداری نداشت.
ثمره این اقدام چه بود؟
شهرداری این دستگاه را در اختیار محیط زیست گذاشت و در دو سال و نیم اخیر آمارهای مربوط به آلودگی هوا واقعی‌ترین شکل ممکن را به خود گرفتند؛ چه بسا سال‌های دیگر که شاخص آلودگی مثل امسال ثبت نمی‌شد صرفاً به دلیل آمار اشتباه بود. امسال برای اولین بار بود که این شاخص از ۲۲۰ گذشت چون میانگین ۱۴ دستگاه را اعلام می‌شد، نه پنج دستگاه سازمان محیط زیست و همین قدرت این اداره را بالا برد.
البته برخی می‌گفتند چرا باید پول شهرداری را برای این کار بدهیم؛ چرا ندهیم؟ پول مردم است و منافع آن به خود مردم بازمی‌گردد. شهر یک موجود زنده است، شهرداری متولی شهر است، امور شهر با شهرداری است، پس چرا شهرداری کمک نکند؟
یک تفاهم دیگر در ارتباط با فعالیت‌های آموزشی و توانمندسازی شهروندان و ارتقای آگاهی‌ها و دانش جامعه نیز با اداره محیط زیست داشتیم. حقوق شهروندی مبتنی بر محیط زیست را مدنظر قرار دادیم که منجر به یک سری از فعالیت‌ها نظیر تدوین کتب مربوط به کلاس شهر شد که تاییدیه وزارت آموزش و پرورش را هم گرفت.
آموزش‌های زیست محیطی با روش‌های خاص و مشارکتی به دانش آموزان پایه اول و ششم ابتدایی در این طرح اتفاق می‌افتد. این آموزش‌ها کمک می‌کند که جامعه با حساسیت مثبت به سمت محیط زیست برود و بتواند در مسیر خودمراقبتی قرار گیرد. واقعیت این است که ما هنوز این مفهوم را پیدا نکرده‌ایم و جامعه از موضوعات محیط زیستی فاصله گرفته است.
یکی از مهم‌ترین موضوعات محیط زیست اصفهان موضوع آب است که یک کارگروه، ویژه آن تشکیل دادیم و تمام سمن‌های فعال حوزه آب نیز در آن حضور دارند. این کارگروه از فعال‌ترین‌ها در کشور است و فعالیت‌های ویژه‌ای را در سطح عوامل بازدارنده با استان‌های همجوار و بهره‌بردار انجام می‌دهد.
این انتقاد وجود دارد که کارگروه آب صرفاً محلی برای جمع شدن مسئولان و ابراز انتقادات آن‌هاست و شاید بتوان گفت اذهان عمومی را برای دستیابی به اتفاقی مشخص قانع نمی‌کند به‌طور مثال جلسه‌ای که با نمایندگان اصفهان در مجلس گذاشتید، قبول دارید؟
قبول دارم که سیستم کارگروهی و کمیته‌ای، سالهاست که در کشور ما جواب نمی‌دهد مگر این که جنبه‌های عملگرایانه در دل این کارگروه‌ها دیده شود. بعد از همان جلسه‌ای که با حضور نمایندگان مجلس تشکیل شد، مکاتبات زیادی با مسئولان کشوری کردیم. ما پیگیر هستیم هر چند موافقم که جلسات وقت‌گیر هستند و حتی گاهی جلساتی از این دست خسارت‌بار خواهند بود ولی در ارتباط با اینکه در این جلسات هیچ اتفاقی نیفتاده، اینگونه نیست؛ اتفاق افتاده و یک سری مکاتبات ویژه هم شده است.
این کارگروه تاکنون خروجی‌های دیگری هم داشته است، از فعالان استان‌های همجوار دعوت شد، آمدند و در اصفهان پذیرایشان بودیم تا از نزدیک فضا را ببیند، این ارتباطات بسیار به ما در حوزه فرهنگی اجتماعی کمک کرد.
امسال برای نخستین بار مسابقه عکس زاینده‌رود برگزار و از سراسر ایران عکس برای جشنواره فرستاده شد. اکنون این حساسیت ملی برای زاینده‌رود به وجود آمده است.
ما برای تالاب گاوخونی برنامه‌ریزی کردیم و از دیگر استان‌ها گروه‌هایی را به تالاب فرستادیم چون معتقد بودیم تا وقتی درد را نبینند شاید کوتاه نیایند؛ می‌خواستیم از نزدیک مشکل را ببیند چون احساس می‌کردیم با تصوراتشان تغذیه می‌شوند. جایی که آدم با تصوراتش تغذیه می‌شود به سمت خشونت، پرخاشگری و ناملایمتی پیش می‌رود.
این فضا را بین حوزه‌های فرهنگی شهرهای اطراف ایجاد کردیم تا به یک انسجام برسیم ولی در بحث آب خیلی انتظار نداشته باشید که معجزه بشود چون زاینده‌رود و معضل آب یک مسئله ملی است و شاید اکنون از مرزهای ملی نیز در حال گذر باشد و طبیعی است که نیاز به تدبیر ملی دارد بنابراین از یک کارگروه در شورای شهر کاری ساخته نیست و تنها می‌تواند در حوزه اجتماعی و فرهنگی موضوعات را پیش ببرد.
البته اتفاقات بزرگی در سایر کارگروه‌های شورا افتاده است؛ مانند کارگروه مقابله با کار کودک که دستگاه قضائی، آموزش و پرورش و اصناف به خوبی با اهداف آن همراهی کردند و اتفاقات بزرگی افتاد.
نظر شما