به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در گزارشات مختلف آمده است که شهرها بیش از ۷۸ درصد کل انرژی جهان را مصرف کرده و حدود ۶۰ درصد گازهای آلاینده را تولید می‌کنند. بدیهی است که ایجاد تغییر در رفتار و سبک زندگی مردم می‌تواند تا حد زیادی در حل این بحران‌ها مؤثر واقع شود و شهرها را در مسیر پایداری هدایت کند. این واقعیات در دوران کرونا به خوبی نمایان شد چرا که دور کاری و تردد سبز در میان مردم ترویج پیدا کرد و سطح دی اکسید کربن هوا به مقدار باورنکردنی کاهش یافت. البته محققان پس از انجام مطالعات متعدد به این نتیجه رسیدند که برای کاهش اثرات جزایر گرمایی شهرها، اقدامات بیشتری لازم است و سبک زندگی بشر باید از جنبه‌هایی فراتر از تردد سبز و دورکاری تغییر پیدا کند.
پیش بینی شده که تا سال ۲۰۵۰ جمعیت جهان به حدود ۱۰ میلیارد نفر برسد که بخش اعظم آن‌ها در شهرها سکونت پیدا خواهد کرد بنابراین، تردد خودروها در مناطق شهری به طور قابل توجهی افزایش خواهد یافت و ساختمان‌های مسکونی گوشه و کنار شهرها را در بر خواهد گرفت. بدیهی است که وسایل حمل و نقل و مواد به کار برده شده در ساخت سازه‌های مسکونی نقش بسیار بزرگی در آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی ایفا می‌کند که با افزایش جمعیت شهرنشینی این اثرات تشدید می‌شود. اکنون پرسش پیش روی مدیران شهری این است که چگونه می‌توان از وقوع بحران ناشی از افزایش جمعیت شهرنشینی جلوگیری کرد؟
بسیاری از محققان بر این باورند که احداث سازه‌های کربن صفر تا سال ۲۰۵۰ می‌تواند گرمای کره زمین را زیر ۵. ۱ درجه سانتی گراد نگه دارد و این در حالی است که در حال حاضر، تنها یک درصد از سازه‌ها بر اساس این استانداردها ساخته شده‌اند. بدیهی است که ایجاد سازه‌های کربن صفر برای تمام مردم و صنایع مختلف، مزایای بیشماری در پی دارد بنابراین جذب نیروهای صنعتی مختلف در رسیدن به این هدف، خالی از لطف نیست. پس بازسازی ساختمان‌های موجود با استانداردهای کربن صفر می‌تواند تا حد زیادی مشکل آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی را برطرف کند و نیاز به احداث ساختمان‌های جدید کربن صفر را از بین ببرد.
در واقع می‌توان طراحی سازه‌های امروزی را به گونه‌ای تغییر داد که انرژی مورد نیاز خود را تولید کنند و انتشار گازهای آلاینده در هوا را به حداقل برسانند. استفاده از وسایل دیجیتالی و تکنولوژی پیشرفته می‌تواند در این زمینه بسیار مؤثر واقع شود و سازه‌های امروزی را به پایدارترین ساختمان‌های جهان تبدیل کند، بدون اینکه نیازی به تخریب کامل آن‌ها و احداث سازه‌های جدید باشد.
از سوی دیگر از آنجا که الکتریسیته همانند رگ‌های خونی در پیکره ساختمان‌ها جریان دارد و حذف آن از سازه‌ها امری محال است بنابراین پایدارسازی تولید انرژی مورد نیاز سازه‌ها می‌تواند در بهبود کیفیت هوا و کاهش اثرات اقلیمی کارساز باشد به عنوان مثال استفاده از پنل‌های خورشیدی برای تولید انرژی مورد نیاز منازل می‌تواند نیاز به مصرف انرژی شهری را به طور قابل توجهی کاهش دهد و همین امر در سبزسازی شهرها نقش مهمی ایفا می‌کند.
تا کنون بر سازه‌های شهری تنها به عنوان بخشی مستقل برای کاهش انتشار کربن و تغییرات اقلیمی نگاه می‌شد، اما اخیراً محققان سازه‌ها را در ارتباط با یکدیگر در نظر می‌گیرند تا اثرات ناشی از بحران‌های آب و هوایی را به حداقل برسانند به عنوان مثال برنامه‌ریزان شهر گرونوبل فرانسه، بخش‌های خصوصی و عمومی را با هم پیوند داده‌اند تا از این طریق، جوامعی سبزتر، سالم‌تر و پویاتر به وجود آورند.
آن‌ها به ایجاد یک پارک اداری به مساحت ۲۶ هزار متر مربع پرداخته‌اند که میزبان پنج هزار کارمند است و هر ساله ۳۷ کیلووات متر مربع انرژی، یعنی حدوداً ۱۰ برابر کمتر از حد معمول مصرف می‌کند. پنل‌های خورشیدی پشت بام، توربین‌های بادی و رویکردهای تکنولوژی هوشمند به کار برده شده در ساخت این پارک از دیگر ویژگی‌های منحصر به فرد آن است که این سازه را در سراسر جهان به شهرت رسانده است. جالب است بدانید که ۱۰۰ درصد انرژی مورد نیاز پارک و کارکنان آن را انرژی تجدید پذیر تأمین می‌کند و همین امر باعث شده میزان کربن ناشی از مصرف انرژی در آن به صفر برسد.
نظر شما