به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، وجود نابرابری بین شهروندان یک منطقه، مسئله‌ای بسیار پیچیده با عوامل متعددی است که طراحی و موقعیت قرارگیری فضاهای سبز شهری در مرکزیت توجه به آن در نظر گرفته می‌شود. اگرچه گاهی همین نابرابری زمینه را برای تمرکز بیشتر برنامه‌ریزان شهری به بازطراحی فضاهای عمومی و بهبود هر چه بیشتر آن‌ها سوق می‌دهد، با این حال، در اغلب موارد باعث ناامیدی بعضی شهروندان به خصوص افراد فقیر در میزان مالکیت خود نسبت به فضاهای شهری می‌شود. طی یک دهه اخیر و به خصوص پس از شیوع بیماری کووید -۱۹ چالش‌های زیادی در بین مدیران شهری به منظور طراحی بهتر مناطق و افزایش برابری بین شهروندان شکل گرفته است.
توزیع ناعادلانه فضاهای سبز در کلانشهر نیویورک آمریکا، از بارزترین نمونه‌های نقش فضاهای عمومی در برابری میان شهروندان است. به عنوان مثال، پارک خطی مرکزی شهر، که بزرگترین فضای عمومی نیویورک به حساب می‌آید، بیش از ۳۴۳ هکتار فضای سبز را در بر گرفته است. این پارک زیبا به شکل مستطیل در قلب منطقه منهتن واقع شده و در مجموع دریاچه‌هایی به وسعت حدود ۷. ۶۰ هکتار را در خود جای داده است. پارک خطی نیویورک درست در قلب مرکز تجاری نیویورک قرار دارد به همین دلیل، امکانات شهری با کیفیت بسیار بالا در اختیار کاربران و ساکنان منطقه قرار می‌گیرد. علاوه بر این، صاحبان کسب و کار در این منطقه به فروش کالاها و اقلام بسیار گران‌قیمت به ثروتمندترین مردم شهر مشغول هستند.
بدیهی است که تمام املاک و مستغلات اطراف پارک مرکزی نیویورک نسبت به سایر مناطق شهر از ارزش بسیار بالاتری برخوردار بوده و همین امر منجر به تجمع ثروتمندان در تمام مناطق اطراف آن شده است. در نتیجه، مردم فقیر در سایر مناطق شهر، که اغلب به فضاهای سبز دسترسی زیادی ندارند، سکونت گزیده‌اند و بنابراین نابرابری شهری به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
وجود پارک مرکزی نیویورک و نابرابری اجتماعی، اقتصادی و آموزشی تنها یک نمونه از نقش فضاهای سبز در ترویج نابرابری شهری است. بدیهی است که در هر نقطه از جهان، هر چه دسترسی مردم به فضاهای سبز بیشتر باشد، قیمت املاک در آن منطقه بیشتر می‌شود و همین امر باعث گرد هم آمدن ثروتمندان در تمام مناطق اطراف فضاهای سبز می‌شود و هر روز بر شکاف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی میان مردم می‌افزاید. همین نابرابری دیگر جنبه‌های زندگی بشر را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و کیفیت زندگی را در نقاط مختلف یک شهر، متفاوت می‌کند.
این روزها بسیاری از طرح‌های برگزیده جهان نظیر پارک مرکزی نیویورک مورد انتقاد معماران برجسته زیادی در سراسر دنیا قرار گرفته چرا که در طراحی آن‌ها آینده زندگی شهری مورد توجه قرار گرفته نشده است. به عنوان مثال، اگرچه پیش‌بینی شده این پارک تا ۲۰ سال آینده هر سال یک میلیارد دلار به درآمد شهر بیافزاید، با این حال، باعث مهاجرت بسیاری از ساکنان اطراف خود نیز می‌شود چرا که این افراد دیگر توانایی مالی زندگی کردن در چنین مناطق ثروتمندی را نخواهند داشت.
بسیاری از محققان شهری بر این باورند که پارک‌ها و فضاهای سبز در آینده با امروز متفاوت خواهند بود و بر اساس کاربرد خود، طراحی خواهند شد. برای برنامه‌ریزان امروزی، طراحی فضاهای سبز به گونه‌ای که باعث ایجاد برابری و افزایش تعاملات اجتماعی بین گروه‌های مختلف جامعه، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بنابراین، معماران تلاش خواهند کرد پارک‌هایی در سراسر مناطق شهری طراحی کنند که حس برابری در میان مردم را افزایش دهد و مهاجرت هیچ فردی از منطقه سکونت خود را در پی نداشته باشد.
گسترش فضاهای سبز و برابری اجتماعی، اقتصادی و آموزشی در دوران کرونا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار شده و مدیران در تلاشند از طریق ترویج بام‌باغ‌ها و مزارع کوچک خانگی در میان مردم، به آن‌ها حس برابری را القا کنند.
نظر شما