به گزارش خبرنگار ایمنا، در این مراسم که با حضور پویان جمشیدی خالق این اثر و برخی از اساتید مطرح موسیقی اصفهان در بعدازظهر روز شنبه _۱۸ بهمن ماه_ برگزار شد، مجتبی شاهمرادی، رئیس حوزه هنری استان اصفهان گفت: چه روزهایی بهتر از این روزها (دهه فجر) برای شنیدن صدای سازهای دل انگیز و شادی و شادمانی کردن است.
وی با اشاره به وظایف ذاتی حوزه هنری که معرفی آثار فاخر است، اظهار کرد: قصد داریم تا با رونمایی و معرفی چنین آثاری، به کسانی که کمتر موسیقی خوب شنیده‌اند کمک کنیم و امیدواریم از شنیدن این اثر انگیزه بگیرند و بر سواد موسیقیایی خود بیفزایند.
رئیس حوزه هنری استان اصفهان افزود: در فرصت‌های پیش رو آثاری چون اثری که اکنون می‌شنوید را داشته باشیم، همچنین تشکر می‌کنم از کسانی که پیش از من زحمت تولید این آثار را کشیده‌اند.
اهمیت سازهای کوبه‌ای
در ادامه مهرشاد متین‌فر، مدیر خانه موسیقی حوزه هنری اصفهان با اشاره به اهمیت سازهای کوبه‌ای گفت: سازی مثل تنبک در موسیقی ایرانی همیشه به عنوان یک ساز همراه استفاده می‌شده است اما با ظهور کلنل وزیری و استاد بهمن رجبی و ناصر فرهنگ‌فر و نوید افقه کاربرد این ساز اهمیت خاصی یافت.
وی افزود: استاد بیژن کامکار در معرفی ساز دف نقش مهمی داشتند و آنچه در سازهای کوبه‌ای دارای اهمیت است آهنگسازی در این زمینه است.
سازهای کوبه‌ای بعد از صدای انسان قدیمی‌ترین صداست
در ادامه این مراسم آرش مشتاقی، نوازنده و استاد موسیقی گفت: سازهای کوبه‌ای پس از صدای انسان قدیمی‌ترین صدا است، صداهایی مانند دست زدن یا بر شکم و بدن کوبیدن.
مشتاقی تصریح کرد: با آمدن حسین تهرانی در موسیقی کلاسیک و رسمی ایران به سازهای کوبه‌ای بیشتر پرداخته شد و با نت نگاری برای آن، این ساز را کلاسیک کرد و با گروه نوازی تنبک، سنگ بنای استقلال این ساز را گذاشت.
وی با اشاره به نقش استاد پایور در برگزاری تنها ارکستر موسیقی سنتی ایران که نقش ساز تنبک در آن برجسته بود، گفت: در اواسط دهه پنجاه شمسی بود که در کنسرت گروه شیدا به سرپرستی استاد لطفی و در آهنگ «چهره به چهره» با نوازندگی بیژن کامکار صدای دف نواخته شد. با انتشار آلبوم دستان نیز صدای ضرب زورخانه به موسیقی کوبه‌ای راه یافت، در سال‌های بعد نیز ساز (دمام) از نواحی ایران به آلبوم‌ها راه یافت و روند استفاده از سازهای کوبه‌ای در دهه هشتاد افزایش چشمگیری داشت.
این نوازنده و استاد موسیقی خاطرنشان کرد: هنوز هم نگاه همراه بودن به سازهای کوبه‌ای وجود دارد و جای یک چیز خالی است و آن نوع نگاه مستقل به این ساز است.
وی با اشاره به آلبوم «سیاه‌مشق» آن را یک آلبوم با توجه به تکنیک نوازندگی و صدای ساز دانست و گفت: سازهای کوبه‌ای در این اثر درست و به جا استفاده شده‌اند و گستره وسیعی دارند، صدای ۱۴ نوع ساز کوبه‌ای در این آلبوم به گوش می‌رسد و تکنیک نوازندگی این آلبوم بسیار قوی است و سونوریته آن برگرفته از شخصیت نوازنده است.
مشتاقی تاکید کرد: قدمت سازهای کوبه‌ای از بسیاری از سازهای ملودیک بیشتر است و نوازندگان سازهای کوبه‌ای باید از خود بپرسند برای عوض کردن نگاه به کاربری این سازها به عنوان ساز همراه چکار کرده‌اند؟
در پایان این مراسم پویان جمشیدی (سازهای کوبه‌ای) و امیرمهدی مقدم (عود) به دو نوازی پرداختند و جشن امضای این آلبوم برگزار شد.
نظر شما