گلپا: باید به هنرمندان جوان میدان داد

به گزارش خبرنگار ایمنا، اکبر گلپایگانی معروف به «گلپا» از خوانندگان پیشکسوت و صاحب سبک موسیقی اصیل است شب گذشته و هم‌زمان با زادروزش، گفت‌وگوی زنده‌ای در صفحه ۱۰۰ صدا اینستاگرام داشت.

گلپایگانی در ابتدای صحبت‌های خود گفت: امیدوارم روزی را ببینم که کرونا تمام شده و مردم آزاد و خوش و راحت باشند تا وقتی دور هم جمع می‌شویم نترسیم که اتفاقی بیفتد. ایکاش می‌توانستم همه دوستان شاعر، موسیقی‌دان، نویسنده و غیره را کنار هم جمع کنم تا شب خوشی را برای عزیزان فراهم کنم و همه در کنار هم باشیم.

وی در ادامه درباره اهمیت حمایت از هنرمندان و خوش برخوردی و عشق و دوستی میان هنرمندان، اظهار کرد: همه ما به عنوان واسطه هستیم تا نسل بعد از خود را حرکت بدهیم و دست آنها را بگیریم. انسان‌ها هر چه که باشند همه دستاوردهای مادی خودشان را به جای می‌گذارند و می‌روند. مهم این است که دست هنرمند جوان و مستعدی را که توانایی ندارند بگیریم و کمکی به آنها کرده باشیم. در واقع این چیزی است که تمام بزرگان ما یعنی حافظ و سعدی و مولانا و غیره بر آن تاکید داشته‌اند. نیکی کردن بسیار مهم است. آقایان مرتضی محجوبی، یاحقی و غیره این روش را پیش گرفتند مگر نه همه هنرمندان روزی ناتوان، موی شان سفید و صدایشان ضعیف می‌شود. وظیفه داریم که دست نسل بعد از خود را بگیریم و مردم را با موسیقی اصیل آشنا کنیم.

گلپا در پرسش به پاسخی درباره محافل خصوصی موسیقی در گذشته به ویژه آشنایی او با آقا محمدخان ایرانی توضیح داد: هنرمندان زیادی در محافل آقا محمد خان ایرانی شرکت می‌کردند و من هم که بسیار علاقمند به موسیقی بودم در این محافل شرکت می‌کردم. دورانی بود که با آقای خواجه امیری در دانشکده افسری هم دوره بودیم و بعد از آن از دانشکده بیرون آمدم و علاقه خود را دنبال کردم. آن جا با نورعلی خان برومند در محفلی آشنا شده بودم که خود این آقا شاگرد اقبال سلطان بودند. اقبال سلطان خواننده بی‌نظیری بود که با حفظ صحیح ردیف در صد سالگی هم به درستی آنها را می‌خواند.

این هنرمند و استاد آواز ادامه داد: همه این اساتید عاشق موسیقی بودند و در منزل آقا محمدخان و محافل خصوصی جمع می‌شدند و با عشق موسیقی را دنبال می‌کرد. نمونه آن عبدالله دوامی بود که اگرچه به خاطر وسعت صدایش به او «عبدالله دودنگی» می‌گفتند، اما بسیار زیبا گوشه‌ها را اجرا می‌کردند و ترانه‌خوان خوبی بودند و همچنین تنبک را به خوبی می‌نواختند. چیزی که بین هنرمندان مهم بود عشق به موسیقی بود و دوستی. در این مجالس شاگردان زیادی حضور داشتند که همه اهل یادگرفتن بودند و موسیقی را به شوخی نمی‌گرفتند. من هم از اینها بهره‌های زیادی برده‌ام از استادم نورعلی خان برومند که سال آخر دکتری موسیقی بودند و در یک تصادف بینایی خود را از دست دادند، اما همیشه نور چشم هنرمندان بودند.

وی در ادامه با تاکید بر اهمیت این جلسات و دوستی بین اساتید افزود: من موسیقی گذاری بر روی شعر را در آواز از آقا محمد خان یاد گرفتم و نرمی و گرمی صدا را از ادیب خوانساری. همچنین از سخنانی که بین بزرگان موسیقی مثلاً نورعلی‌خان برومند و ابوالحسن صبا رد و بدل می‌شد استفاده بسیار کردیم. باید درباره این هنرمندان مطالعه کرد تا فهمید چه‌ها کردند. در میان همکاران درباره فضل الله توکل باید گفت کارهایی انجام داده که بی نظیر است.

این خواننده پیشکسوت موسیقی پیرامون وضعیت کنونی هنر و هنرمندان موسیقی گفت: همه دوستان هنرمند ما خوب هستند و الان هم هنرمندان بسیار خوبی وجود دارند، ولی باید به آنها میدان داد و راه را برای آنها صاف کرد. اگر به این هنرمندان توجهی نشود به جای آن هنرمندان بدی ظهور پیدا می‌کنند. متاسفانه یک عده‌ای بدون عشق و برای نان درآوردن کار می‌کنند و این بسیار اذیت کننده است. این حسادت‌ها را نمی‌فهم، خیلی مضر است باید با عشق کار کرد و دوستی را فراموش نکرد.