تو چگونه این غم را تحمل میکنی آقای بوفون؟

به گزارش خبرنگار ایمنا، جیان لوئیجی بوفون اسطوره‌ی کهنه کار و متعصب باشگاه یوونتوس به تازگی وارد سن ۴۳ سالگی شده و تولدش را جشن گرفته است. او باتوجه به اینکه سنش بالا رفته و دیگر کارایی لازم را ندارد اکثر بازی‌ها را توسط پیرلو روی نیمکت قرار می‌گیرد.

تصویر بیشتر از آنکه درون چهارچوب را نشان دهد، سکوهای خالی از تماشاگر آلیانز (ورزشگاه یوونتوس) را نشان خواهد داد. گویی هر بار که می‌خواهد به تماشای قفس توری برود، آن پرنده (بوفون) که در آنجا ایستاده به چشمانش غریبه می‌آید. گویی که پای گمشده‌ای در میان است. گمشده‌ای میان سکوها. خدایی در پس تاریکی.

لنزها از زبان ما سخن میگویند که آنجا جای تو نیست آقای بوفون. آنجا جای تو نیست قهرمان. آنچنان که بال و پر بسته به روی سکوها نشسته‌ای، گریه‌ی تمام پرندگان را جاری می‌سازی. سکوهای آلیانز میل شرمندگی دارند. آنان توان خیره شدن در چشم‌های بوفون را ندارند.

پسر خدا که روزی پیش از همه وارد میدان می‌شد حال باید به جایگاهی دور از همه پناه ببرد. حتی اگر گاهی پا به زمین بگذارد هم آن چهارچوب فلزی از دیدنش شرمسار است، او عادت ندارد اسطوره را بی بازوبند و با آن شماره عجیب پیراهن (۷۷) تماشا کند.

اینها تاوان چیست بوفون؟ اندوه این غریبانه نشستن را با چه صبری تحمل می‌کنی؟ این اندک مجال برای ایستادن میان قفس را چگونه تاب می‌آوری؟

تو که روزگاری مجال درخشش به هیچ احدی را در دروازه‌ای که مایملکش (صاحبش) ازآنِ خودت بود نمی‌دادی. چگونه با بودن دیگری به جای خود کنار می‌آیی؟

ما که خود میدانیم اما تو بگو. بگو تا همگان بدانند که این جفای عشقی است که معشوق می‌کند. فریاد سر بده تا مردمان عطش عشقت به هرآنچیزی که توان دل کندن از آن را نداری را به یاد آورند.

بگو من جیان لوئیجی بوفون، سرباز وفادار تورین و قهرمان جهان هستم و این سزای عشقی است که به نامِ مقدس فوتبال دارم. برایم نشستن در این بارگاه و جزئی از این واقعه بودن، از نبودن پُربهاتر است، که من نباید بانوی پیر خود (یوونتوس) را به همین سادگی رها کنم.

بگو من پسر خدا هستم مردم، فناناپذیری قَدَر، که تاب دوری از بوی خوش چمن را ندارم. من باید بمانم. من آخرین فرزند از آن نسل با عشق فوتبالم. آخرین برگ از دفتر اساطیر ماندگار ایتالیا.