به گزارش ایمنا، محسن پیرهادی در یادداشتی نوشت: کنترل آلودگی هوا به چالش مدیریتی نیمه دوم سال بدل شده است، به فصل سرما که می‌رسیم پدیده وارونگی عیان می‌کند که باز هم معضل همچون گذشته به قوت خود باقی است. در حالی که سالهاست این مسئله ریشه‌یابی شده و علل ظهور و بروز آن عیان است، به رغم روشن بودن صورت مسئله اما گاه عمل که می‌رسد با سهل انگاری‌های صورت گرفته هر بار گره‌ای تازه بر آن زده می‌شود و موضوع چنان جلوه می‌کند که گویی فاکتور جدیدی عامل شکل گیری‌اش شده و روایت داستان تغییر می‌کند.
جدیدترین روایت از چرایی آلودگی هوای کلان شهرها، سوخت مازوت در نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌هاست، روایتی که با کمی پرس و جو نادرستی آن ثابت یا دست کم بار اصلی اتهام از گردنش ساقط می‌شود. از چرایی طرح این فاکتور در تابع عوامل دخیل در آن که بگذریم، به این مهم می‌رسیم که قرار بود ۵ سال پیش و در پی ابلاغ سیاست‌های کلی نظام در حوزه محیط زیست توسط مقام معظم رهبری مسئله حل‌وفصل شود، اما مسئله نه تنها حل نشد که تنها ثمره‌اش تصویب قانون هوای پاک در سال ۹۶ شد و خروجی آن نشست‌های بی نتیجه‌ای که حتی از تفاهم بر سر معرفی عامل اصلی آلودگی هوای کلانشهرها عاجز مانده است.
بنا بر پژوهش‌های علمی صورت گرفته و به واسطه تجربه‌ام در عرصه مدیریت شهری، گواهی می‌دهم که آشکارترین عامل در بروز آلودگی هوا فرسودگی ناوگان حمل و نقل عمومی و عدم جایگزینی سوخت خودروهای دیزلی است.
امری که در الگوی مدیریتی کلانشهرهای جهان ثابت شده است و آنها توانسته اند با ارتقای ناوگان حمل و نقل عمومی، افزایش حمل و نقل ریلی، گاز سوز کردن خودروهای درون شهری و موتور سیکلت‌ها، استفاده از خودروهای هیبریدی، جایگزین سوخت شهری با سوخت‌های پاک و… از پس این معضل شهری برآیند یا حداقل تحت کنترل قرارش دهند.
در این میان اما ما به رغم شناسایی ریشه معضل از دریچه پژوهش‌های کارشناسانه داخلی و آگاهی به موفقیت الگوهای جهانی ترجیح داده‌ایم معضل را همچنان مسئله بحرانی نیمه دوم سال نگه داریم، چرا که به رغم شعارها و وعده‌های انتخاباتی هرگز این مهم در اولویت کاری قرار نگرفته است، در عوض سطح ورود به مسئله را به اقدامات اورژانسی در بزنگاه‌های حساس تقلیل داده‌ایم، چنانکه هر زمان نفس شهروندان به شماره افتاده است با اقدامات اورژانسی چون تعطیلی شهرهای آلوده، رافع مسئولیت از خود شده‌ایم.
دریغ از اینکه پرداختن به معضل آلودگی هوا به عنوان یک مسئله ملی نیازمند عزم جدی است و اهتمام مدیریتی ویژه‌ای در همه ابعاد می‌طلبد. اهتمامی که در پنج سال اخیر در نشست‌های مجریان قانون هوای پاک نه تنها هویدا نشده است که برعکس به محل جدل نمایندگان ۲۰ نهاد مسئول در آن بدل شده آنچنان که هنوز که هنوز است مانع اتفاق نظر بر سر معرفی عامل اصلی است.
در بحث آلودگی هوا دولت، شهرداری و مجلس و دیگر نهادهای مستقیم و غیرمستقیم امر دخیل و تاثیرگذارند، تنها رویکردی که می‌تواند بن‌بست پیش آمده را بشکند، نشستن دغدغه‌مند نمایندگان آنها بر سر یک میز و رسیدن به ضرورت حل مسئله است. تا پرونده این موضوع را به عنوان مسئله ملی یک‌بار برای همیشه ببندد.
پیچیده کردن معضلات و ساختن کلاف‌های سردرگم از آنها آفتی است که در حوزه‌های مدیریتی ناخواسته به آن دچار شده‌ایم، آن هم در حالی که مردم از ما به عنوان مسئول، توقع گشایش در امور و حل معضلات را دارند، باور کنیم مردم از جدل‌ها و تنازعات مدیریتی خسته شده اند و افزون شدن مشکلات و مسائل بر دوش آنها سنگینی می‌کند، در جایگاه رئیس فراکسیون مدیریت شهری مجلس شورای اسلامی وظیفه خود می‌دانم با ورود جدی به این مهم، حل معضل را با تمام توان پیگیری کنم.
پیشنهاد می‌کنم مسئولان دخیل در امر به میزبانی فراکسیون مدیریت شهری بر سر میز مشترک بنشینند و مسئولانه و مجدانه حل مسئله را تکلیف شرعی و ملی خود بدانند، ما برای حل موضوعات تا ابد فرصت نداریم، اولویت کار باید مطالبات ملی باشد، چشم و نگاه مردم به اقدامات و تعهد ما در خدمت به کشور و خدمت رسانی به آنهاست.
نظر شما