به گزارش خبرنگار ایمنا، هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران چند روزی است آغاز به کار کرده و هنرمندان آثار خود را به این رویداد تحویل داده‌اند. این آثار در تالار وحدت تهران به نمایش گذاشته شده و علاقه‌مندان می‌توانند آن‌ها را از نزدیک ببینند. در بازدید از آثار، واکنش‌ها به یک اثر متفاوت‌تر از دیگر آثار است. مجسمه‌ای بسیار شبیه به انسان، اما در ابعادی کوچک‌تر در کف تالار هنر دراز کشیده و گویی انسانی است که در خوابی عمیق فرو رفته است.
این مجسمه تصویر واقعی (هایپر رئال) از هنرمند خود یعنی علی حاجی مرادی است. هنرمندی که با اثر «خواب» که آن را وجه مشترک بین تمام انسان‌ها می‌داند به دوسالانه مجسمه سازی آمده است. این هنرمند اعتقاد دارد در هر جایگاه و رتبه، خواب زمانی که فرابرسد تو را مجبور به خوابیدن می‌کند. این اثر عجیب که پیام‌های متفاوتی دارد تاکنون در بین آثار مختلف دوسالانه بیشترین توجه را به خود جلب کرده است.
به همین دلیل خبرنگار ایمنا با علی حاجی مرادی، هنرمند این مجسمه گفت‌وگویی داشته که در ادامه می‌خوانید:
چه شد که این اثر را خلق کردید؟
موضوع شناخت خواب جزء علاقه‌مندی‌های من بوده و ضمن مطالعه کتاب‌های مختلفی در ارتباط با روانشناسی خواب، طراحی‌های مختلفی نیز انجام داده‌ام؛ حتی در دوسالانه قبلی نیز اثری داشتم که غیرمستقیم به بررسی خواب پرداخته بود. این اثر اخیر نتیجه یک پروسه پنج ساله با موضوع خواب است و یک سال آماده سازی آن طول کشید. در این اثر جنسیت مطرح نیست. در این اثر تلاش کردم به این موضوع بپردازم که چرا افراد از امتیاز خوابیدن خود و این لذت استفاده نمی‌کنند؛ خواب وجه مشترک همه آدم‌ها است. ساخت این مجسمه با انتخاب یکی از طراحی‌هایی که انجام داده بودم، شروع شد.
چرا شخصیت و چهره خود را برای ساخت این اثر انتخاب کردید؟
برای ساخت مجسمه‌ها به علت محدودیت‌هایی که وجود دارد از کاراکتر خودم استفاده می‌کنم. با ساخت خودم می‌توانم هر بازی‌ای را انجام دهم و خیالم آسوده است کسی نمی‌تواند نقدی درباره انتخاب شخصیت داشته باشد.
آیا دغدغه‌ای غیر از خواب، پشت این اثر وجود دارد؟
این اثر تنها به موضوع خواب پرداخته و به هیچ وجه دلیل اعتراضی در پشت آن وجود نداشته است. این مجسمه تنها می‌گوید خوابیدن قابلیتی همانند خوردن، دیدن و گفتن است و باید به آن توجه شود؛ حتی خوابیدن یک امتیاز محسوب می‌شود.
دور شدن از خوابیدن در رختخواب و خوابیدن ناخودآگاه شخصیت‌های گوناگون در مکان‌های مختلف دغدغه من بودند؛ مثلاً کفاشی که در حضور اجتماعی خود از فرط خستگی به خواب می‌رود یا رئیس جمهور کشوری که پشت میز خود به خواب می‌رود، چه اتفاقی می‌افتد که افراد در هر سمت هر کجا که هستند بخوابند. خواب توانایی فشار بر فیزیک بدن را دارد که ممکن است به قیمت جان آدم‌ها تمام شود.
در ساخت این اثر از چه تکنیکی استفاده کردید؟
تکنیک این اثر هایپر رئالیست است و تفاوت این مجسمه با دیگر آثار در اندازه آن است که در سایر مجسمه‌های با این تکنیک، مانند مجسمه‌هایی که در موزه‌ها (مانند حمام موزه‌ها) است استفاده می‌شود. می‌توان از شخصیت اصلی قالب گرفت و روی آن کار کرد. در آن پروژه‌ها نیاز به مدلاژ کردن، نیست و طی یک پروسه یک ماهه می‌توان چند مجسمه ساخت. اما زمانی که اندازه‌ها تغییر می‌کند، مثل مجسمه من که در ابعاد کوچک‌تری ساخته شده، تمام اعضای بدن باید مجزا ساخته شود.
در این تکنیک بعد از انتخاب سوژه، از آن عکاسی شده سپس بعد از محاسبه تناسب‌ها، مدل سازی انجام می‌شود سپس با فایبرگلاس و سیلیکون ساخته می‌شود، دلیل استفاده از فایبرگلاس برای استحکام‌بخشی اثر است و در کنار آن سیلیکون به دلیل انعطاف‌پذیری که دارد قابلیت کاشت مو را فراهم می‌کند. در پایان مجسمه گریم می‌شود تا شکل اصلی خود را بگیرد. لباس اثر نیز نسبت به اندازه و ابعاد مجسمه به طور سفارشی دوخته شده و زمان پوشاندن لباس به مجسمه ۴۵ دقیقه طول می‌کشد.
همانطور که گفتید مجسمه سبک شما هایپر رئال است، این روزها مجسمه‌ها و سردیس‌هایی از هنرمندان و نامداران کشور ساخته و به نمایش گذاشته شده است (مانند آنچه در پارک هنرمندان نصب شده است) که انتقادهای بسیاری را به دنبال داشته است؛ آیا واقعاً در کشور هنرمندی که بتواند مجسمه‌ای واقعی خلق کند وجود ندارد؟
گاهی مجسمه بازیگران ساخته و نقد می‌شود که توانایی مجسمه سازهای ایران در همین حد است که نمی‌توانند شخصیت افراد مشهور را به خوبی بسازند در صورتی که این گونه نیست چرا که هنرمندان مجسمه ساز توانایی وجود دارند که فوق‌العاده کار می‌کنند ولی اینکه چه اتفاقی می‌افتد که پروژه به دست افراد توانمند نمی‌رسد، مشخص نیست.
برگزاری هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران را با توجه به محدودیت‌های ناشی از شیوع ویروس کرونا، چطور دیدید؟
دوسالانه مجسمه سازی نقاط منفی زیادی دارد، اما بودن این نمایشگاه بهتر از نبودن آن است. این نمایشگاه دوسالانه وقفه‌های طولانی بسیاری داشته است که برای کار هنرمندان مجسمه ساز مضر است. امیدوارم به هر ترتیبی که شده دوسالانه‌ها به صورت مرتب برپا شود و واقعاً دوسالانه باشد، نه اینکه گاهی دچار وقفه شود. باید بعد از ثبات در برپایی نمایشگاه دوسالانه مجسمه سازی به دنبال رفع ضعف‌های این نمایشگاه برویم.
نظر شما