به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، برنامه‌ریزان در قرن بیست و یکم به اهمیت وجود زیرساخت‌های سبز در شهرها پی برده و در طراحی چنین فضاهایی به رقابت با یکدیگر پرداخته‌اند. ما امروزه شاهد شهرهایی هستیم که دیوارها و سقف‌های آن‌ها نیز از پوشش‌های سبز گیاهی در امان نمانده و سراسر شهر را فضاهای سبز در بر گرفته است. بدیهی است که طراحی زیرساخت‌های شهری به راحتی امکان‌پذیر نیست و اصولی استاندارد برای آن‌ها باید مورد توجه قرار گیرد. در واقع، تمرکز بر سطح ایستایی، ویژگی‌های جغرافیایی و اقلیم محلی در طراحی فضاهای سبز شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند حتی در یک منطقه از شهر با منطقه دیگر آن متفاوت باشد. در ادامه به شرح بعضی از معیارها برای طراحی پوشش‌های سبز شهری پرداخته می‌شود.
سطح آب زیرزمینی. در ایجاد فضاهای سبز باید فضایی به طول سه متر بالاتر از سطح آب زیرزمینی و یک متر زیر سیستم‌های فاضلاب در نظر گرفته شود.
نفوذپذیری خاک. خاک مناسب پرورش گیاهان حداقل باید از قابلیت نفوذ آب به عمق یک سانت و نیم برخوردار باشد. چنانچه این میزان نفوذپذیری کمتر باشد، آنگاه باید تانک‌هایی برای ذخیره آب در زیر زمین نصب شود، تا آب اضافه را به خود جذب کند.
زهکشی زیرزمینی. در زهکشی زیرزمینی باید دقت لازم به کار گرفته شود تا با ادغام نفوذپذیری خاک و سیستم‌های زهکشی، آب باران به درستی به زیر زمین هدایت و از جمع شدن آن در بافت شهری خودداری شود.
طراحی مناسب فرورفتگی‌های زمینی. فرورفتگی‌های زمینی مانند کانال‌ها، باید از عمق و پهنای کافی برخوردار باشد تا آب باران را در مسیر درست هدایت کند و از وقوع سیل خودداری به عمل آورد. علاوه بر آن، چنین فضاهایی باید دارای شیبی بین دو تا پنج درصد باشد تا مانع از جمع شدن آب در آن شود. علاوه بر این، شیب بیشتر از پنج درصد نیز احتمال افزایش فرسایش زمین و آسیب به پوشش سبز را در پی دارد.
پوشش سبز. طراحان شهری در ایجاد فضاهای سبز باید بسیار آگاهانه عمل کنند و از گیاهان، بوته‌ها و درختان مقاوم در مقابل تغییرات آب و هوایی بهره گیرند که در این راستا، گیاهان بومی می‌تواند بهترین گزینه باشد. گیاهان مواد مغذی خاک‌ها را به خود جذب می‌کند، رشد بیولوژیکی را افزایش می‌دهد، نفوذپذیری خاک را بیشتر می‌کند و از جمع شدن آب در بافت‌های شهری نظیر خیابان‌ها و پیاده‌روها خودداری به عمل می‌آورد.
مناطقی میزان بارندگی بالا. پیشنهاد می‌شود برنامه‌ریزان شهری، ساختارهای ورودی و خروجی آب را نزدیک به یکدیگر احداث کنند یا اینکه به طراحی سیستم‌ها به گونه‌ای بپردازند که باعث جریان کامل از طریق کنارگذرها شود. علاوه بر این، باید از مواد با کیفیت برای سنگفرش‌ها استفاده شود تا از فرسایش زود هنگام آن‌ها خودداری شود. آبیاری منفعل برای تمام مناطق شهری، با هر گونه شرایط آب و هوایی، راهبردی بسیار مفید است اما در مناطقی با میزان بارندگی بالاتر، از ضرورت بیشتری برخوردار است.
آب و هوای خشک. در مناطقی که میزان بارندگی بسیار پایین است، برنامه‌ریزان شهری باید به طور مرتب از مرطوب بودن خاک در فضاهای سبز مطمئن شوند. استفاده از یک سیستم مخصوص برای اشباع زمین‌ها از رطوبت یکی از مؤثرترین روش‌ها برای حفظ و افزایش رشد پوشش گیاهی در مناطقی است که در آن‌ها، بارندگی‌ها با فاصله زیاد از هم اتفاق می‌افتد. علاوه بر این، برای ایجاد فضاهای سبز در چنین مناطقی باید گیاهانی انتخاب شود که بیشترین مقاومت را در مقابل بی‌آبی از خود نشان می‌دهد.
نظر شما