به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، انتشار هر چه بیشتر ویروس کرونا آسیب‌پذیری زنان، کودکان و مردان ساکن در سکونتگاه‌های سراسر جهان را به طور چشمگیری افزایش داده است. نهادهای داوطلب محلی در کشورهای جنوبی جهان در واکنش به شیوع کرونا و به خصوص طی دوران قرنطینه به سرعت حمایت‌های خود از مردم را آغاز کردند تا مطمئن شوند که همگان دست کم به نیازهای اولیه خود دسترسی دارند. اقداماتی که سران این کشورها انجام دادند با هم متفاوت بود و مردم نیز از حمایت‌های مالی و درمانی مختلفی برخوردار شدند. در بعضی از کشورهای جنوبی، ارائه کمک‌های غذایی بیشتر مورد توجه قرار گرفت، حال آنکه بعضی از کشورها تمرکز خود را بر برگزاری کلاس‌های آموزشی برای مهار شیوع کروناویروس جدید معطوف کردند.
با وجود این بسیاری از مردم، نظیر ساکنان و آوارگان سکونتگاه‌های غیررسمی نایروبی از توجه مقامات محلی خود محروم بودند و بیشترین آسیب ناشی از شیوع بیماری کووید -۱۹ را متحمل شدند. اما مؤسسه‌های خیریه و نهادهای داوطلب محلی این مردم را به حال خود وانگذاشتند و از همان ابتدای انتشار ویروس کرونا تلاش کردند از نیازهای این افراد آسیب‌پذیر باخبر شده و آن‌ها را به بهترین شکل ممکن برطرف کنند.
بسیاری از خیرین مدعی شدند که تا پیش از شیوع بیماری کووید -۱۹، آوارگان سکونتگاه‌های غیررسمی نایروبی از دید این نهادها پنهان بودند و کرونا بهانه‌ای شد تا این افراد نیز از کمک‌های مردمی و مؤسسه‌های خیریه بهره‌مند شوند. در واقع حمایت از افراد بی‌خانمان به یک جنبش فراگیر در نایروبی تبدیل شد و همه‌گیری کرونا، دیده شدن این افراد در طراحی شهری را در پی داشت.
در ابتدای کار، نهادهای داوطلب مردمی و مؤسسات خیریه اثرات کووید -۱۹ بر افراد آسیب‌پذیر و آوارگان Mathare، بزرگترین و قدیمی‌ترین محله فقیرنشین نایروبی را ارزیابی کردند و سپس میزان دسترسی ساکنان این منطقه به خدمات اولیه را بررسی کردند. آن‌ها متوجه شدند که افراد بی‌خانمان بیشترین آسیب را از محدودیت‌های اعمال شده برای مهار ویروس کرونا متحمل شده بودند و در وضعیتی بسیار بحرانی به سر می‌بردند. در نتیجه این افراد باید بیش از سایرین مورد توجه قرار می‌گرفتند و از خدمات و کمک‌های نهادهای فوق بهره‌مند می‌شدند. این در حالی است که تا پیش از انتشار ویروس کرونا، وضعیت آوارگان ساکن در محله‌های فقیرنشین نایروبی از نظر برنامه‌ریزان مسئله‌ای بی اهمیت به شمار می‌رفت.
نهادهای داوطلب محلی نایروبی به منظور حمایت هر چه بیشتر از افراد بی‌خانمان ساکن در زاغه‌های شهر بر این باور بودند که مناطق مرکزی شهر، مکان‌های بسیار مناسبی برای سکونت دادن به این افراد است. با این حال، مانع بزرگی بر سر راه این افراد وجود داشت؛ اینکه کاریابی برای آوارگان، متقاعد کردن مقامات شهری به حمایت از این افراد و ایجاد ارتباط موفق بین مهاجران تازه وارد به شهرها و ساکنان قدیمی مناطق شهری کار بسیار پیچیده‌ای بود.
البته با وجود تمام موانعی که بر سر راه خیرین برای کمک به آوارگان مناطق فقیرنشین نایروبی وجود داشت، این افراد تمام توان خود را به کار گرفتند تا قشرهای آسیب‌پذیر سکونتگاه‌های غیر رسمی پایتخت کنیا را مورد حمایت قرار دهند. بسیاری از مردمی که تا پیش از انتشار ویروس کرونا، شب‌های خود را در مکان‌های عمومی به روز می‌رساندند در خانه‌هایی به طور موقت و حتی در بسیاری از موارد برای همیشه ساکن شدند. برخی نیز از خانه‌های مقرون به صرفه‌ای که نهادهای خیریه با حمایت از سوی مقامات ارشد برای آن‌ها فراهم آوردند بهره‌مند شدند.
در واقع شیوع بیماری کووید -۱۹ در کنار تمام آسیب‌های خود، مزایایی نیز برای جهان و جهانیان داشت که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دیده شدن افراد آسیب‌پذیر جامعه، مانند آوارگان توسط مقامات محلی اشاره کرد.
نظر شما