سولماز حسینیون در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: در این نوع طراحی تنها کاربری‌های خاص در حوزه‌های خاصی از شهر مجاز به فعالیت است، این نوع طراحی معایب کالبدی و اجتماعی خاص خودش را دارد و هم اکنون نیز طرحی منسوخ شده در کشورهایی است که زمانی به آن توجه داشتند.
وی خاطرنشان کرد: چنانچه در برخی نواحی شهر صرفاً کاربری‌های تجاری و اداری وجود داشته باشد قاعدتاً در شب خالی از جمعیت می‌شود در حالی که تنوع و اختلاط کاربری موجب می‌شود تا در تمامی طول ساعات شبانه روز افراد در مکان‌های شهری تردد داشته باشند.
این دکترای طراحی شهری عنوان کرد: استفاده از فضاهای شهری توسط تمامی اقشار جامعه در ساعت‌های مختلف شبانه روز به تأمین امنیت فضاهای شهری کمک می‌کند و میزان ارتکاب جرایم را کاهش می‌دهد.
حسینیون تاکید کرد: این نوع نظام طراحی استقرار کاربری‌ها را تنها در محدوده خاصی از شهر مجاز می‌داند، بنابراین شهروندان هر روز ناچار به طی مسافتی هستند تا بتوانند نیازهای خود را تأمین کنند در حالی که هر فرد در هر مکانی از شهر که زندگی و کار می‌کند، باید به فاصله ۲۰ دقیقه پیاده روی بتواند به تمامی کاربری‌های مورد نیاز دسترسی داشته باشد.
وی با بیان اینکه زونینگ محله محوری را به چالش می‌کشاند، تصریح کرد: محله مکانی است که شهروند با ۲۰ دقیقه پیاده روی بتوانید به تمامی کاربری‌های ضروری و اساسی زندگی دسترسی داشته باشید، طراحی محلات و خیابان‌ها باید به نحوی باشد تا فرد در عین حالی که می‌خواهد نیازهای اولیه خود را به صورت پیاده تأمین کند، مجبور نباشد ۱۰ کیلومتر راه را برای رسیدن به مقصد مورد نظر طی کند.
این دکترای طراحی شهری گفت: این اصول در ساختار کالبدی شهرهای قدیمی و تاریخی رعایت می‌شده است، اما در محلات جدید همان شهرها رفت و آمد شهروندان بیشتر مبتنی بر استفاده از خودرو است که مشکلاتی را برای شهر، شهروندان و زیرساخت‌های شهری به دنبال دارد.
نظر شما