امیر حسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: طرح‌های جامع و تفصیلی خلاف طرح‌های موضعی، نگاهی همه جانبه به مسائل شهر دارد، اما نظام مدیریت شهری برای اجرای طرح‌ها در سطح گسترده و مقیاس کلان با چالش‌هایی روبرو است.
وی ادامه داد: بهتر است نقاط حساس یک مجموعه شهری شناسایی شود و تغییر در سطوح خرد اتفاق بیفتد تا به تدریج این تغییرات در سایر اجزای شهر نیز گسترش یابد.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: اعمال چنین سیاستی در طرح‌ها و برنامه‌های شهری نیاز به شناخت نقاط حساس و استراتژیک از هر محدوده شهری دارد؛ به بیان بهتر تغییرات باید در محدوده‌ای از شهر اعمال شود که بیشترین تأثیر را داشته باشد.
شبانی تصریح کرد: طرح‌های موضعی نوعی برنامه ریزی فضایی _ مکانی است که هدف آن ایجاد تغییرات گسترده در همه اجزا و ارکان شهر است، این طرح با در نظر داشتن نقاط حساس و نیروهای محرکه، امکان تغییر در سایر مجموعه‌ها را فراهم می‌کند.
وی ادامه داد: برخی نقاط شهری نیازمند نسخه‌های زودبازده و سریع است و بسته به شرایط هر محدوده شهری می‌توان این گونه طرح‌ها را در آنها پیاده کرد.
این دکترای شهرسازی تاکید کرد: اجرای این طرح‌ها نمی‌تواند موجب ایجاد تغییرات وسیع در بافت و محیط شهری شود، اما در صورتی که مداخلات کالبدی به درستی پیاده شود، می‌تواند کیفیت محیط‌های شهری را بالا ببرد.
نظر شما