به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پس از انتشار ویروس کرونا، برنامه‌ریزان به طور قابل توجهی از نقص‌های طراحی شهری آگاه شدند و از آنجا که برای انجام اقدامات بزرگ فرصت نداشتند، به فعالیت‌های کوچک اما تأثیرگذار روی آوردند. به عنوان مثال، تنها طی مدت زمان کوتاهی بسیاری از خیابان‌ها به پیاده‌راه‌ها تبدیل شد، نشانگرهای رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی به صورت دایره‌هایی رنگی یا علامت‌هایی کوچک سراسر مراکز عمومی را در بر گرفت و مزارع خانگی در بسیاری از خانه‌های سراسر دنیا ترویج یافت. در واقع با اقداماتی هر چند کوچک، تغییرات بزرگ و البته مثبتی در طراحی شهرهای سراسر دنیا اتفاق افتاد که پیش‌بینی می‌شود به رویکردهایی دائمی در زندگی شهری تبدیل شود.
تنها طی چند ماه، تغییراتی عظیم در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی اتفاق افتاد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به خود جداسازی اجتماعی، کار و مطالعه در منزل اشاره کرد. اگرچه انتظار می‌رود بعضی از این تغییرات در پی مهار شیوع ویروس کرونا پایان یابد با این حال بعضی از آن‌ها نیز برای همیشه بر زندگی شهری اعمال خواهد شد. هرچه اثرات کووید -۱۹ بر زندگی بشر بیشتر می‌شود طراحان را بیشتر به سمت ایجاد تغییرات مثبت برای رهایی از آن و بهبود زندگی شهری سوق می‌دهد.
کلانشهر لندن با اثرات اپیدمی‌های ویروسی پیوندی عمیق دارد به طوری که در قرن‌های شانزدهم و هفدهم، بیماری‌هایی شبیه به کووید -۱۹ و سپس شیوع گسترده بیماری وبا در سال ۱۸۵۴ اثراتی جبران‌ناپذیر بر شهر و شهروندان بر جای گذاشت. از زمان شیوع آنفولانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ پایتخت انگلستان به مدت یک قرن تقریباً هیچ گسترش ویروسی را تجربه نکرد، با این حال تراکم حدود ۹ میلیون نفری جمعیت شهر، زمینه را برای سرعت یافتن گسترش ویروسی نظیر کرونا فراهم آورد.
البته در واکنش به این پاندمی، اقدامات قابل توجهی شد. افرادی که از توان مالی کافی برخوردار بودند به روستاها کوچ کردند و سایرین نیز با حفظ فاصله اجتماعی خود از دیگران در مکان‌های عمومی، خود را در مهار شیوع ویروس کرونا سهیم کردند. در این بین اقداماتی هر چند کوچک نیز در سطح شهر اتفاق افتاد که باعث تغییراتی مثبت در طراحی شهری شد.
مردم لندن که اغلب در آپارتمان‌های کوچک زندگی می‌کنند پس از اعمال قرنطینه‌ها و بسته شدن مکان‌های عمومی نظیر پارک‌ها، رستوران‌ها و کافه‌ها به حضور در فضاهای سبز و پارک‌های اطراف خود گرایش بیشتری پیدا کردند. اگرچه لندن شهری سبز با حداکثر پوشش گیاهی به حساب می‌آید، اما فضاهای سبز آن تا پیش از انتشار ویروس کرونا کمتر در دسترس شهروندان قرار می‌گرفت. در واقع، مردم پایتخت انگلستان تنها به ۲۶ درصد فضاهای سبز دسترسی داشتند و سایر فضاها را باغ‌های شخصی و زمین‌های کشاورزی در بر می‌گرفت. پاندمی کرونا این نابرابری‌ها را به تصویر کشید و نشان داد که میزان دسترسی مردم به فضاهای سبز شهری تا چه اندازه با هم متفاوت است؛ برخی از شهروندان باغ‌های خصوصی دارند، حال آنکه سایرین حتی از داشتن یک فضای سبز در نزدیکی محل زندگیشان نیز محروم هستند.
البته مقامات لندنی در واکنش به این نابرابری در دوران کرونا ساکت نماندند بلکه از طریق باز پس گرفتن مالکیت خیابان‌ها از خودروها تلاش کردند فضاهایی عمومی برای مناطق محروم ایجاد کنند تا ساکنان آن‌ها نیز برای رهایی از خانه‌های تنگ و تاریک در دوران کرونا، در این مکان‌های جدید به گذراندن اوقات فراغت خود بپردازند. در واقع مقامات محلی با اقدامی ظاهراً کوچک و کم‌هزینه بیشترین تغییر مثبت را در شهر به وجود آورند و برابری را بیش از قبل در میان شهروندان ترویج دادند.
رویکرد شهرسازی تاکتیکی طی دوران کرونا، از جنبه‌های دیگر نیز اثرات مثبت خود را بر لندن بر جای گذاشته است. در پی شیوع این بیماری، گرایش مردم به تردد داخل شهری از طریق وسایل حمل و نقل عمومی به شدت کاهش یافته است و استفاده از خودروهای شخصی جای آن را گرفته است. البته همه مردم شهر دارای وسیله حمل و نقل شهری نیستند و همین امر منجر به بیکار شدن بسیاری از مردم به خاطر مشکلات تردد شده است. در همین راستا برنامه‌ریزان شهری مسیرهای جدیدی برای دوچرخه‌سواری ایجاد کردند یا اینکه تنها با اقداماتی کوچک نظیر تغییر تابلوهای راهنما یا ایجاد خط کشی‌های جدید، بسیاری از خیابان‌های شهر را به مسیر دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی تبدیل کردند.
نظر شما