به گزارش خبرنگار ایمنا، سازهای ناکوک، اولین ساخته سینمایی علی حضرتی در مقام کارگردان است که این روزها روانه اکران آنلاین شده است. اگرچه این فیلم با توجه به مضمونش در اکران عمومی در سینماها نیز چندان شانسی برای موفقیت در گیشه نداشت، اما اکران آنلاین نیز در عدم اقبال عمومی آن بی تأثیر نیست.
سازهای ناکوک به کارگردانی علی حضرتی و تهیه کنندگی فرشته طائرپور در سال ۱۳۹۸ و در ژانر خانوادگی و اجتماعی ساخته شد. هنگامه قاضیانی، غزل شاکری، حامد کمیلی، مرتضی ضرابی و احمد عربانی در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند.
در خلاصه داستان سازهای ناکوک آمده است: "این فیلم قصه دو خواهر است که با ورود مردی عاشق، هویت اولی در آستانه فروپاشی و شخصیت دومی در مسیر جدیدی از خودشناسی قرار می‌گیرد". جالب است بدانید که مخاطب بعد از دیدن تمامی فیلم نیز چیز بیشتری از این خلاصه منتشر شده، دستگیرش نخواهد شد.
نقد فیلم سازهای ناکوک
"هدیه" با بازی غزل شاکری، با مشکلات روحی و روانی متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. همزمان خواهرش "هلیا" با نقش آفرینی هنگامه قاضیانی، سعی دارد شرایط را مدیریت و از بحران خارج کند. بزرگ‌ترین مشکل سازهای ناکوک، شخصیت پردازی ناقص آن است که تبدیل به یک ضعف جدی شده است. هلیا یک روانشناس است، اما به جای آنکه در شخصیت و روند فیلم، این قضیه نشان داده شود، تماشاگر باید با استناد به دیالوگ‌ها و تاکید فیلم بر دکتر بودن او، متوجه روانشناس بودن هلیا شود.
هدیه نیز باید شخصیتی بیمار و پر چالش را به تصویر بکشد، اما تماشاگر در طول فیلم متوجه نمی‌شود که چرا هدیه باید تا این حد ذهن درگیری داشته باشد که منجر به بیماری او شده است. تنها بر این موضوع که او بیمار است و باید درک شود، مکرراً تاکید می‌شود.
اصولاً در فیلم‌ها و آثاری که موضوع روان‌شناسانه دارند، باید پرداخت صریح و پردازش عمیقی صورت گیرد تا مخاطب بتواند با موضوع و بستری که فیلمساز می‌خواهد درباره آن حرف بزند، بیشتر آشنا شود. اما در سازهای ناکوک تعداد حفره‌های ریز و درشت آنقدر زیاد است که داستان اصلی فیلم گم شده است. هدیه یک بیمار روحی است و باید از او مراقبت شود، اما مخاطب نمی‌تواند ارتباطی هرچند اندک با او برقرار کند. اینکه هدیه از مادرش ژن خودکشی به ارث برده و همچون او دچار افسردگی است، در حد دیالوگ باقی مانده و هرگز واکاوی نمی‌شود.
روانپزشک بودن هلیا نیز هیچ کارکردی برای اثر ندارد. او تنها در یک آسایشگاه روانی حضور دارد و اگر روانپزشک هم نبود، تأثیری بر فیلم نداشت. هیچ گذشته‌ای از این دو خواهر و اینکه چرا هلیا علی رغم آنکه روانپزشک است، نتوانسته بیماری روحی خواهرش را تشخیص داده و مداوا کند نشان داده نمی‌شود. او فقط دیالوگ می‌گوید، هدیه را از رفتن به خانه پدری منع می‌کند و چاقوها را از او پنهان می‌سازد.
پارسا، همسر هدیه با بازی حامد کمیلی نیز یک شخصیت منفعل است که فقط می‌گوید عاشق هدیه است و هیچ تأثیری بر روند داستان ندارد. درک هر سه این شخصیت‌ها به دلیل عدم شخصیت پردازی درست، مخاطب را از فیلم دور نگه می‌دارد. سازِ چَنگ هم کارکردی برای فیلم ندارد. هدیه قرار است برای ساز چنگ آهنگی بسازد، اما نه او را در حال نوشتن نت می‌بینیم و نه در حال نواختن. او تنها در طول فیلم دستی به سازش می‌کشد.
سازهای ناکوک تنها نماها و قاب بندی‌های کارت پستالی دارد که بیشتر ذوق زدگی فیلمساز به شمار می‌آید. سکانس پایانی هم مثل کل فیلم، بی منطق رها می‌شود و کارگردان تنها به یک پایان خوش بسنده نموده است. شاید بهتر باشد حضرتی عطای کارگردانی را به لقایش ببخشد و در همان قامت تهیه کننده در سینما باقی بماند.
علی حضرتی کیست؟
علی حضرتی، فرزند الیاس حضرتی، سیاستمدار اصلاح طلب و نماینده سابق مجلس شورای اسلامی است. او به عنوان مدیر ویژه‌نامه هنری تماشاخانه، فعالیت هنری خود را آغاز نمود و پس از آن تهیه کننده تئاتر شد. مکبث، طعم آلوی جنگلی و خاکستری، از جمله نمایش‌هایی هستند که حضرتی تهیه کنندگی آنها را بر عهده داشته است.
او در سال ۹۲، اولین فیلم کوتاه خود با نام «صبح روز بعد» را تهیه نمود و سپس به سراغ تهیه کنندگی فیلم‌های بلند سینمایی «خداحافظی طولانی» و «نیمرخ‌ها» رفت. او همچنین آلبوم صوتی «آهوی بخت من گزل» محمود دولت آبادی به کارگردانی مانی حقیقی را تهیه کرده است. حضرتی در سال ۹۴ برای فیلم خداحافظی طولانی، در هفت رشته و از جمله بهترین فیلم کاندید سیمرغ بلورین جشنواره فجر شد و ۳ جایزه را به دست آورد؛ هرچند عده‌ای، موفقیت این فیلم را در جشنواره، مرهون حمایت‌های پدر سیاستمدارش دانستند. او سیمرغ بلورین بهترین فیلم را از جشنواره فیلم فجر برای تهیه کنندگی فیلم نیمرخ ها در بخش هنر و تجربه از آن خود نمود.
در سال ۹۵، فیلم سینمایی «یک قناری، یک کلاغ» را به کارگردانی اصغر عبداللهی تهیه نمود و در همین سال، اولین فیلم کوتاه خود با عنوان «ساعت ساز» را در مقام کارگردان جلوی دوربین برد. حضرتی در پاییز سال ۹۶، فیلم سینمایی «اردک لی» به کارگردانی بهروز غریب پور را تهیه کرد که در سی و ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد.
سازهای ناکوک، اولین تجربه کارگردانی فیلم بلند حضرتی است که تجربه موفقی هم از آب در نیامد.
بازیگران فیلم سازهای ناکوک
به نظر می‌رسد علی حضرتی در هدایت بازیگران نیز نتوانسته موفق عمل کند. هنگامه قاضیانی بازیگر توانمندی است دریافت دو سیمرغ بلورین از جشنواره فیلم فجر برای فیلم‌های به همین سادگی و روزهای زندگی را در کارنامه هنری خود به ثبت رسانده است. اما در سازهای ناکوک هیچ اثری از بازی دلنشین او در به همین سادگی به چشم نمی‌خورد و بازی او در حد یک بازیگر متوسط، تنزل یافته است.
حامد کمیلی نیز تکرار همان کمیلی پیش از این است و هیچ خلاقیت و نوآوری در بازی او در سازهای ناکوک وجود ندارد.
به نظر می‌رسد بدترین انتخاب حضرتی، غزل شاکری برای نقش هدیه است. او هنوز در بیان دیالوگ‌ها و نگاه‌های ساده تأثیرگذار نیز عاجز است، چه برسد به نقش آفرینی در قامت یک بیمار روانی. هر چند قرار گرفتن مادرش، فرشته طائرپور، در مقام تهیه کننده فیلم سازهای ناکوک، در انتخاب او بی تأثیر نیست.
اما جالب‌ترین انتخاب حضرتی مربوط به احمد عربانی است. او که بیشتر به عنوان کاریکاتوریست شناخته می‌شود در سازهای ناکوک به عنوان بازیگر جلوی دوربین رفته است. هر چند عربانی در سال ۵۲ با ورود به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و در واحد سینمایی آن سازمان، به فراگیری و کار در فیلم‌های انیمیشن مشغول شد که حاصل آن ساخت چند فیلم کوتاه و انیمیشن مستقل است.
نظر شما