شیما روشن ضمیر در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: بافت‌های تاریخی شهر در یک بازه زمانی در اوج سرزندگی بوده‌اند، اما امروزه شرایط این بافت‌ها نسبت به گذشته تغییر کرده است و حیات و سرزندگی آنها تحت تأثیر قرار گرفته است.
وی افزود: حیات این بافت‌ها جز ماهیت و اصالت بافت محسوب می‌شود و روند بازآفرینی به منظور بازگرداندن سرزندگی به این بافت‌ها باید به نحوی انجام شود که ماهیت بافت تحت‌الشعاع قرار نگیرد و تبدیل به یک موزه شهری نشود.
این کارشناس طراحی شهری خاطرنشان کرد: بافت تاریخی و فرسوده پس از بازآفرینی نباید صرفاً تبدیل به یک پوستر شهری یا مکانی برای ارائه خدمات توریستی شود بلکه باید هویت و اصالت این بافت و تک تک عناصر و لایه‌های آن از جمله ساکنان، فعالیت‌ها و کالبد در فرآیند بازآفرینی مورد توجه باشد.
روشن ضمیر تاکید کرد: به کار بردن الگوهایی متضاد با ساختار بافت و تقلید نکردن از بافت تاریخی گذشته نیز می‌تواند بازآفرینی و حیات مجدد در این بافت‌ها را تضمین می‌کند البته این بدان معنا نیست که ساختار اصیل و تاریخی بافت با نوسازی‌های بدون برنامه، از بین برود بلکه باید میان رویکردهای مداخله هماهنگی وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: رویکرد موزه‌ای و تبدیل بافت‌های تاریخی به مکانی برای گردشگری، حیات این بافت‌ها را به خطر می‌اندازد و بهتر است برای مداخله در این گونه از بافت‌ها با بررسی و مطالعه دقیق، راهکارهایی متناسب در نظر گرفت تا حیات بافت در طی فرانید بازآفرینی تضمین شود.
نظر شما