به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در دوران کرونا که رعایت فاصله اجتماعی و حمل و نقل غیرموتوری به هنجار تبدیل شده است، انتظار می‌رود که طراحی شهری نیز به طور قابل توجهی اصلاح شود. زمان آن رسیده که برنامه‌ریزان هندی، کتاب قوانین طراحی شهری خود را دوباره مرور کنند و به سبک شهرهای باستان خود، مناطق شهری را از خودروها پس بگیرند و در سیطره عابران پیاده و دوچرخه‌سواران درآورند. ایجاد شهرک‌های ۱۵ دقیقه‌ای یکی از مهم‌ترین اقداماتی است که می‌توان از طریق ایجاد زیرساخت‌های بسیار نزدیک به هم و فراهم آوردن تمام امکانات شهری در فاصله‌های کم در این زمینه انجام داد. البته ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای مفهوم جدیدی، دست کم برای هندی‌ها نیست اما ضرورت گسترش شهرهای پایدار و ترویج پیاده‌روی در هند، تحقق این مفهوم را بیش از پیش ضروری می‌کند.
از زمانی که آنه ایلدالگو، شهردار پاریس، "شهر ۱۵ دقیقه‌ای" را به عنوان شعار خود برای شرکت در انتخابات برگزید، این اصطلاح به یک رمز واژه تبدیل شد و بسیاری از مقامات رسمی سایر شهرهای جهان را به تأمل در مورد آن ترغیب کرد. اینکه ساکنان پایتخت فرانسه باید بتوانند به فروشگاه‌ها، محل کار، مراکز تفریحی و فرهنگی در فاصله حداکثر ۱۵ دقیقه‌ای از محل سکونت خود دسترسی داشته باشند، ایده جالبی بود که بسیاری از طراحان شهری را به خود جذب کرد. در واقع شهر ۱۵ دقیقه‌ای نوعی طراحی شهری بشمار می‌رود که مهم‌ترین هدف آن، بهبود کیفیت زندگی برای شهرنشینان است. کار، آموزش، مراقبت سلامت، خرید، و تفریح از جمله مولفه‌هایی است که انسان را به سفر با خودرو ترغیب می‌کند. اما در شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای، ساکنان در نزدیکی منزل خود به تمام این امکانات دسترسی دارند پس نیازی نیست از وسایل حمل و نقل موتوری برای برطرف کردن نیازهای خود استفاده کنند.
فلسفه طراحی شهرها برای ساکنان و نه خودروها و سایر وسایل حمل و نقل موتوری، مهم‌ترین انگیزه برای توسعه مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای بشمار می‌رود. طرفداران این اصطلاح بر این باورند که دسترسی به همه چیز باید تنها با ۱۵ دقیقه پیاده‌روی برای ساکنان یک شهر امکان‌پذیر باشد. این مفهوم مستلزم انجام اقدامات مختلفی است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به احداث ساختمان‌های چندمنظوره، افزایش زیرساخت‌های پیاده‌روی، حذف مناطق وسایل حمل و نقل موتوری، بالا بردن قابلیت پیاده‌روی و ارتقای حمل و نقل عمومی اشاره کرد.
درک رابطه بین زیرساخت‌های سبز و بتنی می‌تواند در بهبود زندگی و محیط زیست شهری نقش مهمی ایفا کند و مقامات رسمی را به سمت اعمال اقداماتی جهت کاهش انتشار کربن سوق دهد. بسیاری از برنامه‌ریزان شهری در سراسر جهان، با این امید که ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای نقش مهمی در کاهش انتشار کربن ایفا می‌کند به توسعه چنین شهرهایی ترغیب شده‌اند. در واقع مقامات محلی بسیاری از شهرهای جهان به مردم خود قول داده‌اند به زودی شهرک‌های خودکفا ایجاد کنند که در آن دسترسی تمام مردم به فضاهای سبز و تمام امکانات عمومی دارای امکان یکسان است. مقامات رسمی در بسیاری از شهرهای هندی نیز به جنبش جدید اما فراگیر توسعه شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای پیوسته و متعهد شده‌اند به زودی از این طریق، کیفیت زندگی شهروندان خود را بهبود بخشند.
از جمله شهرهای هندی که میزبان ایجاد شهرک‌های خودکفا هستند می‌توان به بنگلور، چنای، دهلی، جایپور و کلکته اشاره کرد که وجود توسعه‌های چندمنظوره در آن‌ها امری ضروری است. شهرهایی نظیر دهلی، پونه و کلکته در چند سال اخیر دایره‌ای رشد کرده و توسعه‌های چندمنظوره مناطق شهری آن‌ها را فراگرفته است. از آنجا که توسعه‌های چندمنظوره، کاهش سفرهای موتوری و در نتیجه کربن را در پی دارد، بنابراین مقامات محلی هندی برای رسیدن به این هدف تلاش کرده و تا حد زیادی موفق عمل کرده‌اند.
شهر حصاردار جایپور یکی از نمونه‌های موفق دارای شهرک‌های خودکفا در هند بشمار می‌رود که حدود ۲۹۴ سال پیش توسعه یافته است. تمام مردم این شهر به خدمات ضروری و امکانات رفاهی در کنار مراکز کاری در مسافت‌های کمتر از ۱۵ دقیقه از محل زندگی خود دسترسی دارند و اغلب آن‌ها طبقات همکف خانه‌های خود را به مراکز تجاری اختصاص می‌دهند. بدیهی است که ایده ایجاد شهرک خودکفا از بافت شهرهای قدیمی هند گرفته شده است زیرا برای اولین بار در چنین شهرهایی شکل گرفته است.
نظر شما