به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سیل‌هایی که طی سال‌های اخیر در کلانشهر بمبئی اتفاق افتاد و خسارات جبران‌ناپذیر زیادی در پی داشت، تا حد زیادی به توسعه نادرست مناطق شهری تا تالاب‌های اطراف شهر نسبت داده شد. به طوری کلی شهرهای سراسر کشور هند، نپال و بنگلادش هر ساله متأثر از وقوع سیل، زیان‌های بسیاری را متحمل می‌شود، اما خسارات تنها به کشورهای در حال توسعه محدود نمی‌شود بلکه به عنوان مثال، سیل در کلانشهر هوستون آمریکا نقص طراحی شهری در مناطق حساس را به تصویر کشید. در سال ۲۰۱۲، وقوع یک سیل بسیار شدید در پکن، پایتخت جمهوری خلق چین، باعث ایجاد اختلال در سیستم‌های حمل و نقل عمومی شد و در سال ۲۰۱۶ نیز سیل سیستم‌های آب و فاضلاب در شهرهای همین کشور نظیر ووهان، تیانجین و نانجینگ را به طور کامل در خود غرق کرد.
استخراج بیش از حد آب زیرزمینی، تخریب آبراهه‌ها و وقوع پی در پی سیل‌ها باعث شده است شهرهای سراسر کشور چین یک چرخه معیوب را به طور جدی مورد بررسی قرار دهند. پراکندگی توسعه شهری و استفاده از مصالح غیرقابل نفوذ در ساخت و سازها مانع از جذب باران در خاک می‌شود و همین امر سرمایه‌گذاری در ایجاد زیرساخت‌هایی که از پیشرفت فرآیندهای طبیعی که اثرات سیل را تشدید می‌کند جلوگیری کرده، به امری ضروری تبدیل کرده است. در این راستا، "شهرهای اسفنجی" چین ایده‌ای است که توسط معماران برای حل چالش به وجود آمده، از طریق استفاده از سطوح نفوذپذیر و زیرساخت‌های سبز شهری مطرح شده است. البته این نوآوری جالب با دو چالش عمده یعنی نبود تجربه کافی مقامات محلی برای پیاده‌سازی ایده فوق و دیگری محدودیت‌های مالی مواجه است.
مفهوم شهر اسفنجی
اگرچه راه‌حل‌هایی که مهندسان شهری برای مقابله با سیل ارائه می‌دهند بسیار ارزشمند است با این حال پیاده‌سازی آن‌ها برای مقامات به سادگی امکان‌پذیر نیست. در واقع معماران و برنامه‌ریزان شهری چین با ارائه ایده ایجاد "شهرهای اسفنجی" هدف بسیار بلندپروازانه‌ای را در ذهن خود پرورانده‌اند؛ از نظر آن‌ها ۸۰ درصد از مناطق شهری تا پایان سال ۲۰۲۰ باید آب باران را به خود جذب کند و ۷۰ درصد آن را دوباره مورد استفاده قرار دهد.
البته پیش از این نیز یعنی از سال ۲۰۱۵ به بعد، رویکردی شبیه به شهرهای اسفنجی در چین آغاز شد که طی آن از طریق افزایش و توزیع ظرفیت جذب در سراسر مناطق مورد هدف، از شدت حرکت رواناب‌ها به طور قابل توجهی کاسته شده است. این رویداد باعث شده ذخیره آب زیرزمینی افزایش یابد و این آب برای موارد ضروری مورد استفاده دوباره قرار گیرد. این رویکرد نه تنها وقوع سیل را کاهش می‌دهد، بلکه منجر به افزایش ایمنی از طریق ذخیره آب نیز می‌شود. رویداد ایجاد شهرهای اسفنجی در چین شبیه به مفهوم توسعه کم‌اثر آمریکای شمالی است که در آن رویدادهای طبیعی برای حفظ کیفیت آب مورد تقلید قرار می‌گیرد.
شهر لینگانگ واقع در منطقه پودانگ شانگهای از موفق‌ترین شهرهای اسفنجی چین است که در آن برای جذب آب باران و در نتیجه مقابله با وقوع سیل اقدامات متعددی شده است. از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به ایجاد پشت بام‌هایی پوشیده در گل و گیاهان سبز، تالاب‌های زیبا برای ذخیره آب باران و سنگفرش‌های نفوذپذیر برای جذب حداکثری آب باران اشاره کرد.
بهبود تدابیر و بودجه‌ها
نوآوری شهر اسفنجی مستلزم تلاش‌های پی در پی و همه‌جانبه است که در بیشتر مواقع با مقررات نامناسب و اجبارهایی از سوی دولت مواجه می‌شود. در واقع مقامات محلی در مقابل محدودیت‌هایی که از سوی دولت چین بر آن‌ها تحمیل شده است نمی‌توانند به راحتی بافت یک شهر را تغییر دهند. از سوی دیگر پیاده‌سازی پروژه‌های مربوط به ایجاد شهرهای اسفنجی، مستلزم صرف بودجه‌های کلان است و همین امر چالش دیگری سر راه طراحان قرار داده است.
برنامه‌ریزان چینی تا امروز بیش از ۱۲ میلیارد دلار آمریکا برای ایجاد پروژه‌های شهرهای اسفنجی هزینه کرده‌اند که دولت مرکزی تنها ۱۵ تا ۲۰ درصد این هزینه‌ها را تأمین کرده است و بقیه مخارج به مقامات محلی و بخش‌های خصوصی واگذار شده است. متأسفانه رویکرد شهرهای اسفنجی همزمان با وقوع بحران بدهی شهرها در پی اصلاحات مالی، کاهش رتبه‌بندی اوراق قرضه و نوسان در بازارهای اوراق قرضه اتفاق افتاد. شهرهای چین ممکن است به زودی بدهی‌های زیادی را متحمل شود که با درآمدهای خود به تنهایی نتواند آن‌ها را جبران کند.
سرمایه‌گذاری در نوآوری‌های شهرهای اسفنجی ممکن است با مشکلات زیادی مواجه شود چرا که اغلب از طریق بودجه سرمایه‌گذاران خصوصی صورت می‌گیرد. بر همین اساس، دولت چین باید وضعیت را بهبود ببخشد و خود نیز برای ایجاد شهرهای اسفنجی بودجه زیادی در نظر گیرد.
ترجمه از: زهرا عباسپور، مترجم ایمنا
نظر شما