به گزارش خبرنگار ایمنا، عادل فردوسی پور که طرفداران پرشماری دارد روز گذشته وارد چهل و هفتمین سال زندگی خود شد. او نزدیک به دو سال است از شبکه سه کنار گذاشته شده و مردم همچنان دلتنگ او هستند.
استیو جابز میگوید: "افرادی که آنقدر دیوانه هستند که فکر میکنند میتوانند دنیا را تغییر دهند، دقیقاً همان کسانی هستند که میتوانند دنیا را تغییر دهند! "
اولین شرط رسیدن به اهداف بزرگ در زندگی و رقم زدن تفاوتهای زندگی همین است که آدم بتواند از روز اول خودش را در قد و قواره آن رؤیا ببیند. برای آن جوان قد بلند مو فرفری هم دیوانگی یک مزیت بود تا بتواند رویاهای خودش را به دست بیاورد و تفاوتهای بزرگ را رقم بزند. از روز اولی که میکروفن را به دست گرفت و گزارش کرد، میشد فهمید که این آدم صرفاً برای تقلید از کسانی که قبل از او این کار را انجام میدادند نیامده است.
کم کم همه از او به عنوان یک آدم متفاوت در حیطه کاریاش یاد میکردند. کسی که حین گزارش متوجه ریزترین نکات میشود، آمارهای عجیب و غریب ارائه میدهد و با یکسری کلمات کلیدی گزارشش را دلنشین میکند. عادل یک انقلاب را در سطح گزارشگری به وجود آورد و با اجرای برنامه نود، یک برنامه متفاوت را نسبت به سایر برنامههای تلویزیون روی آنتن برد.
نظرسنجی پیامکی، دعوت از مهمانهای خارجی و پخش مستقیم قرعهکشی جام جهانی، همگی از اتفاقاتی بود که با عادل فردوسی پور شروع شد و به طور کلی صف شکن بود، از آن دسته آدمهایی که همیشه به دنبال تغییر و آوردن چیزهای جدید هستند. اما با یکسری تصمیم اشتباه مدیران، عادل به یک مهره سوخته تبدیل شد.
یک روز خیلی راحت با کینههای چندین ساله به آن جامه عمل پوشاندند و محبوب ترین چهره رسانهای ورزش را منزوی کردند. برای مردم، که لیست بلند بالا از نداشته ساخته شده، رفتن عادل هم میرود کنار یکی از همان چیزهایی که میشد به سادگی داشته باشند، اما از آنها دریغ شد.
حالا تنها دلخوشی مردم به شنیدن صدای او روی ویدئوهای فوتبال ۱۲۰ خلاصه میشود. طرفدارانش حالا فقط مینشینند و حسرت میخورند که ببینید چه وقتی دوباره کسی میتواند امثال فیگو و اتوئو را به ایران بیاورد و چه کسی میتواند به شیرینی صدای او فریاد "چقدر خوبیم ما" سر دهد.
البته همین سکوت کردنش، همین سرپا ماندنش، بعد از اتفاقات تلخی که برایش رخ داد، طرفداران پر شمارش را امیدوار میکند که یک بار دیگر چهرهاش را از قاب تلویزیون تماشا کنند.
نظر شما