شرایط یادگیری زبان اشاره و ارتقای هویت زبانی جامعه ناشنوایان تسهیل شود

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، با توجه به آمار ارائه شده توسط فدراسیون جهانی ناشنوایان، در سراسر جهان تقریباً ۷۲ میلیون فرد ناشنوا وجود دارد که در مجموع از بیش از ۳۰۰ زبان اشاره مختلف بهره می‌گیرند و بیش از ۸۰ درصد از آن‌ها در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند، با این‌ حال تنها یک زبان اشاره بین‌المللی وجود دارد که برای معاشرت، مسافرت و مشارکت ناشنوایان در جلسات بین‌المللی از آن استفاده می‌شود. این زبان رسمی نوعی پی‌جین (آمیخته‌ای دست و پا شکسته) از زبان اشاره طبیعی بدن است که البته پیچیدگی‌های آن را ندارد. با این‌ حال بسیاری از مردم درک درستی از طبیعی بودن زبان‌های اشاره و تفاوت‌های آن با زبان رسمی ناشنوایان ندارند. اگرچه این زبان‌ها از نظر ساختاری با زبان گفتاری متفاوت هستند باید به همان میزان از اعتبار و اهمیت برخوردار شوند.

این زبان‌ها، شیوه‌هایی برای برقراری ارتباط هستند که معنا را به لحاظ بصری منتقل می‌کنند، مشخص نیست که چه تعداد از آن‌ها در دنیا وجود دارد ولی به‌طور کلی در هر کشور زبان اشاره بومی مخصوص به آن وجود دارد. بعضی از کشورها بیش از یک زبان اشاره دارند و در تاریخ زبانی بعضی از آن‌ها اطلاعاتی محدود به سیستم‌های انگشت‌نویسی وجود دارد که به الفبای دستی معروف هستند. این واژه‌ها ابداع شده‌اند تا کلمات از زبان گفتاری به زبان اشاره منتقل شوند و تصور می‌شود اولین الفبای آن‌ها را " پدرو پونسه دو لئون" ساخته باشد که با وجود اینکه بسیاری از اروپاییان در قرن شانزدهم ناشنوایان را افرادی فاقد توانایی یادگیری می‌دانستند، در اقدامی جسورانه با این گروه کار می‌کرد.

تاریخچه زبان‌های اشاره

در سال ۱۷۵۵ نیز اولین مدرسه مخصوص ناشنوایان در پاریس توسط یک کشیش تأسیس شد که بعدها به "پدر ناشنوایان" شهرت یافت. مشهورترین فارغ‌التحصیل این مدرسه "لورن کلرک"بود که پس از آن به ایالات‌ متحده‌ آمریکا رفت و در سال ۱۸۱۷ به کمک "توماس هاپکینز گالودت" مدرسه آمریکایی ناشنوایان را ایجاد کرد که در واقع قدیمی‌ترین مدرسه دائمی ناشنوایان در ایالات متحده است و امروزه حدود ۱۷۴ دانش‌آموز در آن تحصیل می‌کنند.

همبستگی میان زبان‌های گفتاری و اشاره بسیار پیچیده و بسته به کشورهای چندملیتی که چندین زبان در آن‌ها صحبت می‌شود، متفاوت است. برای مثال زبان غالب مورد استفاده در نیوزیلند، استرالیا، انگلستان، کانادا و آمریکا انگلیسی است ولی زبان اشاره آمریکایی (ASL) مورد استفاده در ایالات‌ متحده و انگلیسی‌زبانان کانادایی در واقع از زبان اشاره فرانسه گرفته شده است و هیچ ارتباطی با زبان اشاره نیوزیلند، استرالیا و انگلستان ندارد. با این‌ حال در رویدادهای بین‌المللی مانند جلسات فدراسیون جهانی المپیک ناشنوایان از علامت اشاره بین‌المللی استفاده می‌شود که در گذشته به Gestuno معروف بود.

غنی‌سازی دانش و گسترش آگاهی جامعه کمک به احقاق حقوق ناشنوایان است

این روز از جدیدترین مناسبت‌هایی است که در سراسر جهان بزرگ داشته می‌شود و اولین برگزاری آن در بیست‌وسوم سپتامبر سال ۲۰۱۸ انجام گرفت. برای تخصیص روزی به این مناسبت همان تاریخی انتخاب شد که در سال ۱۹۵۱ فدراسیون جهانی ناشنوایان آن را پیشنهاد کرد و در هر سال برای آن موضوع متفاوتی در نظر گرفته می‌شود. مثلاً در سال ۲۰۱۸ موضوع آن " با زبان اشاره، همه به طور یکسان در کنار هم هستیم" و در سال ۲۰۱۹، " حقوق زبان اشاره برای همه" بود. آگاهی از موضوع انتخابی در هر سال نقش بسزایی در اطلاع یافتن از فعالیت‌هایی دارد که در این روز انجام می‌شود. به عنوان مثال در سال ۲۰۱۹ یادگیری در مورد حقوق مختلف برای کسانی که به زبان اشاره صحبت می‌کنند روش مناسبی برای غنی‌سازی دانش و گسترش آگاهی جامعه برای کمک به احقاق حقوق ناشنوایان بود.

روز جهانی زبان اشاره، فرصتی منحصربه‌فرد برای حمایت و محافظت از هویت زبانی و تنوع فرهنگی همه ناشنوایان و سایر کاربران زبان اشاره است و در سال ۲۰۲۰ فدراسیون جهانی ناشنوایان در حال انتشار دغدغه رهبران جهانی است که هدف آن ترویج استفاده از زبان اشاره توسط رهبران محلی، ملی و جهانی در مشارکت با انجمن‌های ملی ناشنوایان در هر کشور و همچنین دیگر سازمان‌های ناشنوایان است.

کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت برای استفاده از زبان اشاره را به رسمیت می‌شناسد و تمامی اقدامات لازم برای ارتقا بخشیدن آن را بکار می‌گیرد. بدیهی است که وضعیت زبان اشاره با زبان‌های گفتاری برابر است و کشورهای گوناگون موظفند شرایط یادگیری آن را تسهیل کنند و هویت زبانی جامعه ناشنوایان را ارتقا دهند. در قطعنامه تعیین شده در روز جهانی زبان‌های اشاره تأیید شده است که دسترسی زودهنگام به زبان اشاره و خدمات آن از جمله دسترسی به آموزش باکیفیت در زمینه زبان اشاره برای رشد و توسعه آگاهی ناشنوایان، همچنین دستیابی به اهداف توسعه مورد توافق بین‌المللی در این راستا، امری حیاتی است که اهمیت حفظ زبان اشاره به عنوان بخشی از تنوع زبانی و فرهنگی را نشان می‌دهد.