به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، گزارشات حاکی است که نرخ رشد آمار افراد کهنسال در سراسر جهان به طور چشمگیری رو به افزایش نهاده و همین امر چالش‌های زیادی بر سر راه شهرنشینی قرار داده است. پیش از این، شهرها اغلب متناسب برای زندگی سایر گروه‌های سنی جامعه و تردد خودروها طراحی می‌شد و نیازهای افراد مسن در آن خیلی مورد توجه قرار نمی‌گرفت. همین امر، روند زندگی افراد بالای ۶۰ را با چالش‌های زیادی مواجه کرده چراکه ناکارآمدی زیرساخت‌های شهری باعث شده است این گروه‌های سنی هنگام بیرون رفتن از خانه مشقات زیادی را تجربه کنند. در بعضی از شهرهای جهان با ساختارهای پلکانی این وضعیت سخت‌تر نیز شده چرا که گوشه و کنار شهر را کوچه‌هایی با پله‌های فراوان در برگرفته و تردد را برای افراد پیر تقریباً غیر ممکن کرده است. بعضی از شهرها نیز از داشتن نیمکت در پیاده‌روهای خود محروم هستند و در نتیجه افراد پیر هنگام عبور از آن‌ها جایی برای استراحت پس از پیاده‌روی ندارند و به شدت خسته و درمانده می‌شوند.
نمی‌توان به نبود زیرساخت کارآمد و طراحی نامناسب شهری به طور ظاهری نگاه کرد؛ اگر یک شهر نتواند نیاز تمام گروه‌های سنی به خصوص کهنسالان را برطرف کند، آنگاه این افراد از رفتن بیرون از خانه پرهیز می‌کنند و همین امر انزوا و افسردگی را برای آنان رقم می‌زند. بدیهی است که افسردگی افراد پیر تنها خود آن‌ها را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بلکه سایر اعضا خانواده را نیز به شدت درگیر می‌کند. آمار حاکی است که بیش از ۵۰۰ میلیون نفر جمعیت افراد بالای ۶۵ سال در شهرهای جهان در حال زندگی هستند و هر روز بر تعداد آنان افزوده می‌شود. اگرچه این واقعیت از بسیاری جوانب یک دستاورد بزرگ بشمار می‌رود، با این حال چالش‌های زیادی نیز در پی دارد چرا که با این روند افزایش جمعیت، پیش‌بینی می‌شود جمعیت این گروه سنی تا سال ۲۰۵۰ دو برابر شود چرا که شهرهای امروزی بیشتر برای جوانان طراحی شده است.
البته بسیاری از شهرهای جهان از آثار پیر شدن جمعیت آگاه هستند، به این رویداد با دید مثبت نگاه می‌کنند و تمام توان خود را بکار گرفته‌اند تا وضعیت شهرنشینی را با آن سازگار کنند. به عنوان مثال، مقامات رسمی در کلانشهر بولونیای ایتالیا در تلاشند با برگزاری ورکشاپ‌های متعدد، افراد پیری را که در یک زمینه خاص مهارت دارند به آموزش تخصص خود به جوانان تشویق کنند. در توکیوی ژاپن نیز از افراد داوطلب بالای ۶۰ سال دعوت می‌شود در مهدکودک‌ها از کودکان مراقبت کنند تا از این طریق به انزوای اجتماعی دچار نشوند.
البته افراد پیر در تمام نقاط جهان وضعیتی مشابه با هم‌سن‌های خود در توکیو و بولونیا را تجربه نمی‌کنند؛ مثلاً در بریتانیا، وضعیت زندگی شهری با شرایط افراد پیر خیلی سازگاری ندارد. قدم زدن در بعضی از خیابان‌های ناهموار لندن، اگرچه افراد بالای ۶۵ سال را راهی بیمارستان نمی‌کند، اما مشقت‌ها و آزردگی‌های زیادی را برای روح و جسم آنان در پی دارد، اعتماد به نفس آن‌ها را به طور چشمگیری کاهش می‌دهد و این گروه سنی را هنگام بیرون رفتن از منزل، به سایر اعضا خانواده وابسته می‌کند.
مواجهه با خیابان‌های ناهموار تنها یکی از چالش‌های طراحی شهری امروزی بر سر راه افراد پیر است که اغلب از دید جوانان پنهان می‌ماند. بسیاری از مردم بالای ۶۰ سال در مصاحبه با رسانه‌های اجتماعی از نبود دسترسی کافی به نیمکت‌هایی نرم و راحت در اطراف شهر شاکی بوده و ادعا کرده‌اند پس از پیاده‌روی‌های نسبتاً طولانی، جای راحتی در شهر برای استراحت کردن نمی‌یابند. علاوه بر این، اغلب سرویس‌های بهداشتی در مکان‌های عمومی فاقد امکانات لازم برای افراد پیر است و همین امر این گروه سنی را از حضور در چنین مکان‌هایی باز می‌دارد. اگرچه این مشکلات ظاهراً ناچیز به نظر می‌رسد، اما با تحلیل بیشتر می‌توان به پیامدهای آنان در ایجاد شهرهایی با کم‌ترین زیست‌پذیری پی برد.
همانطور که پیش از این نیز اشاره شد، ترکیب جمعیت جهان با سرعتی باورنکردنی به سمت پیر شدن می‌رود و همین امر لزوم طراحی شهرهایی دوستدار افراد کهنسال را بیش از پیش به تصویر می‌کشد. برنامه‌ریزان در بازطراحی‌های شهرها باید رفع نیازهای این گروه سنی را با دقت مورد توجه قرار دهند چرا که افزایش زیست‌پذیری این افراد، در کنار تمام مزیت‌های خود، رضایت تمام شهروندان را در پی دارد.
نظر شما