به گزارش خبرنگار ایمنا، در ۱۶ سپتامبر ۱۹۸۲، ارتش رژیم صهیونیستی که بیروت پایتخت لبنان را اشغال کرده بود، مرتکب یکی از خونین‌ترین کشتارهای جهان در اردوگاه‌های فلسطینیان صبرا و شتیلا شد. در این حمله نیروهای رژیم صهیونیستی علاوه بر اینکه اردوگاه‌ها را محاصره کردند تا مانع خروج پناهندگان شوند، اجازه ورود فالانژ، دشمن شناخته شده فلسطینیان را نیز دادند.
آنها برای روشن کردن میدان کشتار در طول شب منور شلیک می‌کردند تا افراد شبه نظامی بتوانند مسیر خود را در کوچه‌های اردوگاه‌ها ببینند و به راحتی پناهندگانی که چیزی نمی‌دیدند را به قتل برسانند. یکی از بازماندگان این حادثه به نام ماهر، در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۳ در خبرگزاری الجزیره، کشتار خانواده خود را توصیف کرد و گفت که فالانژها بر در خانه‌اش کوبیدند و پس از باز شدن بمبی را منفجر کردند.
ماهر که کشته شدن بی‌رحمانه نوزادش را دیده، می‌گوید که "شادیا سعی داشت به سمت من بخزد؛ داشت نگاهم می‌کرد و جیغ می‌کشید و وقتی دیدند هنوز در حال حرکت است، به سر او شلیک کردند. "
کشتار پناهندگان صبرا و شتیلا، سه روز -در فاصله روزهای ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲- طول کشید که نتیجه آن، کشته شدن بیش از 3 هزار نفر بود که اکثر آنان، زنان و کودکان و سالخوردگان بودند.
نظامیان رژیم صهیونیستی به فرماندهی "آریل شارون" وزیر جنگ و همراهی "بشیر جمیل "و "سمیر جعجع "، رهبر حزب کتائب و شاخه نظامی نیروهای «فالانژ» لبنانی، این جنایت بزرگ را مرتکب شدند. "آریل شارون" پس از این کشتار وحشیانه بود که به قصاب صبرا و شتیلا معروف شد. این کشتار بی‌رحمانه اولین حمله رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین نبود و آخرین هم نخواهد بود.
قبل از این جنایت، جنایت‌هایی مانند «دیر یاسین» رخ داد و پس از آن هم کشتار «جنین» و «غزه» به وقوع پیوست که تمامی آنها مصداق بارز جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت بود.
جنایت جنگی یکی از جنایاتی است که تعریف روشنی از آن در کنوانسیون‌ها و اسناد دادگاه‌های بین‌المللی وجود دارد. در ماده ۸ اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی مصادیق جنایت جنگی بیان شده است.
این مصادیق عبارتند از کشتار عمدی، حملات عمدی به غیرنظامیان، بمباران مناطق مسکونی یا بناهایی که اهداف نظامی نیستند، استفاده از سلاح‌های سمی و گازهای خفه کننده.
واکنش‌های شدید افکار عمومی و اعتراضات گسترده مردم جهان در واکنش به این کشتار، باعث تشکیل کمیته‌ای بین‌المللی متشکل از حقوقدانان برجسته کشورهای مختلف از جمله حقوقدانان غربی شد.
این کمیته پس از تحقیقات درباره فاجعه صبرا و شتیلا با ارائه گزارشی رژیم صهیونیستی را مسئول این کشتار اعلام کرده و آن را جنایت جنگی خواند و گفت که هر کس که به نوعی در آن مشارکت داشته، باید مجازات شود. به رغم درخواست‌های بین‌المللی برای مجازات رژیم صهیونیستی و همراهانش در لبنان به دلیل جنایت صبرا و شتیلا، عملاً هیچ اقدامی توسط مجامع بین‌المللی و مدعیان حقوق بشر نشد.
اهمال مجامع بین‌المللی در برخورد با رژیم صهیونیستی و سکوت دولت‌های غربی در برابر این رژیم موجب گستاخی آن در تکرار جنایاتش علیه مردم مظلوم و بی‌گناه فلسطینی شد. خانواده‌های قربانیان این کشتار با استناد به قانونی که برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ در مورد نسل کشی روآندا اعمال شد، علیه آریل شارون در بلژیک اقامه دعوی و شکایت کردند.
دادگاه عالی بلژیک در ۱۲ فوریه ۲۰۰۳ حکم تحت پیگرد بودن آریل شارون را صادر کرد اما پس از مدتی حکم منع تعقیب وی را صادر و اعلام کرد که شاکیان در زمان وقوع حادثه تابعیت بلژیکی نداشته‌اند.
دادخواهی از جنایات آریل شارون و دستیارانش چیزی نیست جز تقاضای اجرای عدالت. وقتی کسی فرد دیگری را می‌کشد، به دادگاه برده شده و یا محکوم به مرگ و یا به زندان برده می‌شود.
وقتی فردی 3 هزار انسان را می‌کشد، به بیش از یک دادگاه نیاز دارد. من چیزی نمی‌خواهم جز دادگاهی عادلانه. همه همین را می‌خواهند، اجرای عدالت. اینها حرف‌های محمود یونس، یکی از شاکیان پرونده است.
قربانیان کشتار صبرا و شتیلا سختی‌های زیادی متحمل شدند و سالگرد غم‌انگیز آن یادآور این واقعیت است که جامعه جهانی در پاسخگویی به رژیم صهیونیستی و دفاع از حقوق اساسی فلسطینیان کوتاهی کرده است.
نقض قوانین بین‌المللی توسط رژیم صهیونیستی و آزار فلسطینی‌ها هنوز ادامه دارد. همین انسانیت زدایی باعث شد که صهیونیست‌ها به شبه نظامیان انتقام جوی اجازه ورود به اردوگاه‌های صبرا و شتیلا را بدهند.
جهان هیچ گاه اسرائیل را در پای میز محاکمه ندیده و نخواهد دید و در چنین فضایی این رژیم جنایتکار با آسودگی خاطر به جنایات خود ادامه خواهد داد و مردم بی‌گناه فلسطینی را به کام مرگ خواهد کشاند.
نظر شما