به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پیش از این تصور می‌شد که گرمای قمرهای مشتری را خود این سیاره تأمین می‌کند، اما ستاره‌شناسان اخیراً به این نتیجه رسیدند که این قمرها خودشان یکدیگر را گرم می‌کنند. سیاره مشتری به دلیل جرم زیادی که دارد، کشش گرانش شدیدی به وجود می‌آورد و باعث می‌شود قمرهای این سیاره طی فرآیندی به نام "گرمایش جزر و مدی" (tidal heating) گرم شوند.
علاوه بر گرانش خود سیاره، گرانش بین قمرها نیز باعث به وجود آمدن این گرما می‌شود، البته با توجه به اینکه این قمرها بسیار کوچک‌تر از سیاره مشتری هستند نمی‌توان از آن‌ها انتظار به وجود آوردن چنین گرانشی را داشت که باعث بروز فرآیند گرمایش جزر و مدی شود.
امید است که چنین اکتشافات جدیدی به ستاره‌شناسان کمک کند اطلاعاتی در مورد سیستم قمرهای مشتری کسب کنند. تاکنون مشخص شده است که مشتری تقریباً ۷۹ قمر دارد که چهار مورد از بزرگ‌ترین آن‌ها شامل آیو (Io)، اروپا (Europe)، گانیمد (Ganymede) و کالیستو (Callisto) می‌شود. قمر آیو که کمی بزرگ‌تر از ماه است دارای ۴۰۰ آتشفشان فعال بوده که دلیل آن انرژی و اثر جزر و مدی مشتری و دیگر قمرهای این سیاره است.
به گفته ستاره‌شناسان، دلیل بروز گرمایش جزر و مدی، وجود پدیده‌ای به نام "تشدید جزر و مدی" (tidal resonance) است. قمرهای سیاره مشتری در فرکانس‌های خاصی مرتعش می‌شوند؛ این پدیده در هر جایی که آب وجود داشته باشد رخ می‌دهد. پدیده تشدید جزر و مدی باعث ایجاد گرمای بیشتر می‌شود. اساساً اگر شما جسمی را هل دهید و آن را رها کنید، در بسامد طبیعی خود تکان خواهد خورد. در صورتی که جسمی را با بسامد مناسب هل دهید، این نوسانات بزرگ‌تر می‌شود و اگر آن را رها کنید بسامد آن کم می‌شود.
به نظر می‌رسد بسامد طبیعی هر قمر طی فرآیند گرمایش جزر و مدی به عمق اقیانوس بستگی دارد. از آنجایی که تأثیر مشتری به تنهایی نمی‌تواند نوعی جزر و مد با بسامد قابل قبول به وجود بیاورد تا قمرها به این شدت گرم شوند، تصور شده است که اقیانوس‌های موجود روی قمرهای سیاره مشتری بیش از حد عمق دارند. ستاره‌شناسان معتقد هستند که سیاره مشتری به تنهایی باعث به وجود آمدن گرمای بیش از حد قمرها نمی‌شود.
ترکیب جزر و مد به وجود آمده توسط قمرهای سیاره مشتری و گرانش خود سیاره، به گرم شدن بیشتر قمرها و حتی ذوب شدن یخ‌های موجود روی آن‌ها کمک می‌کند. منبع گرمای قمر سیارات و خود سیاره‌ها به محققان کمک می‌کند تا احتمال زندگی در قسمت‌های مختلف منظومه شمسی و فراتر از آن را بررسی کنند و به اطلاعات قابل توجهی دست پیدا کنند.
نتایج این مطالعه در مجله Geophysical Research Letters منتشر شده است.
نظر شما